Το 2018 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά για τον ασιατικό κινηματογράφο.
Η «επιστροφή» του Lee Chang-dong μετά από 10 χρόνια με «Το Παιχνίδι με τη Φωτιά» και η τελευταία ταινία του Hirokazu Koreeda, «Κλέφτες Καταστημάτων» στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία, όντας αμφότερες στην λίστα για Όσκαρ ξενόγλωσσης, με τον δεύτερο να κερδίζει και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες.
Εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η νέα δουλειά του Shinya Tsukamoto, «Killing» ενώ και ο Kim Ki-duk επέστρεψε στην ποιότητα, με το «Human, Space, Time and Human», αν και οι κατηγορίες για την κακομεταχείριση των ηθοποιών (γυναικών κυρίως) φαίνεται πως έχουν μετατρέψει τον Κορεάτη σε persona non grata στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα.
«Το Μονοπλάνο των Νεκρών» είχε τεράστιο αντίκτυπο μιας και επρόκειτο για μία εξαιρετικά low budget ταινία που έφτασε τα κέρδη της 1000 φορές πιο πάνω από τον προϋπολογισμό της ενώ προβλήθηκε σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Η αλλαγή καθεστώτος στην Μαλαισία μετά από 60 χρόνια έδωσε την ευκαιρία σε ταινίες που δύσκολα θα περνούσαν από τις επιτροπές λογοκρισίας να καταφέρουν να προβληθούν, με το «One Two Jaga» να είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Από και πέρα, ένας Ινδός γύρισε μία από τις καλύτερες ιαπωνικές ταινίες της χρονιάς, η θεματική του bullying έδωσε κάποιες εξαιρετικές παραγωγές, ο ευρύτερος κινέζικος κόσμος είχε κι αυτός τις επιτυχίες τους ενώ μια σειρά από ταινίες δράσης προήλθαν από χώρες όπως οι Φιλιππίνες.
Με έμφαση στην ποικιλία, αυτά είναι τα καλύτερα ασιατικά φιλμ του 2018, σε τυχαία σειρά.
(Κάποια έκαναν πρεμιέρα το 2017, αλλά τα συμπεριέλαβα επειδή κυκλοφόρησαν περισσότερο μέσα στο 2018.)
1. Κλέφτες Καταστημάτων (Hirokazu Koreeda, Ιαπωνία)
Όπως και στο «Πατέρας και Γιος», ο Koreeda εξετάζει τον θεσμό της οικογενείας και τα στοιχεία που την αποτελούν.
Για ακόμα μια φορά, τονίζει πως οι δεσμοί αίματος δεν είναι τόσο σημαντικοί όσο νομίζουν οι περισσότεροι, όπως επίσης και το γεγονός πως η αγάπη μπορεί να προέλθει από οπουδήποτε.
Επιπλέον, ο Koreeda αναδεικνύει τους φτωχούς και περιθωριακούς ανθρώπους, τονίζοντας πως στην πραγματικότητα «πρέπει» να καταφύγουν σε μικροεγκλήματα για να επιβιώσουν.
(Διαβάστε το review)
2. A Better Tomorrow 2018 (Ding Sheng, Κίνα)
Η δράση ξεκινά ουσιαστικά από την αρχή και είναι άκρως εντυπωσιακή, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό flick, μιας και ο Ding Sheng «ξοδεύει» αρκετό χρόνο στην ανάλυση των χαρακτήρων και των έντονων σχέσεών τους, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την θεματική της αδερφοσύνης, σε δύο αντίθετους άξονες.
Ο πρώτος αφορά την σχέση του Kai με τον πραγματικό αδερφό του και η δεύτερη με τον «θετό», με την διαφορά των δύο να είναι ένα από τα κεντρικά στοιχεία της ταινίας.
3. Killing (Shinya Tsukamoto, Ιαπωνία)
Το «άνοιγμα» της βίας είναι το στοιχείο που περικλείει τα κύρια σχόλια του Tsukamoto: Όταν η βία ξεκινά, κανείς δεν μένει αλώβητος, ασχέτως με τον βαθμό που σχετίζεται με τα γεγονότα που την προκαλούν, και το κλείσιμο του κύκλου είναι τόσο δύσκολο όσο εύκολο είναι το άνοιγμά του.
