Δε χρειάζεται να ξαναπούμε τα γνωστά, πως δηλαδή ο ελληνικός κινηματογράφος είναι των άκρων, είτε ακραία “λαϊκός” με ταινίες που προορίζονται σε κοινό που με το που επιστρέφει σπίτι βάζει να δει Σεφερλή και Οικογενειακές Ιστορίες, είτε ακραία “κουλτουρέ” και απευθύνεται σε αυτούς που θεωρούν προσβολή έστω να έχουν τηλεόραση στο σπίτι τους.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, κάποιες ελάχιστες που ψιλοάγγιξαν τη χρυσή ισορροπία και περιμένουμε πολλά απ’ αυτούς στο μέλλον, και κάποιους που ξεκάθαρα γέρνουν προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά κρατιούνται κάνα-δυο σκαλοπάτια πριν πιάσουν τοίχο.
Σε αυτή τη τελευταία κατηγορία ανήκει και ο βετεράνος πια Νίκος Ζαπατίνας που μας παρουσιάζει τη νέα του ταινία Περιμένοντας τη Νονά.
Σύμφωνα με το στόρι, ο Ηρακλής και ο Αγησίλαος είναι δυο κολλητοί φίλοι που στα 40φεύγα τους, ακόμα ζουν και φέρονται σαν μικρά παιδιά.
Δεν έχουν καταφέρει να βάλουν σε καμία τάξη τη ζωή τους, είναι συνεχώς άφραγκοι και άνεργοι, ενώ την ίδια τύχη έχουν και στα προσωπικά τους.
Έχοντας πιάσει πάτο, άστεγοι και με ελάχιστα χρήματα στη τσέπη, έρχεται το αναπάντεχο τηλεφώνημα από τη Νάξο, πως η πολυαγαπημένη (και με μπόλικα κτήματα) νονά του Ηρακλή είναι στα τελευταία της.
Έτσι, μπαίνουν στο πρώτο πλοίο και πάνε να την αποχαιρετήσουν, αγκαλιά με ένα νεκροστέφανο που τους έμεινε αμανάτι από μία κατά λάθος κηδεία!
Η θεία του, τους καλοδέχεται, τους δίνει σπίτι και οι δυο φίλοι ενόσω περιμένουν τη νονά να αποδημήσει, συνεχίζουν τις ανωριμότητες, ενώ παράλληλα κάνουν και δουλειές του ποδαριού για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι.
Στο νησί γνωρίζουν την Φαίδρα ή Φωτεινή όπως τους συστήνεται, μια νεαρή κοπέλα που βρίσκεται στο νησί με τον Γερμανό φίλο της.
Τα βήματα των τεσσάρων συναντιόνται ξανά και ξανά και δεν αργούν να γίνουν παρέα με κωμικοτραγικά αποτελέσματα, όμως η Φαίδρα έχει ένα μυστικό...
Δανειζόμενη τίτλο και ιδέες από το Περιμένοντας τον Γκοντό, η ταινία του Ζαπατίνα είναι κατά βάση μια ευχάριστη καλοκαιρινή κωμωδία που θέλει πολύ να γίνει η νέα Νήσος.
Αυτά σίγουρα δεν είναι και τα υψηλότερα στάνταρντς αλλά δυστυχώς τα πολλά προβλήματα δεν της επιτρέπουν καν αυτό.
Η βασική ιστορία είναι αρκούντως διασκεδαστική, έχει μια πλοκή που ρέει αβίαστα, έχει σε γενικές γραμμές συμπαθείς χαρακτήρες, ενώ και το plot twist προσφέρει το κάτι παραπάνω.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα θετικά, με το σενάριο της ταινίας να μην είναι καθόλου καλογραμμένο, σε σημείο να θυμίζει μεταφρασμένο από κάποια άλλη γλώσσα με μη ρεαλιστικούς διαλόγους και υπερβολικά παλιακά gags, από τα οποία λειτουργούν ένα λιγότερο του 20%.
Το ατακαδόρικο χιούμορ βρίσκεται σε κάπως καλύτερη κατάσταση, όμως και πάλι η προσπάθεια για ποσότητα έχει ως αποτέλεσμα να χάνουμε τη ποιότητα.
Τέλος, δε λείπουν δυστυχώς οι κλισέ καταστάσεις όπως το fat-shaming με την τεχνηέντως άσχημη κοπελίτσα, που προκαλούν έναν μικρό εμετό εν έτει 2019.
Τα προβλήματα συνεχίζονται, με τον Θανάση Τσαλταμπάση να είναι απολαυστικός στο ρόλο που παίζει... λίγο-πολύ παντού, ενώ αντίθετα ο Λευτέρης Ελευθερίου έχει μία ασυνέχεια στο τρόπο που υποδύεται τον Αγησίλαο, τονίζοντας τα προβλήματα στη παρουσίαση των χαρακτήρων.
Σύμφωνα με το google, η Demy που υποδύεται την Φαίδρα είναι τραγουδίστρια και μάλλον εκεί πρέπει να παραμείνει, μιας και μπορεί να είναι συμπαθέστατη και να “τα λέει” αλλά έχει πλήρη αδυναμία να γίνει πειστική και να βγάλει συναίσθημα.
Προβλήματα στο μοντάζ, προβλήματα στην ανάπτυξη της πλοκής, προβλήματα, προβλήματα, όσο το σκαλίζεις, το Περιμένοντας τη Νονά μπάζει από παντού.
Σε μια θερινή αίθουσα, με διαφορετική διάθεση και με τη προβολή να μην έχει καθυστερήσει 40 λεπτά για να κάνουν οι συντελεστές τις δημόσιες σχέσεις τους, ίσως κάποια απ’ αυτά τα προβλήματα φαινόταν λιγότερο σημαντικά και συγχωρήσιμα.
Τώρα όμως, έχουμε μια ταινία που με το ζόρι πιάνει τη βάση και είναι κρίμα γιατί είχε το πάτημα για κάτι καλύτερο αλλά τα προβλήματα σε -κυριολεκτικά- όλους τους τομείς, την άφησαν να ξεπαγιάζει στα μεσαία σκαλιά.
Στους κινηματογράφους από 17 Ιανουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
