Μια γυναίκα ξεκινάει μόνη της ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι με κατεύθυνση ένα μικρό νησί στον Ατλαντικό.
Πλέοντας όμως παράλληλα στην Αφρικανική ήπειρο, θα συναντήσει ένα πλοίο προσφύγων το οποίο βυθίζεται.
Και τότε θα έρθει αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δίλημμα το οποίο θα θέσει το ταξίδι, τις προσωπικές της αξίες, τη ζωή της, σε δοκιμασία.
Ο αυστριακός σκηνοθέτης Wolfgang Fisher κάνει μια ταινία η οποία χωρίζεται σε δύο άνισα μέρη.
Στο πρώτο κομμάτι βλέπουμε την πρωταγωνίστρια η οποία αποφασίζει να φύγει από τη συνηθισμένη ζωή της όπου εργαζόταν ως γιατρός και να κάνει ένα μοναχικό ταξίδι αναζήτησης.
Το ιστιοπλοϊκό κομμάτι φέρνει γρήγορα στο μυαλό το All is Lost με τον «αμίλητο» Robert Redford, αλλά χωρίς να διαθέτει την απαραίτητη ένταση, αγωνία, ή οπτική ομορφιά που θα μπορούσε.
Τελικά αυτό το πρώτο μέρος μοιάζει μια αργή (και ίσως και όχι απαραίτητη) εισαγωγή για το δεύτερο και σημαντικότερο κομμάτι.
Η ταινία λοιπόν δείχνει να παίρνει μπρος τη στιγμή της συνάντησης της πρωταγωνίστριας με το υπό βύθιση σκάφος, όταν και έρχεται αντιμέτωπη με τα σύγχρονα μεταναστευτικά προβλήματα, με τις ενέργειές της να καθοδηγούνται από ένα ανθρώπινο αίσθημα αλληλεγγύης και βοήθειας.
Κάπου εκεί όμως αντιλαμβάνεται και τη μοναξιά των δικών της σκέψεων σε σύγκριση με τον σημερινό κόσμο, ερχόμενη σε επαφή με την σκληρή αδιαφορία καθώς και τις προτεραιότητες της ατομικής άνεσης και ασφάλειας, που βάζουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την ανθρώπινη ζωή.
Κάπως έτσι μας θέτει και τον προβληματισμό της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους με την έμμεση αναφορά στον Δαρβίνο και τα «ζωώδη» πλάνα.
Η έννοια της εξέλιξης όμως προϋποθέτει και μια κοινωνική βελτίωση, η οποία συχνά στις μέρες μας εξαφανίζεται μπροστά στην οικονομική και κοινωνική ματαιοδοξία.
Αυτές τις σκέψεις θέλει και πετυχαίνει να μεταδώσει ο δημιουργός, σχολιάζοντας εύστοχα μέσα από αυτό το ταξίδι τη σύγχρονη μεταναστευτική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη, αξιοποιώντας κατάλληλα και την πετυχημένη πρωταγωνίστρια.
Η Susanne Wolff με δυναμική παρουσία μας τραβάει το βλέμμα και καταφέρνει να μας μεταφέρει τα συναισθήματά της, την αγωνία της για την τύχη των ανθρώπων που συνάντησε, αλλά και την ανησυχία της για ένα σκοτεινό μέλλον το οποίο είναι φορές που μοιάζει να μη διαθέτει τίποτα ανθρώπινο.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
