Το ελληνικό κοινό αγαπάει το ιρανικό σινεμά, όμως τώρα που χάσαμε και τον Kiarostami, μόνο ένας Farhadi και ένας Panahi δεν αρκούν, με ταινίες λιγότερο διάσημων ή νέων δημιουργών να βρίσκουν όλο και πιο συχνά το δρόμο για τις αίθουσες.
Μία απ’ αυτές είναι και το Hattrick.
Η ταινία ξεκινάει σε ένα πάρτι, όπου παρευρίσκονται μεταξύ άλλων και οι πρωταγωνιστές μας, δύο νεαρά ζευγάρια, ο Farzad με την Lida, παντρεμένοι και με το πρώτο τους παιδί στο δρόμο, και ο Keivan με τη Raha, εκείνος φίλος του Farzad και εκείνη η (σοβαρή) σχέση του.
Μεσάνυχτα και οι τέσσερις επιστρέφουν με το αυτοκίνητο στη Τεχεράνη.
Μέσα σε ένα τούνελ, ο Farzad που οδηγεί, χτυπάει κάτι αλλά κανείς δε πρόλαβε να δει τι.
Δεν σταματάει και ένα βράδυ που αλλάζει τη ζωή και των τεσσάρων μόλις ξεκινάει, με τους φίλους να καταλήγουν στο σπίτι της Raha, όπου προσπαθούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν, όμως αυτά που τελικά βγαίνουν στη φόρα προκαλούν απανωτές εκρήξεις.
Το Hattrick είναι μία “μυστικά και ψέματα” ταινία, την οποία μπορείς να χαρακτηρίσεις από κοινωνικό δράμα μέχρι ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς να πέσεις έξω αλλά και χωρίς να είσαι απόλυτα ακριβής, με κανέναν από τους δύο όρους.
Το 80% περίπου του φιλμ διαδραματίζεται σε δυο χώρους ενός σπιτιού, και παρότι αυτού του είδους οι ταινίες βγάζουν συχνά μια ενοχλητική θεατρικότητα, εδώ ευτυχώς δεν έχουμε αυτό το φαινόμενο.
Ο σκηνοθέτης Ramtin Lavafipour κάνει πολύ καλή δουλειά με τη κάμερα σε ένα τέτοιο στενό περιβάλλον, έχοντας κάποιες, όχι πολλές είναι οι αλήθεια, πραγματικά καταπληκτικές σκηνές, χωρίς ωστόσο να βγάζει κλειστοφοβία, κάτι που ίσως έγινε και επίτηδες αλλά πραγματικά λείπει, αφαιρώντας σχεδόν ολοκληρωτικά την ένταση.
Σεναριακά το Hattrick έχει αρκετές και πολύ καλές ιδέες, τις οποίες πλέκει πολύ έξυπνα, με αποτέλεσμα το ζήτημα του τροχαίου να περνάει όλο και πιο στο παρασκήνιο για χάρη των διαπροσωπικών σχέσεων των πρωταγωνιστών.
Όσο η ώρα περνάει, τα μυστικά και τα ψέματα βγαίνουν το ένα μετά το άλλο στην επιφάνεια, κάποια επιτυχώς, κάποια κάπως επιτηδευμένα, με αποτέλεσμα τα αίματα σιγά-σιγά να ανάβουν, με ένα γκολ σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στο φινάλε να λειτουργεί ως χαλασμένη βαλβίδα πίεσης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ είναι η φλυαρία.
Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις μία σχεδόν real-time αφήγηση και το σενάριο θα πρέπει να μπορεί όχι μόνο να παρουσιάσει τα plot points αλλά να γεμίσει και τα κενά διαστήματα, και εκεί δυστυχώς ο Lavafipour το χάνει, με τους διαλόγους να επαναλαμβάνονται κάνοντας ακόμα και τα μόλις 90 λεπτά του φιλμ να μοιάζουν υπερβολικά.
Πολύ καλές οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών, με τις δύο γυναίκες Parinaz Izadyar και Mahoor Alvand να ξεχωρίζουν.
Το Hattrick είναι κάτι παραπάνω από απλά μια αξιοπρεπής ταινία, αλλά οι αδυναμίες του σεναρίου και κατ’ επέκταση του ρυθμού, το εμποδίζουν να ξεχωρίσει πραγματικά.
Στους κινηματογράφους από 7 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
