Αμέσως μετά τη περιβόητη συμφωνία Sony και Marvel, και ενώ η δεύτερη πανηγύριζε για τη προσθήκη του Spider-Man στο MCU, η Sony προσπαθούσε απελπισμένα να πείσει πως ολόκληρο το σύμπαν του ήρωα παρέμενε τυπικά στα χέρια της και με μια κίνηση κακοχρονισμένου εντυπωσιασμού ανακοίνωσε το Spider-Man: Into the Spider-Verse.
Αρχικά μάλλον κανείς δεν εντυπωσιάστηκε, και δεν είχαν άδικο, μιας και μόλις ένα χρόνο μετά την αποτυχία του The Amazing Spider-Man 2, με τη δημοτικότητα του ήρωα να μην είναι στα καλύτερά της, ξαφνικά συνειδητοποιείς πως όχι απλά επιστρέφει με ακόμα ένα reboot αλλά επιστρέφει και τρισυπόστατος!
Αν σε αυτό συνυπολογίσεις την όχι ιδιαίτερα μεγάλη εμπιστοσύνη που μπορούμε να έχουμε στην Sony Pictures Animation (λέγε με The Emoji Movie και όχι μόνο) αλλά και την άγνοια σχετικά με τη μορφή της ταινίας, το hype που αρχικά αναπτύχθηκε ήταν πρακτικά μηδενικό.
Ύστερα όμως ήρθαν τα trailers και η κατάσταση άλλαξε Άρδην και όπως αποδείχτηκε, και πολύ καλά έκανε!
Το σενάριο των Phil Lord (The Lego Movie) και Rodney Rothman (22
Jump Street) μας βάζει σε ένα
κόσμο ανεξάρτητο αλλά ταυτόχρονα κοινό με αυτόν των ταινιών.
Ο Peter Parker δρα ως Spider-Man εδώ και μια δεκαετία έχοντας σώσει αμέτρητους αθώους.
Τον αφήνουμε για λίγο να κάνει τη δουλειά του και μεταφερόμαστε σε μια γειτονιά του Brooklyn, εκεί όπου ζει ο Miles Morales, ένας έφηβος που προσπαθεί να προσαρμοστεί στο υψηλών προδιαγραφών αλλά και απαιτήσεων νέο του σχολείο, ενώ εκείνος αυτό που θέλει πραγματικά είναι να εκφράσει τη καλλιτεχνική του φύση μέσω του graffiti.
Ένα βράδυ, ο αγαπημένος του θείος τον οδηγεί σε ένα υπόγειο παρατημένο τούνελ όπου θα μπορεί να ζωγραφίζει ανενόχλητος, όμως εκεί μια ραδιενεργή αράχνη (ξέρετε ποια!) τον δαγκώνει και υπερδυνάμεις παρόμοιες με του Spider-Man αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή του, με τον νεαρό Miles να μην έχει ιδέα πως να τις διαχειριστεί.
Ο Peter Parker δρα ως Spider-Man εδώ και μια δεκαετία έχοντας σώσει αμέτρητους αθώους.
Τον αφήνουμε για λίγο να κάνει τη δουλειά του και μεταφερόμαστε σε μια γειτονιά του Brooklyn, εκεί όπου ζει ο Miles Morales, ένας έφηβος που προσπαθεί να προσαρμοστεί στο υψηλών προδιαγραφών αλλά και απαιτήσεων νέο του σχολείο, ενώ εκείνος αυτό που θέλει πραγματικά είναι να εκφράσει τη καλλιτεχνική του φύση μέσω του graffiti.
Ένα βράδυ, ο αγαπημένος του θείος τον οδηγεί σε ένα υπόγειο παρατημένο τούνελ όπου θα μπορεί να ζωγραφίζει ανενόχλητος, όμως εκεί μια ραδιενεργή αράχνη (ξέρετε ποια!) τον δαγκώνει και υπερδυνάμεις παρόμοιες με του Spider-Man αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή του, με τον νεαρό Miles να μην έχει ιδέα πως να τις διαχειριστεί.
Έτσι αποφασίζει να αναζητήσει για βοήθεια τον Peter, όμως
τον βρίσκει στη χειρότερη στιγμή, όταν σε μια μάχη με τον Kingpin, ο οποίος
έχει κατασκευάσει και προσπαθεί να βάλει σε λειτουργία έναν πυρηνικό
επιταχυντή που ανοίγει την πύλη σε
παράλληλα σύμπαντα, εκείνος πέφτει νεκρός!
Πριν συμβεί όμως αυτό, περνάει μέσα από την ακτίνα του επιταχυντή, με αποτέλεσμα να έλξει διάφορες “εκδοχές” του από άλλα σύμπαντα!
Η νεαρή Spider-Woman, ο μεσήλικας Peter B. Parker, ο ασπρόμαυρος Spider-Noir, η anime Peni Parker και ο… Spider-Ham θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Miles για να σταματήσουν τον Fisk, αλλά και να επιστρέψουν στα σύμπαντά τους!
Πριν συμβεί όμως αυτό, περνάει μέσα από την ακτίνα του επιταχυντή, με αποτέλεσμα να έλξει διάφορες “εκδοχές” του από άλλα σύμπαντα!
Η νεαρή Spider-Woman, ο μεσήλικας Peter B. Parker, ο ασπρόμαυρος Spider-Noir, η anime Peni Parker και ο… Spider-Ham θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Miles για να σταματήσουν τον Fisk, αλλά και να επιστρέψουν στα σύμπαντά τους!
Το Spider-Man: Into the Spider-Verse είναι απ’ όλες τις απόψεις μια meta-superhero ταινία, απ’ αυτές που το είδος χρειάζεται απελπισμένα για να αποτραπεί η αυτοκαταστροφή του.
