Μετά το ‘Diamond Flash’ και το περισσότερο γνωστό ‘Magical Girl’, o Ισπανός σκηνοθέτης Carlos Vermut επιστρέφει με ένα χαμηλών τόνων δράμα με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία στο σενάριο που όμως δεν έχουν απόλυτα την σωστή κατεύθυνση.
Πρωταγωνιστούν οι Najwa Nimri, Eva Llorach, Carme Elias και Natalia de Molina στους βασικούς ρόλους.
Η ιστορία αρχίζει σε μια ερημική παραλία όπου η τραγουδίστρια της ποπ μουσικής Lila Cassen έχει καταρρεύσει.
Πάσχει από αμνησία και δεν είναι ικανή να ερμηνεύσει πια τα τραγούδια που την έκαναν διάσημη.
Η επί χρόνια μάνατζερ της Blanca σχεδιάζει την επιστροφή της Lila στη μουσική σκηνή μετά από κάποια χρόνια απουσίας αλλά αυτό μοιάζει να μην γίνεται εύκολα.
Κάποια μέρα η Blanca συναντάει την Violeta, μια γυναίκα που ζει με την ευέξαπτη κόρη της Marta, δουλεύει σε καραόκε μπαρ, έχει καλή φωνή και είναι και μεγάλη θαυμάστρια της Lila Cassen.
Η Blanca θα ζητήσει από τη Violeta να βοηθήσει τη μεγάλη τραγουδίστρια να θυμηθεί το παρελθόν της ώστε να μπορέσει να πει τα τραγούδια της ξανά σύντομα.
Έτσι, είδωλο και θαυμαστής θα συνυπάρξουν για το επόμενο διάστημα και οι επιπτώσεις θα είναι πολλές και θα ορίσουν τη συνέχεια της ζωής και των δύο γυναικών.
Ο Carlos Vermut γράφει και σκηνοθετεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του και φέρνει στη μεγάλη οθόνη μια ιστορία όμορφα σκηνοθετημένη και σε θέμα χαρακτήρων και σε οπτικό επίπεδο.
Η ανάπτυξη των χαρακτήρων ίσως γίνεται με αργούς ρυθμούς και ίσως θα χρειαζόταν να μειωθεί ο χρόνος της ταινίας κατά 15 λεπτά τουλάχιστον.
Ωστόσο, η εξέλιξη της υπόθεσης σου κρατάει το ενδιαφέρον ως την τελική λύση.
Οι ρόλοι των βασικών χαρακτήρων είναι καλά γραμμένοι και οι ηθοποιοί δίνουν μια καλή ερμηνεία.
Άξια παρατήρησης είναι η απουσία αντρικού ρόλου στην ιστορία (εκτός από μια σκηνή στο καραόκε μπαρ που τραγουδάει η Violeta).
Η ταινία είναι μια πραγματικά ήσυχη καταγραφή της συνάντησης της σταρ με την μεγαλύτερη θαυμάστρια της που προσπαθεί να την επαναφέρει.
Οι συμβολισμοί της ταινίας παραπέμπουν σε άλλες προηγούμενες ταινίες που κάνουν το παιχνίδι της ταύτισης δύο προσώπων από ξεχωριστούς χώρους που μοιάζουν κατά βάθος πολύ – βλ. ‘Persona’ (1966) του Bergman – και έχει επίσης σκηνές που τονίζουν αυτό το θέμα και κάνουν την ταινία πετυχημένη.
Η μουσική του Alberto Iglesias ντύνει ανάλογα την ταινία και η επιλογή των χώρων είναι εξίσου πετυχημένη.
Ακόμα και να μη σου αρέσει το ρεπερτόριο της Lila Cassen που ακούγεται κατά διαστήματα, οφείλεις να παραδεχθείς πως ο σκηνοθέτης έκανε μια καλή δουλειά.
Στους κινηματογράφους από 20 Δεκεμβρίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
