Ο ιταλικός κινηματογράφος έχαιρε ήδη εκτίμησης από τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 βγάζοντας μεγάλα ονόματα ηθοποιών, σκηνοθετών και σεναριογράφων που έμελλε να δώσουν τη σφραγίδα τους στην κινηματογραφική ιστορία της χώρας και όχι μόνο.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ως το τέλος του 20ου αιώνα οι ταινίες είδους αποτέλεσαν από τις πιο πετυχημένες ταινίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας της Ιταλίας και συνεχίζουν να συναρπάζουν τις νεότερες γενιές μέχρι και σήμερα που σιγά σιγά τις ανακαλύπτουν.
Οι δημιουργοί αυτών των ταινιών υπήρξαν ικανοί γνώστες και λάτρεις του κινηματογράφου που αγάπησαν τις ταινίες από μικρή ηλικία και στη συνέχεια κατάφεραν να ασχοληθούν με επιτυχία σε πολλά είδη όπως την κωμωδία, το γούεστερν, την περιπέτεια, την ταινία τρόμου, το αστυνομικό φιλμ (ή αλλιώς poliziotteschi) και την ταινία giallo.
Ανάμεσα στους σεναριογράφους που ξεχώρισαν για το έργο τους δεν θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στον σπουδαίο Ernesto Gastaldi, τον άνθρωπο που ‘κρύβεται’ πίσω από πάνω από 100 ταινίες στις οποίες εργάστηκε στο σενάριο και στην ανάπτυξη της ιστορίας αυτών.
Στην σαραντάχρονη πορεία του στο σινεμά κατάφερε να δουλέψει με τους καλύτερους σκηνοθέτες των ταινιών αυτών και ορισμένες δουλειές του παραμένουν εντυπωσιακές.
Μια σύντομη αναδρομή στο έργο του αποτελεί ευκαιρία να μάθουμε ή και να θυμηθούμε σε πόσες ταινίες έχει εμπλακεί που γνωρίζουμε και έχουμε δει.
Στην αρχή οι ευκαιρίες για δουλειά δεν ήταν πολλές ώσπου το 1960 εργάζεται για πρώτη φορά ως σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία The Vampire and The Ballerina του Renato Polselli.
Συνυπογράφει στη συνέχεια δουλειές χωρίς να φαίνεται το όνομα του ή και ακόμα πολλές φορές με ψευδώνυμα.
Η χρήση ψευδώνυμων ήταν συνηθισμένη – τουλάχιστον – στο σινεμά της Ιταλίας εκείνα τα χρόνια σε πολλούς δημιουργούς.
Ασχολείται ήδη από νωρίς με πολλά είδη και γνωρίζει σιγά σιγά ανερχόμενα τότε ονόματα όπως ο Luciano Martino και ο Umberto Lenzi, για τον οποίο έκανε μερική δουλειά χωρίς να αναγράφεται πουθενά το όνομα του.
Και με τους δύο θα συνεργαστεί πολλές φορές στο μέλλον.
Το 1962 συνεργάζεται με τον διάσημο σκηνοθέτη Riccardo Freda στην ταινία The Horrible Dr. Hichcock, το σενάριο της οποίας το υπόγραψε με ψευδώνυμο.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί η θρυλική Barbara Steele και η ταινία υπήρξε μια από τις ονομαστές ταινίες τρόμου από τη δεκαετία του ’60.
Συνεχίζει να γράφει σενάρια για ταινίες και να συνεργάζεται πρώτη φορά με τους Alberto De Martino στο Perseus the Invincible και Antonio Margheriti στο The Virgin of Nuremberg μέχρι που το 1963 δουλεύει πρώτη φορά και για τον μεγάλο Mario Bava ως σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία The Whip and The Body στην οποία πρωταγωνιστεί ο Christopher Lee.
Στο σενάριο ο Gastaldi συνεργάστηκε με τους Luciano Martino και Ugo Guerra και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Λίγο αργότερα το 1964 θα γράψει μαζί με τον ανερχόμενο τότε Tonino Valerii μια ακόμα ταινία με πρωταγωνιστή τον Lee, το Crypt of the Vampire σε σκηνοθεσία του Camillo Mastrocinque.
