Μετά τον θρίαμβο του ‘Moonlight’ ο σκηνοθέτης Barry Jenkins επιστρέφει με τη νέα του ταινία που θυμίζει έντονα την προηγούμενη και βραβευμένη ταινία του σε ύφος παρόλο που έχει διαφορετικό θέμα.
Εκτός από το ύφος, η ταινία ‘ενώνει’ ξανά πολλά βασικά μέλη του συνεργείου της προηγούμενης ταινίας του Jenkins.
Ανάμεσα σε αυτά βρίσκουμε τον διευθυντή φωτογραφίας, τον μοντέρ αλλά και τον συνθέτη της μουσικής.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμα μυθιστόρημα του James Baldwin και πρωταγωνιστούν οι Kiki Layne και Stephan James.
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στο Χάρλεμ.
Η Tish (Kiky Layne) και ο Alonzo (Stephan James, Selma)– ή Fonny όπως τον φωνάζουν – είναι ένα νέο και ερωτευμένο ζευγάρι.
Όμως, η ισορροπία στην σχέση τους θα ανατραπεί όταν ο Fonny θα μπει στη φυλακή για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.
Εν τω μεταξύ, η Tish ανακαλύπτει πως είναι έγκυος και αγωνίζεται έτσι με τη βοήθεια του δικηγόρου αλλά και της οικογένειας της να αποδείξει την αθωότητα του αδίκως φυλακισμένου της συντρόφου.
Παίρνοντας ως βάση το μυθιστόρημα του James Baldwin που εκδόθηκε το 1974, ο Jenkins φτιάχνει μια ιστορία αγάπης στην οποία οι πρωταγωνιστές του αγωνίζονται να επιβιώσουν ανάμεσα στα δεινά και τις αδικίες αυτού του σκληρού κόσμου.
Πόσο μάλλον λόγω της καταγωγής τους καθώς η επιβίωση στην Αμερική φαντάζει να έχει πολλές δυσκολίες και καθημερινά εμπόδια για τους Αφροαμερικανούς.
Αποτελούν ‘εύκολο’ στόχο για τους ‘λευκούς’ σε κάθε γωνιά της πόλης χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
Η καθημερινότητα των ηρώων της ιστορίας βρίσκεται αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις, τόσο πολύ σε βαθμό που κατηγορούνται αθώοι ενώ δεν υπήρξαν ένοχοι.
Άνθρωποι τόσο απροστάτευτοι που δεν μπορείς παρά να πάρεις το μέρος τους όταν είσαι αυτόπτης μάρτυρας στην αδικία.
Η ταινία αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσαρμογή του βιβλίου και το θέμα της είναι αρκετά επίκαιρο στις ΗΠΑ σήμερα.
Και ο Jenkins το καταφέρνει σε αυτό με το δικό του στυλ.
Ωστόσο, θα θέλαμε κάτι διαφορετικό από το τελικό αποτέλεσμα.
Διότι έχει καταντήσει κάπως κουραστικό και μονότονο το θέμα της καταπίεσης της αφροαμερικανικής κοινότητας από τους ‘λευκούς’.
Γιατί μάλλον εκεί περισσότερο θέλει να κατευθύνει την ιστορία του ο σκηνοθέτης.
Ξεκινά σαν ιστορία αγάπης που όμως στη συνέχεια κολλάει υπερβολικά στην απεικόνιση των ‘λευκών’ ως κάτι το απροκάλυπτα κακό.
Θα ήταν προτιμότερο να πάρει άλλες διαστάσεις η ιστορία αλλά τα πράγματα δεν ακολούθησαν αυτήν την πορεία.
Είναι καλό μέχρι το σημείο που το ανεχόμαστε βέβαια…
Στους κινηματογράφους από 21 Φεβρουαρίου.
Πάνος Μουζάκης.