Η προσέγγισή του στην παρουσίαση του συγκεκριμένου σχολίου αγγίζει, και ενίοτε ξεπερνά, τα όρια του ακραίου, καθώς δεν φείδεται της απεικόνισης της βίας στο ελάχιστο, με την τακτική αυτή να βρίσκει το απόγειό της στην σκηνή στην μικρή σπηλιά, σε μία σειρά γεγονότων που εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως σφαγή.
(Διαβάστε το review)
4. Crossroads: One Two Jaga (Nam Ron, Μαλαισία)
Ο Nam Ron σκηνοθετεί μία ταινία με προφανή σκοπό να καταδείξει την διαφθορά του Μαλαισιανού συστήματος, σε όσες περισσότερες μορφές είναι δυνατόν, εξ ού και οι διάφοροι άξονες.
Σε αυτό το πλαίσιο καταφέρνει να παρουσιάσει πλήρως τόσο τις δυσμενείς συνθήκες των μεταναστών στην χώρα όσο και την διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας, από τα κατώτερα στρώματα ως τα υψηλότερα κλιμάκια της αστυνομίας.
Επιπλέον, η θεματική του «ποιος είναι ο εγκληματίας και ποιος το όργανο του νόμου;» παρουσιάζεται με εξαιρετικό τρόπο, αναδεικνύοντας το γεγονός πως τα σύνορα μεταξύ των δύο είναι πολύ κοντά στην συγκεκριμένη περίπτωση.
(Διαβάστε το review)
5. Liverleaf (Eisuke Naito, Ιαπωνία)
Ο Eisuke Naito τραβάει την θεματική του «τραμπουκίζοντας τον τραμπούκο» στα άκρα, μιας και τελικά, η εκδικητική βία κυριαρχεί στην αφήγηση με τον πιο σοκαριστικό τρόπο, ενώ τα στοιχεία του εφηβικού δράματος εντείνουν αυτό το στοιχείο ακόμα περισσότερο.
Μέσω αυτής της ακρότητας, ο Ιάπωνας φαίνεται να κατηγορεί την έλλειψη καθοδήγησης που βιώνουν οι νέοι, τόσο από τους γονείς όσο και από τους δασκάλους τους, αμφότεροι εκ των οποίων λάμπουν δια της απουσίας τους
6. Οι Στάχτες μιας Αγάπης (Jia Zhangke, Κίνα)
Με παρόμοιο στυλ με το «Πέρα από τα Βουνά», ο Jia Zhangke σκηνοθετεί μία ταινία σε τρία μέρη, με την μούσα και σύζυγό του, Tao Zhao σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτή τη φορά όμως, τα τρία μέρη είναι εντελώς διαφορετικά σε στυλ, μιας και το πρώτο εκτυλίσσεται ως γκαγκστερική ταινία, το δεύτερο ως ένα μείγμα κωμωδίας, δράματος και ταινίας δρόμου και το τελευταίο ως αυθεντικό δράμα, με τον ρυθμό να πέφτει με κάθε μέρος, από αρκετά γρήγορο στο πρώτο, σε εξαιρετικά αργό στο τελευταίο.
Μέσω του τριπτύχου, ο Jia Zhangke παρουσιάζει τις αλλαγές που γνώρισε η Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες, εστιάζοντας κυρίως στο γεγονός πως η παράδοση έχει υποκύψει πλήρως στην τεχνολογία, την ταχύτητα και το ανελέητο κυνήγι για πλούτη.