Με τον Renato Polselli – τον άνθρωπο που συνεργάστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο – θα συνεργαστεί ξανά σε μια παραλλαγή του Φαντάσματος της Όπερας με τίτλο The Monster of the Opera που κυκλοφόρησε το 1964.
Συνεργασίες με τους Luciano Martino, Michele Lupo, Antonio Margheriti συνεχίζονται.
Σημαντική στιγμή είναι και η ταινία The Long Hair of Death σε σκηνοθεσία του Margheriti που φέρνει ξανά μαζί τον Gastaldi με την Barbara Steele και τον Tonino Valerii σε μια ακόμα ταινία γοτθικού τρόμου που έμεινε γνωστή από εκείνη την περίοδο.
Συνεργάζεται και με τον Tonino Guerra και με μερικούς ακόμα για το σενάριο της εντυπωσιακής ταινίας επιστημονικής φαντασίας του Elio Petri με τίτλο The 10th Victim (1965) που πρωταγωνιστούν οι Marcello Mastroianni, Ursula Andress και Elsa Martinelli.
Ακολουθεί το The Murder Clinic (1966) του Elio Scardamaglia.
Λίγο καιρό μετά θα ακολουθήσει μια ακόμα σημαντική συνεργασία του Gastaldi με το Martino στην ταινία Arizona Colt (1966) του Michele Lupo που πρωταγωνιστεί ο Giuliano Gemma.
Ακολουθεί η επόμενη συνεργασία με τον Guerrieri στο The Sweet Body of Deborah (1968) και δεύτερη σκηνοθετική δουλειά για τον Gastaldi στο Cin Cin… Cianuro (1968).
Το 1968 συνεχίζει και ο Gastaldi γράφει σενάρια για ταινίες του Giovanni Fago, Mino Loy και Mario Siciliano.
Η δεκαετία του ’70 ξεκινά με συνέχειες σε διάσημα γουέστερν της περιόδου.
Έτσι λοιπόν, τα Arizona Colt Returns σε σκηνοθεσία Sergio Martino – αδερφού του Luciano που έκανε τα πρώτα του βήματα στη σκηνοθεσία – και Cloud of Dust… Cry of Death… Sartana is Coming του Giuliano Carnimeo ξεκινούν τη νέα υποσχόμενη δεκαετία.
Και αυτά ήταν μόνο η αρχή!
Ενδιάμεσα ο Gastaldi σκηνοθετεί μια ακόμα φορά και γυρίζει το The Lonely Violent Beach την ίδια χρονιά.
Ασταμάτητος, ο Gastaldi γράφει στη συνέχεια σενάρια για ταινίες όπως τα Death Walks on High Heels του Ercoli και μια από τις καλύτερες δουλειές του αναμφίβολα υπήρξε το The Case of the Scorpion’s Tail,ταινία που γυρίστηκε κατά κόρον στην Αθήνα.
Συνεργάζεται επίσης το 1972 πρώτη φορά και με τον Mauricio Lucidi στο It Can be Done… Amigo και για μια ακόμα φορά με τον Giuliano Carnimeo στο διάσημο giallo The Case of the Bloody Iris που πρωταγωνιστούν οι Edwige Fenech και ο George Hilton, ηθοποιοί που είχαν συχνές εμφανίσεις στις ταινίες αυτές.
Με τον Martino διατηρούν την φοβερή συνεργασία τους και δουλεύουν ξανά την ίδια χρονιά στο ιδιαίτερο Your Vice is a Locked Room and Οnly I Ηave the Key που βασίζεται εν μέρει στην ιστορία Η Μαύρη Γάτα του Edgar Allan Poe ενώ ακολουθεί τρίτη συνεργασία με τον Ercoli για το Death Walks at Midnight.
Με τον Valerii συνεργάζονται ξανά στο A Reason to Live, A Reason to Die την ίδια χρονιά.
Η ταινία θεωρείται από τις πιο γνωστές ταινίες του είδους με πολλούς θαυμαστές ανά τον κόσμο.