Το σενάριο, διατηρεί την straight παραδοσιακή κομικάδικη storyline αλλά της αλλάζει τα φώτα κάνοντας ότι τόσες και τόσες live-action παραγωγές απέτυχαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν καν να αποπειραθούν, να έχει πραγματική υπόσταση και να μην είναι απλά μια δικαιολογία για τεραστίου μεγέθους σκηνές μάχης.
Ολιστική αφήγηση που κρύβει με μαεστρία την κλισέ κεντρική ιστορία χωρίς ούτε δευτερόλεπτο να περνάει ανεκμετάλλευτο με αποτέλεσμα μηδενικά νεκρά διαστήματα, εξαιρετικό χιούμορ στις σωστές δόσεις που αντίθετα με κάτι άλλους, μη λέμε ονόματα, πραγματικά θυμίζει τις νεανικές κωμωδίες του John Hughes, ρεαλιστικοί και τρισδιάστατοι, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό, χαρακτήρες, με τον Miles Morales να είναι πραγματικά ο Spider-Man που θέλαμε από την εποχή της πρώτης ταινίας του Sam Raimi, και φυσικά πολύ, μα πάρα πολύ φαντασία στην εκτέλεση, η οποία μπορεί να είναι δανεισμένη από τα κόμικ, αλλά η διαχείρισή της δε θα μπορούσε να γίνει αρτιότερα.
Και αν η φαντασία είναι ο συνδετικός ιστός που κρατάει τη
πλοκή στα επιθυμητά επίπεδα, στον οπτικό τομέα είναι το ίδιο το δομικό υλικό.
Αξιοποιώντας φυσικά και το ταλέντο των animators, μιας ομάδας 140 animators, τους περισσότερους που έχει χρησιμοποιήσει ποτέ η Sony Pictures Animation, η φαντασία των ανθρώπων που εμπνεύστηκαν το visual style της ταινίας θα έπρεπε να πάρει ένα ειδικό βραβείο, με το συνδυασμό cgi και κλασσικής εικονογράφησης κόμικ να έχει υπάρξει ποτέ ξανά τόσο εντυπωσιακός.
Ένα χάρμα οφθαλμών που η σκηνοθετική ομάδα των άπειρων Bob Persichetti, Peter Ramsey και Rodney Rothman διαχειρίστηκε -σχεδόν- τέλεια, με μοναδική εξαίρεση τις σκηνές μάχης, το μοναδικό ουσιαστικά μειονέκτημα της ταινίας, που συνήθως αποτελεί και το μεγάλο όπλο των live-action ταινιών του είδους, όμως εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα της με το εν λόγω ιδιαίτερο στυλ του animation αλλά και τους ηλικιακούς περιορισμούς, μιας και δε μιλάμε για μια ταινία PG13 αλλά σκέτο PG, κατάλληλη για όλους με άλλα λόγια, να κάνει τις μάχες αρκετά αδιάφορες, κάτι που οι δημιουργοί γνώριζαν κι έτσι αυτές οι σκηνές είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Αξιοποιώντας φυσικά και το ταλέντο των animators, μιας ομάδας 140 animators, τους περισσότερους που έχει χρησιμοποιήσει ποτέ η Sony Pictures Animation, η φαντασία των ανθρώπων που εμπνεύστηκαν το visual style της ταινίας θα έπρεπε να πάρει ένα ειδικό βραβείο, με το συνδυασμό cgi και κλασσικής εικονογράφησης κόμικ να έχει υπάρξει ποτέ ξανά τόσο εντυπωσιακός.
Ένα χάρμα οφθαλμών που η σκηνοθετική ομάδα των άπειρων Bob Persichetti, Peter Ramsey και Rodney Rothman διαχειρίστηκε -σχεδόν- τέλεια, με μοναδική εξαίρεση τις σκηνές μάχης, το μοναδικό ουσιαστικά μειονέκτημα της ταινίας, που συνήθως αποτελεί και το μεγάλο όπλο των live-action ταινιών του είδους, όμως εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα της με το εν λόγω ιδιαίτερο στυλ του animation αλλά και τους ηλικιακούς περιορισμούς, μιας και δε μιλάμε για μια ταινία PG13 αλλά σκέτο PG, κατάλληλη για όλους με άλλα λόγια, να κάνει τις μάχες αρκετά αδιάφορες, κάτι που οι δημιουργοί γνώριζαν κι έτσι αυτές οι σκηνές είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Ποιος Peter Parker,
πάει τον ξεχάσαμε.
Εδώ έχουμε Miles Morales με το Into the Spider-Verse να είναι τόσο απολαυστικό, τόσο διασκεδαστικό, τόσο εντυπωσιακό, τόσο φρέσκο, που κάνει την αντίστοιχη σειρά του MCU να μοιάζει με δεινόσαυρο.
Θα βγείτε από την αίθουσα και το ντεμέκ πολυαναμενόμενο Spider-Man: Far From Home, θα είναι ακόμα ένα meh στο κινηματογραφικό σας καλεντάρι!
Στους κινηματογράφους από 13 Δεκεμβρίου.
Εδώ έχουμε Miles Morales με το Into the Spider-Verse να είναι τόσο απολαυστικό, τόσο διασκεδαστικό, τόσο εντυπωσιακό, τόσο φρέσκο, που κάνει την αντίστοιχη σειρά του MCU να μοιάζει με δεινόσαυρο.
Θα βγείτε από την αίθουσα και το ντεμέκ πολυαναμενόμενο Spider-Man: Far From Home, θα είναι ακόμα ένα meh στο κινηματογραφικό σας καλεντάρι!
Στους κινηματογράφους από 13 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
