Το Δεκέμβριο του 1900, σε ένα μικρό νησάκι βόρεια της Σκοτίας, το πλοιάριο Έσπερος έδεσε στη προβλήτα μεταφέροντας το πλήρωμα που θα άλλαζε τους τρεις άνδρες που εργαζόταν στο φάρο.
Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η σημαία έλειπε από τον ιστό, τα κιβώτια ανεφοδιασμού βρισκόταν παρατημένα δίπλα του και κανένας από τους τρεις άνδρες δεν ήταν στον ορίζοντα.
Οι πόρτες του καταλύματος ήταν κλειδωμένες, τα κρεβάτια ξέστρωτα και το ρολόι σταματημένο.
Μία πεσμένη καρέκλα στη κουζίνα ήταν το μόνο στοιχείο που έδειχνε ότι κάτι κακό μπορεί να συνέβη.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έγινε στο Eilean Mòr και στους τρεις άνδρες, και στα 120 χρόνια που πέρασαν από τότε, αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας αναπτύχθηκαν στο νησί, από το να απήχθησαν από κατασκόπους μέχρι να αλληλοσκοτώθηκαν και από το να τους άρπαξε το "Φάντασμα των Επτά Κυνηγών" μέχρι να τους απήγαγαν εξωγήινοι!
Η ανερχόμενη Kodiak Pictures το 2016 αγόρασε το πρωτότυπο σενάριο των Celyn Jones & Joe Bone, που πατούσε σε αυτή την αληθινή ιστορία και παρουσίαζε τη δική του εκδοχή για το τι μπορεί να συνέβη στο μικρό νησί.
Τρία χρόνια αργότερα, και με τον Δανό τηλεοπτικό σκηνοθέτη Kristoffer Nyholm (Taboo) να αναλαμβάνει τα ηνία, το The Vanishing (ή Keepers) μετά από τη παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ Sitges, βγήκε στις αίθουσες του κόσμου και μάνι-μάνι έφτασε και στα μέρη μας.
Η ταινία πιάνει την ιστορία από τη στιγμή που τρεις άνδρες, ο φαροφύλακας James Ducat, ο βοηθός του Thomas Marshall, και ο νεαρός εκπαιδευόμενος Donald McArthur, μπαίνουν στο καραβάκι για το νησί, εκεί όπου θα μείνουν για 6 εβδομάδες.
Όλα ξεκινούν ήρεμα, με τους τρεις άνδρες να κάνουν τις δουλειές τους, να τραγουδούν, και να γελάνε, περνώντας βαρετά αλλά ευχάριστα την ώρα τους.
Όλα όμως άλλαξαν όταν μια μέρα βρίσκουν σμπαραλιασμένη στα βράχια του νησιού μια μικρή βάρκα, με το σώμα ενός άνδρα και ένα κλειδωμένο ξύλινο μπαούλο.
Η απόπειρα να κατέβουν τα βράχια και να ερευνήσουν έκρυβε εκπλήξεις.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παύση και να προειδοποιήσω πως όσα θα ακολουθήσουν αποτελούν τυπικά spoilers, ωστόσο το trailer τα έχει ήδη (κακώς) αποκαλύψει, άρα συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.
Το μπαούλο γίνεται σημείο τριβής μεταξύ των ανδρών για το αν πρέπει να το ανοίξουν ή όχι, και όταν τελικά αυτό συμβαίνει, οι ράβδοι χρυσού που κρύβει γίνονται η αρχή της καταστροφής.
Παρότι συμφωνούν για τον τρόπο που θα εξαργυρωθούν και θα μοιραστούν, ένα καΐκι με δυο αγνώστους ξένους που ψάχνουν το σύντροφό τους τους βάζει σε… φονικούς μπελάδες.
Παρότι το trailer ξεδιάντροπα αποκαλύπτει μέχρι και το φινάλε, εμένα θα μου επιτρέψετε να σταματήσω εδώ με τα spoilers.
Αντίθετα με την αληθινή ιστορία που υπόσχεται μυστήριο και πιθανώς και μεταφυσικά στοιχεία, το σενάριο έχει πετάξει οτιδήποτε προστέθηκε με τα χρόνια και μετέτρεψε το γεγονός σε αστικό μύθο, και μας παρουσιάζει ένα ψυχόδραμα γύρω από την ανθρώπινη φύση και την απληστία.
Οι μουντές Σκωτσέζικες ακτές προσφέρουν το ιδανικό σκηνικό για μια τέτοια ιστορία και ο σκηνοθέτης προσπαθεί να τις εκμεταλλευτεί.
Ωστόσο το σενάριο, με την απόφαση να διαγράψει τελείως το στοιχείο του μυστηρίου, δεν τους επιτρέπει από ένα απλό σκηνικό να γίνουν ένας ζωντανός πρωταγωνιστής.
Έτσι το φιλμ, περίπου μέχρι τη πρώτη ώρα του, μοιάζει περισσότερο με ένα άνευρο heist movie, έχοντας έναν ικανοποιητικό ρυθμό, χωρίς όμως να προκαλεί πραγματικό ενδιαφέρον στο θεατή, κυρίως λόγω του μηδαμινού backstory.
Πιο τρανταχτό παράδειγμα, το δεύτερο act, όταν εισβάλουν οι αρχικοί ιδιοκτήτες του μπαούλου και αρχίζουν να σπάνε κεφάλια.
Πως μπορείς να γνοιαστείς για τη μία ή την άλλη ομάδα όταν δε ξέρεις ποιος πρωτο-είναι κλέφτης;
Στο τρίτο και τελευταίο act, η ταινία φτάνει στο δραματικό της αποκορύφωμα, με τους άνδρες να έχουν πια απομονωθεί και να προσπαθούν να επιβιώσουν με τις ενοχές των πράξεών του, μέχρι να φτάσει ο καιρός να φύγουν.
Εδώ θεωρητικά, το The Vanishing θα έπρεπε να δείξει τα δόντια του, αλλά σενάριο και σκηνοθεσία δεν καταφέρνουν να παρουσιάσουν πειστικά αυτή τη ψυχολογική μετάβαση, αναγκάζοντάς μας να αλλάξουμε mood… γιατί έτσι, μέχρι το αναμενόμενο και ψευτοδραματικό φινάλε.
Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το μεγαλύτερο selling point της ταινίας είναι το cast με το δίδυμο Peter Mullan (Hostiles) και Gerard Butler (Hunter Killer) να ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, και όντως οι δύο ηθοποιοί δίνουν πολύ καλές ερμηνείες, οι οποίες ωστόσο περνούν απαρατήρητες λόγω του σεναρίου.
Αρκετά καλός και ο νεαρός Connor Swindells, με τους ρόλους των Søren Malling, Ólafur Darri Ólafsson και Gary Lewis να είναι πολύ μικροί για να αξιολογηθούν.
Το The Vanishing μοιάζει εξ αρχής (μισο)καμένο χαρτί.
Η επιλογή να αφαιρεθεί το μυστήριο από την ιστορία ήταν τελείως αποτυχημένη, ενώ το μέτριο σενάριο και η προβληματική σκηνοθεσία έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα μιας και απέτυχαν εκεί ακριβώς που πόνταραν, στο ψυχόδραμα.
Μερικές καλές ερμηνείες και όμορφη φωτογραφία είναι το μόνο που μας μένει από τη ταινία που ξεχνάς πριν καν τελειώσει.
Στους κινηματογράφους από 21 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
