Πριν περίπου ενάμιση χρόνο είδαμε - με πολύ μεγάλη καθυστέρηση - το Bolgen, μια αρκετά καλή ταινία καταστροφής από τη Νορβηγία.
Το Κύμα δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό αλλά απέδειξε πως και μια μικρή κινηματογραφική βιομηχανία μπορεί να παραδώσει μια εντυπωσιακή εμπορική ταινία χωρίς τα άπειρα εκατομμύρια που ρίχνουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ενώ ταυτόχρονα είχε και ένα… τσικ περισσότερο ρεαλισμό και ανθρωπιά από τις αντίστοιχες αμερικάνικες παραγωγές.
Η επιτυχία της ταινίας άνοιξε την όρεξη στους παραγωγούς και ακολουθώντας το κακό παράδειγμα των περαμεριτών συναδέλφων τους, έβαλαν μπρος το sequel αλλάζοντας τη φυσική καταστροφή από τσουνάμι σε σεισμό.
Και εγένετο Skjelvet…
Είμαστε 3 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα στο Geiranger που κόστισαν τη ζωή σε 250 ανθρώπους.
Παρότι ο Kristian θεωρείται ήρωας μιας και χάρη στις ενέργειές του σώθηκε χιλιάδες κόσμου, εκείνος δε μπόρεσε να ξεπεράσει την αποτυχία του, χώρισε από την οικογένειά του και ζει ολομόναχος μελετώντας τι πήγε στραβά τότε.
Μέχρι που μαθαίνει πως ο παλιός του συνεργάτης έπεσε νεκρός από ένα ατύχημα ενώ ερευνούσε και είχε βάσιμες ενδείξεις πως ένας καταστροφικός σεισμός θα χτυπήσει το Όσλο.
Οι έρευνές του επιβεβαιώνουν τους φόβους, όμως η αδιαφορία των αρχών φέρνει για μία ακόμη φορά τη καταστροφή.
Όπως προανέφερα, το Bølgen έκανε τη διαφορά γιατί ήταν πιο ανθρώπινο από τις αντίστοιχες αμερικάνικες ταινίες, και πατώντας σε αυτό, οι ίδιοι σεναριογράφοι θεώρησαν πως για να πάνε ένα βήμα παραπέρα αυτό το χάρισμα του πρώτου φιλμ, θα έπρεπε να μιζεριάσουν τα 3/5 αυτού!
Χωρίς ίχνος υπερβολής, σε ολόκληρη τη πρώτη ώρα παρακολουθούμε τον Kristoffer Joner (Mission Impossible: Fallout) απλά να περιφέρεται ψυχολογικά καταρρακωμένος, και σε σημείο υπερβολής.
Μέσα σε αυτά τα 60 λεπτά, το μόνο που συμβαίνει είναι πως μαθαίνουμε ότι αδιαφόρησε τελείως για την οικογένειά του, οι οποίοι τον άφησαν και έφυγαν στο Όσλο και πως ο συνάδελφός του είχε ενδείξεις για ένα μεγάλο σεισμό και σκοτώθηκε σε ατύχημα.
Αυτά δηλαδή που σας είπα σε 3 αράδες στη σύνοψη!
Μία ολόκληρη ώρα!
Εν πάση περιπτώσει, επιτέλους, ακριβώς πάνω στην ώρα, η γη αρχίζει να τρέμει.
Εκεί δε μπορώ να μην παραδεχτώ την αξιόλογη παραγωγή μιας και η σκηνή καταστροφής δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες παραγωγές εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Ναι, μόνο που ο ενικός που χρησιμοποίησα δεν ήταν τυχαίος μιας και αυτή είναι μόνο μία σκηνή που δε κρατάει πάνω από 3-4 λεπτά!
Από εκείνο το σημείο και μετά μεταφερόμαστε στο εσωτερικό ενός υψηλού κτηρίου, στο οποίο κατά τύχη βρέθηκε η οικογένεια την ώρα που χτύπησε ο εγκέλαδος.
Το ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο ασανσέρ και η μικρή κόρη με την –εντελώς ξεκούδουνη από το υπόλοιπο στόρι- κόρη του νεκρού συναδέλφου, να βρίσκονται στα ψηλά πατώματα προσπαθώντας να μη πέσουν στο κενό.
Τα υπολειπόμενα 40 λεπτά λοιπόν λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτά τα δύο σκηνικά, με τους τέσσερις ανθρώπους να προσπαθούν να απεγκλωβιστούν και να επιβιώσουν.
Με άλλα λόγια, ολόκληρη η δράση της ταινίας είναι δύο μονάχα set-pieces που προς το τέλος γίνονται ένα.
Εντάξει, καταλαβαίνω πως τα σκηνικά για τέτοιες σκηνές είναι πολύπλοκα και ακριβά και το budget περιορισμένο, όμως όσο κι αν ο σκηνοθέτης έβρισκε τρόπους για να επιμηκύνει την αγωνία, δεν άργησε και αυτό το κομμάτι της ταινίας να κουράσει.
Μειδίαμα προκάλεσε το γεγονός ότι στην ιστορία υπάρχει κι ένας γιος που βρίσκεται στο πανεπιστήμιό του, όμως φαίνεται πως τέλειωσαν τα λεφτά και ενώ όταν αρχίζει να κουνάει τον βλέπουμε να τρέχει να βγει από την αίθουσα, μετά δε τον ξαναβλέπουμε ποτέ!
Η αλλαγή πίσω από τη κάμερα με τον Roar Uthaug να δίνει τη σκυτάλη στον John Andreas Andersen ήταν δυστυχώς κάτι παραπάνω από εμφανής με τον έμπειρο διευθυντή φωτογραφίας αλλά άπειρο σκηνοθέτη Andersen να μη στήνει σωστά τη ταινία του απ’ όταν ήταν ακόμα στα storyboards.
Δε μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά την ιστορία και το budget του, και ως αποτέλεσμα μας παρέδωσε ένα τελείως άνισο και βαρετό κατασκεύασμα.
Στους κινηματογράφους από 21 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