(Διαβάστε το review)
7. Το Μονοπλάνο των Νεκρών (Shuichiro Ueda, Ιαπωνία)
Η ταινία σατιρίζει κάθε τάση της βιομηχανίας θεάματος, κάτι που μοιάζει να είναι ο κύριος στόχος του Ueda.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, το φιλμ σατιρίζει την αυστηρότητα πολλών σκηνοθετών (τις ακρότητες που σχετίζονται με τους «auteurs» ουσιαστικά) βάζοντας τον Higurashi να φωνάζει «Πάμε» (Action!) τις πιο ακατάλληλες στιγμές, καθώς και την επιλογή του να συμπεριλάβει πραγματικά ζόμπι στην παραγωγή ώστε να είναι ρεαλιστικότερη.
Τα καπρίτσια των ηθοποιών-σταρ έχουν κι αυτά το μερίδιό τους, κάτι που ισχύει και για τις παράλογες απαιτήσεις των παραγωγών, καθώς και την τάση της πλειονότητας των ανθρώπων της βιομηχανίας, να θεωρούν τις τηλεοπτικές παραγωγές, χαμηλής ποιότητας.
(Διαβάστε το review)
8. Distinction (Jevons Au, Χονγκ Κονγκ)
Παρά την γενικότερη, δραματική ατμόσφαιρα που προκύπτει από μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο Jevons Au αποφεύγει πλήρως τον σκόπελο του μελοδράματος, κυρίως μιας και η ταινία είναι πλημμυρισμένη από μία αίσθηση ελπίδας.
Η προσέγγιση αυτή ενίοτε μοιάζει κάπως ουτοπική και αφελής, αλλά ουσιαστικά, βοηθάει τον σκηνοθέτη να παρουσιάζει τα μηνύματά του χωρίς να επιβαρύνει το κοινό του με αχρείαστο δράμα.
9. Blood of the Wolves (Kazuya Shiraishi, Ιαπωνία)
Ο Kazuya Shiraishi σκηνοθετεί ένα άκρως ψυχαγωγικό φιλμ, μέσω ενός συνδυασμού της αισθητικής του Kinji Fukasaku από τα Yakuza Papers και του στυλ της «Μέρας Εκπαίδευσης».
Αυτός που σχετίζεται με τα «Yakuza Papers» προκύπτει από περιγραφή γεγονότων που δεν απεικονίζονται στην οθόνη, σαν άρθρα από εφημερίδα, και την απεικόνιση των Yakuza, με την μόνιμη δίψα για βία, τις ακραίες προφορές και τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στις διάφορες συμμορίες.
Ο άξονας της «Μέρας Εκπαίδευσης» προκύπτει από την σχέση του βετεράνου Ogami και του «νέου» Hioka, με τον πρώτο συστήνει τον δεύτερο τις πολύπλοκες πολιτικές που σχηματίζουν τους δεσμούς ανάμεσα στο έγκλημα και την τιμωρία, και τις πραγματικές συνθήκες της περιοχής.
(Διαβάστε το review)
10. Human, Space, Time and Human (Kim Ki-duk, Κορέα)
Τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια του Kim είναι προφανή: Οι πολιτικοί απλά θέλουν την εξουσία ώστε να διατηρήσουν την θέση τους (και τα προνόμια που την συνοδεύουν), πάνω από τους «κοινούς ανθρώπους» και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν, συμπεριλαμβανομένων δεσμών με το οργανωμένο έγκλημα και κάθε είδους βία.
Η απανθρωπιά που προκύπτει από τα ένστικτα επιβίωσης των ανθρώπων παρουσιάζεται επίσης με τον σκληρότερο τρόπο, με τον Kim να τοποθετεί τους χαρακτήρες του σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον και να βάζει μία ομάδα εξ αυτών επικεφαλής.
11. Bad Poetry Tokyo (Anshul Chauhan, Ιαπωνία)
Ο Anshul Chauhan παρουσιάζει μια σειρά θεμάτων με σοκαριστικό ρεαλισμό, απογυμνωμένο από κάθε είδους ωραιοποίηση.
Ο κόσμος των «συνοδών» είναι το πρώτο, με την απεικόνιση του να είναι γεμάτη βία, διαταγές που αψηφούν τις φυσικές ανάγκες των γυναικών και μίας απελπισίας που, κάποια στιγμή, χτυπάει την πόρτα της πρωταγωνίστριας με τον χειρότερο τρόπο.
