Δεν είμαι σίγουρος ποιος είναι ή αν υπάρχει ορθός τρόπος κριτικής ενός remake μιας ταινίας πολύ πρόσφατης και εξαιρετικά αγαπητής (και) στο ελληνικό κοινό.
Το The Upside είναι ξεκάθαρο πως προορίζεται για την αμερικάνικη αγορά, με τους παραγωγούς να θέλουν να μεταφέρουν την πολύ ωραία ιστορία του Intouchables στους απαίδευτους στους υπότιτλους Αμερικάνους θεατές.
Η ανταπόκριση του εκεί κοινού, που στη πλειοψηφία του δεν έχει δει τη πρωτότυπη ταινία, ήταν αρκετά θετική κάτι που εξαργυρώθηκε και στο box office.
Αντίθετα, οι θεατές στη δικιά μας πλευρά του Ατλαντικού ήταν εξ αρχής αρνητικά προκατειλημμένοι γιατί είχαν ήδη δει την εξαιρετική πρώτη ταινία και δεν έβρισκαν λόγο να δουν και αυτή.
Σε αυτή τη κατηγορία ανήκει και η πλειοψηφία του ελληνικού κοινού, κάτι που με κάνει να αμφιβάλλω ιδιαίτερα για τη πορεία της ταινίας στα δικά μας ταμεία, όμως πέρα απ’ αυτό, δε βλάπτει να ρίξουμε μια ματιά και να δούμε ποιος έχει τελικά δίκιο…
Η βασική ιστορία παραμένει η ίδια, άλλωστε είναι βασισμένη και σε πραγματικά γεγονότα.
Ο Phillip, ένας δισεκατομμυριούχος τετραπληγικός αναζητά βοηθό και στη πόρτα του εμφανίζεται ο Dell, ένας “αλητάκος” με ιστορικό ληστειών και φυλακής που το μόνο που θέλει είναι μια υπογραφή για να αποδείξει πως ψάχνει για δουλειά και να συνεχίσει να παίρνει το επίδομα.
Παρότι δεν έχει κανένα προσόν, ο Phillip αποφασίζει να τον προσλάβει και παρότι οι δυο άνδρες κατάγονται από δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, μια υπέροχη φιλία αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Το κατόρθωμα των Nakache και Toledano ήταν πως έδωσαν σε μια ιστορία που κινείται στα πλαίσια μεταξύ του pc και του μελό, μια ρεαλιστική καρδιά, μια καρδιά αστεία και δραματική, μια ανθρώπινη καρδιά που κατάφερε να ξεφύγει από τη κινηματογραφική μετριότητα του είδους, πάντα με συμμάχους τους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές.
Δυστυχώς το The Upside, προσπαθώντας να αντιγράψει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, κατέληξε ένα απλό κακέκτυπο.
Κατ’ αρχάς, είναι ξεκάθαρη η απειρία του Jon Hartmere στο σενάριο, με τη ποιότητα των διαλόγων να είναι συχνά ιδιαίτερα μέτρια, ενώ η απόπειρα για μεγαλύτερη ποσότητα χιούμορ πέφτει στο κενό.
Ενδιαφέρουσες αλλά ανούσιες οι μικροαλλαγές στη πλοκή, με τη μεταφορά του σκηνικού από τη γαλλική στην αμερικάνικη κοινωνία να είναι ίσως το μόνο επιτυχημένο χαρακτηριστικό.
Σκηνοθετικά περιμέναμε περισσότερα από τον έμπειρο Neil Burger (Limitless), ο οποίος μοιάζει αδύναμος (αδιάφορος;) να παρουσιάσει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό και για να μη καταλήξει ένα shot-by-shot remake, προσφεύγει μονάχα σε φτηνά τρικς με τη κίνηση της κάμερας.
Εξίσου μέτριοι και οι πρωταγωνιστές, με τους Bryan Cranston (Power Rangers) και Kevin Hart (Central Intelligence) να μοιάζουν ένα αρκετά καλό δίδυμο, όμως η χημεία τους δε δένει, κάτι για το οποίο ευθύνονται οι πιο πάνω κύριοι, που αποτυγχάνουν να παρουσιάσουν δυο τρισδιάστατους ανθρώπους και πως αυτή η σχέση τους μεταλλάσσει.
Το The Upside δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια κακή ταινία μιας και η ιστορία από μόνη της καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον και να συγκινήσει, ακόμα και εκείνους που έχουν δει το πρωτότυπο, όμως πραγματικά δεν υπάρχει ούτε μισός λόγος για να το προτείνω αντί εκείνου.
Στους κινηματογράφους από 31 Ιανουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