Επίσης το 1973 κυκλοφορεί το αστυνομικό The Violent Professionals σε σκηνοθεσία επίσης του Sergio Martino.
Η συνεργασία τόσο με τον Luciano Martino όσο και με τον αδερφό του Sergio αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιτυχημένη καθώς πολλές από τις ταινίες τους θεωρήθηκαν επιτυχημένες και για το είδος που αντιπροσώπευαν αλλά και ως εισπρακτικές επιτυχίες την περίοδο εξόδου τους στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Το ίδιο ισχύει και για τη συνεργασία του με τον Tonino Valerii που μαζί έκαναν μια από τις πιο καλές και γνωστές τους ταινίες, το My Name Is Nobody, μια κωμωδία σε φόντο γουέστερν που πρωταγωνιστούν οι Terrence Hill και Henry Fonda.
Η ταινία αυτή υπήρξε από τις πιο γνωστές δουλειές του και ενίοτε από τις καλύτερες.
Το 1975 συνεχίζει με την κωμωδία A Genius, Two Partners and a Dupe του Damiano Damiani, ένα ακόμα αστυνομικό του Martino με τίτλο Gambling City καθώς και με ένα συνδυασμό των ειδών giallo και poliziotteschi στο ελαφρώς άγνωστο The Suspicious Death of a Minor, το τελευταίο από τα έξι giallo που έκανε ο Sergio Martino στη δεκαετία του ’70.
Το 1977 γράφει για τον Tonino Valerii το Sahara Heat που πρωταγωνιστεί ο Franco Nero και για τον Umberto Lenzi το The Cynic, The Rat and The Fist, ταινία της οποίας το σενάριο συνυπογράφει με τον επίσης γνωστό σεναριογράφο Dardano Sacchetti.
Η δεκαετία του ’80 ξεκινάει με μια κωμωδία, το I am Getting a Yacht (1980) του Sergio Corbucci και με μια ακόμα ταινία που σκηνοθέτησε ο ίδιος, το Notturno con Grida (1981).
Με τον Sergio Martino θα συνεχίσουν την λαμπρή συνεργασία τους στο The Scorpion with Two Tails (1982) και στο μετά-αποκαλυπτικό 2019: After the Fall of New York (1983).
Ο Gastaldi θα συμμετέχει στην ομάδα που έγραψε την επική τελευταία ταινία του Sergio Leone, Once Upon a Time in America (1984), μια στιγμή που σίγουρα ανήκει στα μεγάλα κατορθώματα του.
Ακολουθεί μια συνεργασία με τον βετεράνο Damiano Damiani στο Pizza Connection (1985), μια ταινία ακόμα του Martino με τίτλο Hands of Steel (1986) και το Casablanca Express, ένα έργο που αποτέλεσε την τελευταία γνωστή συνεργασία ανάμεσα τους.
Ο Gastaldi συνέχισε και στη δεκαετία του ’90 να γράφει σενάρια για ταινίες χωρίς μεγάλη επιτυχία βέβαια.
Η τελευταία ταινία που έγραψε ήταν το 1998.
Οι ταινίες που έχει γράψει, έχει συνεργαστεί στο σενάριο και έχει σκηνοθετήσει αγγίζουν τις 120 ταινίες (!) και είναι πράγματι εντυπωσιακό.
Επιπλέον, πέρα από τη δουλειά στον κινηματογράφο, έχει γράψει και μερικά βιβλία.
Στην πολύκροτη καριέρα του δεν έτυχε να συνεργαστεί ποτέ με τον Dario Argento ή τον Lucio Fulci.
Ωστόσο κατάφερε να σχηματίσει το δικό του ξεχωριστό κύκλο συνεργασιών με ιδιαίτερη επιτυχία.
Ανενεργός σήμερα στο χώρο του κινηματογράφου, δίνει περιστασιακά συνεντεύξεις μιλώντας για την εμπειρία του στον χώρο του κινηματογράφου, τους ανθρώπους με τους οποίους δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια και κάνοντας σχολιασμούς για τις ταινίες που έχει γράψει και του χάρισαν την ανάλογη φήμη και μια σημαντική θέση στον ιταλικό κινηματογράφο.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