Το δεύτερο είναι η κακοποίηση, κυρίως ενάντια στις γυναίκες, με την πρωταγωνίστρια να απεικονίζεται ως μία δυνατή προσωπικότητα, η οποία καταλήγει παντελώς ανήμπορη μπροστά στις επιθυμίες των ανδρών του περιβάλλοντός της.
Μέσω αυτού, προκύπτει και το τρίτο θέμα, που σχετίζεται με τον ρόλο των γυναικών σε έναν κόσμο όπου κυρίαρχοι είναι οι άνδρες
12. Το Παιχνίδι με την Φωτιά (Lee Chang-dong, Κορέα)
Η μεταφορά των έργων του Haruki Murakami στον κινηματογράφο δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση, κυρίως λόγω της αφαιρετικής φύσης τους, του ασαφές τέλους και των πολλών ερωτήσεων που ποτέ δεν απαντώνται.
Ο Lee Chang-dong όμως, τα καταφέρνει περίφημα, υπερβαίνοντας το στυλ του Ιάπωνα, δημιουργώντας παράλληλα ένα υπαρξιακό δράμα/θρίλερ που μοιάζει περισσότερο δικό του, παρά του Murakami.
13. Bhonsle (Devasish Makhija, Ινδία)
Η ταινία καταπιάνεται με την έχθρα μεταξύ των Marathi και των Bihari, η οποία συμβολίζει το γεγονός πως οι Ινδικές πολιτείες λειτουργούν συχνά ως ανεξάρτητα κράτη παρά σαν μία ένωση εντός ενός κράτους, κυρίως επειδή η γλώσσα και η κουλτούρα της κάθε μίας είναι εξαιρετικά διαφορετικές.
Το γεγονός πως η Πολιτεία και οι Αρχές δεν θέλουν να αποσαφηνίσουν ποιος έχει δίκιο, και η βία που προκύπτει από αυτήν την ολιγωρία είναι ακόμα ένα από τα κεντρικά στοιχεία της ταινίας.
Ο βιασμός, που τόσο πολύ έχει βασανίσει την ινδική κοινωνία, παρουσιάζεται επίσης, με σύντομο, αλλά εξαιρετικά επιδραστικό τρόπο.
14. The Gun (Masaharu Take, Ιαπωνία)
Ο Masaharu Take σκηνοθετεί ένα ασπρόμαυρο φιλμ με πολλές ομοιότητες με το «Έγκλημα και Τιμωρία» όσο αναφορά την βασική θεματολογία του και το ιαπωνικό Νέο Κύμα (και το αντίστοιχο γαλλικό, συμπερασματικά), όσο αναφορά την οπτική του προσέγγιση.
Το όπλο του τίτλου, σε αυτό το πλαίσιο, είναι απλά το μέσο της ανάλυσης ενός πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα και της εξέλιξης της ιστορίας σε ένα μονοπάτι που επιτρέπει στον σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια σειρά κοινωνικών και φιλοσοφικών σχολίων.
15. Buybust (Erik Matti, Φιλιππίνες)
Η ταινία ξεκινάει σχετικά αργά, χτίζοντας την αγωνία και συστήνοντας τους χαρακτήρες, αλλά μόλις η ιστορία μεταφέρεται στις παράγκες, η δράση ξεκινά να κυριαρχεί, χωρίς, ουσιαστικά, να σταματάει ποτέ, κυριαρχώντας σε ολόκληρη την αφήγηση.
Μονομαχίες σώμα με σώμα, πιστόλια, μαχαίρια, και κάθε είδους όπλου που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς χρησιμοποιούνται σε μία ατελείωτη αλληλουχία βάναυσων μαχών, η οποία καταλήγει σε έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό θανάτων, καθώς αστυνομικοί, εγκληματίες και απλοί κάτοικοι της παραγκούπολης σκοτώνονται χωρίς διάκριση.
(Δείτε το trailer)
15. Dead Souls (Wang Bing, Κίνα)
Σε αυτό το 8ωρο ντοκιμαντέρ, ο Wang Bing εξετάζει την ζωή αυτών που επέζησαν των στρατοπέδων καταναγκαστικών εργασιών που οργάνωσε το κομμουνιστικό κόμμα την δεκαετία του 50, στην έρημο Γκόμπι, μέσα από μαρτυρίες τους.
Σαφέστατος σκοπός του δεν είναι να ψυχαγωγήσει, αλλά να καταδείξει μια σειρά επώδυνων μνημών ώστε να αποτρέψει την επανάληψή των τακτικών του παρελθόντος, σε μία εποχή όμως, που παρόμοια στρατόπεδα έχουν αρχίσει ξανά να κάνουν την εμφάνισή τους.
17. Operation Red Sea (Dante Lam, Κίνα)
Ο Dante Lam σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο μίας από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες δράσης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός πως αυτή την φορά η δράση δεν επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο, (όπως στην περίπτωση του Wu Jing στο «Wolf Warrior 2»), αλλά ακολουθεί και τα 8 μέλη της ομάδας, λειτουργεί εξαιρετικά για το φιλμ, με το ίδιο να ισχύει και για την επιλογή οι πολεμικές τέχνες να δώσουν την θέση του πρωταγωνιστή στην χρήση υπερσύγχρονων όπλων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η δράση είναι ασταμάτητη, καθώς το κάθε μέλος έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικούς εχθρούς στο πεδίο μάχης.
(Διαβάστε το review)
18. Counters (Lee Il-ha, Κορέα)
Το ντοκιμαντέρ εστιάζει σε ένα γκρουπ οι οποίοι αποκαλούνται «Counters» και σκοπό έχουν να διαλύουν ειρηνικά τις συγκεντρώσει των φασιστών και να διαδηλώνουν οι ίδιοι ενάντια στον ρατσισμό.
Ανάμεσά τους όμως, ο πρώην Γιάκουζα Takahashi, είναι επικεφαλής μιας ομάδας ατόμων που πιστεύουν πως η βία είναι απαραίτητη στον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και την προκατάληψη.
Μέσω της παρουσίασης των μελών της ομάδας αλλά και των αντιπάλων τους, μιας ομάδας που ονομάζεται Zaitoku, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην σύγχρονη Ιαπωνία, με τον πλέον ψυχαγωγικό τρόπο.
19. Buddha.mov (Kabir Mehta, Ινδία)
Ο Mehta σκηνοθετεί ένα mockumentary, όπου η σάτιρα φαίνεται να είναι το κυρίαρχο συστατικό μιας ιστορίας που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία.
Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της σάτιρας αφορά τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, με τον σκηνοθέτη να βάζει τον πρωταγωνιστή του να απολαμβάνει την «χαζομάρα» των διάφορων μέσων όσο περισσότερο γίνεται, καθώς τον παρακολουθούμε να δημοσιεύει στο Tinder, να βλέπει βίντεο με τίτλο «Οι Καλύτεροι Καυγάδες σε Ριάλιτι» και να συνομιλεί με κάποιον που αυτοαποκαλείται Phoebe Kudrow (παραπομπή στα «Φιλαράκια») στο Facebook.
20. Last Child (Shin Dong-seok, Κορέα)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αυθεντικό δράμα, όπου η θλίψη και η οδύνη φαίνεται να κυριαρχούν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας και όπου οι στιγμές χαράς είναι λίγες και σύντομες.
Χρησιμοποιώντας την θεματική του «παιδιού που χάθηκε» και εξετάζοντας πως οι γονείς μπορούν να αντιμετωπίσουν μία απώλεια τέτοιου μεγέθους, ο Shin Dong-seok παρουσιάζει μια σειρά από κοινωνικά σχόλια που καταπιάνονται με την γονεϊκότητα, τον τραμπουκισμό (bullying), των τρόπο που λειτουργούν τα σχολεία ώστε να προστατεύσουν την φήμη τους, την συγχώρεση, και την αλήθεια και τις συνέπειές της.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Σε αυτό το 8ωρο ντοκιμαντέρ, ο Wang Bing εξετάζει την ζωή αυτών που επέζησαν των στρατοπέδων καταναγκαστικών εργασιών που οργάνωσε το κομμουνιστικό κόμμα την δεκαετία του 50, στην έρημο Γκόμπι, μέσα από μαρτυρίες τους.
Σαφέστατος σκοπός του δεν είναι να ψυχαγωγήσει, αλλά να καταδείξει μια σειρά επώδυνων μνημών ώστε να αποτρέψει την επανάληψή των τακτικών του παρελθόντος, σε μία εποχή όμως, που παρόμοια στρατόπεδα έχουν αρχίσει ξανά να κάνουν την εμφάνισή τους.
17. Operation Red Sea (Dante Lam, Κίνα)
Ο Dante Lam σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο μίας από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες δράσης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός πως αυτή την φορά η δράση δεν επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο, (όπως στην περίπτωση του Wu Jing στο «Wolf Warrior 2»), αλλά ακολουθεί και τα 8 μέλη της ομάδας, λειτουργεί εξαιρετικά για το φιλμ, με το ίδιο να ισχύει και για την επιλογή οι πολεμικές τέχνες να δώσουν την θέση του πρωταγωνιστή στην χρήση υπερσύγχρονων όπλων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η δράση είναι ασταμάτητη, καθώς το κάθε μέλος έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικούς εχθρούς στο πεδίο μάχης.
(Διαβάστε το review)
18. Counters (Lee Il-ha, Κορέα)
Το ντοκιμαντέρ εστιάζει σε ένα γκρουπ οι οποίοι αποκαλούνται «Counters» και σκοπό έχουν να διαλύουν ειρηνικά τις συγκεντρώσει των φασιστών και να διαδηλώνουν οι ίδιοι ενάντια στον ρατσισμό.
Ανάμεσά τους όμως, ο πρώην Γιάκουζα Takahashi, είναι επικεφαλής μιας ομάδας ατόμων που πιστεύουν πως η βία είναι απαραίτητη στον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και την προκατάληψη.
Μέσω της παρουσίασης των μελών της ομάδας αλλά και των αντιπάλων τους, μιας ομάδας που ονομάζεται Zaitoku, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην σύγχρονη Ιαπωνία, με τον πλέον ψυχαγωγικό τρόπο.
19. Buddha.mov (Kabir Mehta, Ινδία)
Ο Mehta σκηνοθετεί ένα mockumentary, όπου η σάτιρα φαίνεται να είναι το κυρίαρχο συστατικό μιας ιστορίας που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία.
Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της σάτιρας αφορά τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, με τον σκηνοθέτη να βάζει τον πρωταγωνιστή του να απολαμβάνει την «χαζομάρα» των διάφορων μέσων όσο περισσότερο γίνεται, καθώς τον παρακολουθούμε να δημοσιεύει στο Tinder, να βλέπει βίντεο με τίτλο «Οι Καλύτεροι Καυγάδες σε Ριάλιτι» και να συνομιλεί με κάποιον που αυτοαποκαλείται Phoebe Kudrow (παραπομπή στα «Φιλαράκια») στο Facebook.
20. Last Child (Shin Dong-seok, Κορέα)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αυθεντικό δράμα, όπου η θλίψη και η οδύνη φαίνεται να κυριαρχούν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας και όπου οι στιγμές χαράς είναι λίγες και σύντομες.
Χρησιμοποιώντας την θεματική του «παιδιού που χάθηκε» και εξετάζοντας πως οι γονείς μπορούν να αντιμετωπίσουν μία απώλεια τέτοιου μεγέθους, ο Shin Dong-seok παρουσιάζει μια σειρά από κοινωνικά σχόλια που καταπιάνονται με την γονεϊκότητα, τον τραμπουκισμό (bullying), των τρόπο που λειτουργούν τα σχολεία ώστε να προστατεύσουν την φήμη τους, την συγχώρεση, και την αλήθεια και τις συνέπειές της.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
