Ο Drake Doremus είναι ένα από τα αιώνια ταλέντα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου που δυστυχώς φαίνεται πως δεν μπορούν να ωριμάσουν.
Εδώ και μια δεκαετία δεν έχει αφήσει φεστιβάλ για φεστιβάλ με τις ταινίες του, όμως παρότι το ταλέντο αδιαμφισβήτητα υπάρχει, δείχνει να μη μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, και δυστυχώς δεν τα καταφέρνει ούτε με το Zoe που περιέργως βρήκε διανομή στη χώρα μας, προφανώς χάρη στους γνωστούς πρωταγωνιστές του.
Ο Cole και η Zoe εργάζονται στην ίδια εταιρία, που εξειδικεύεται στις ανθρώπινες σχέσεις, κάτι σαν φουτουριστικό γραφείο συνοικεσίων!
Η Zoe είναι υπεύθυνη για το πρώτο στάδιο, στο οποίο έρχονται τα ζευγάρια που απαντούν σε κάποιες ερωτήσεις και μέσω ενός αλγόριθμου, βγαίνει ένα ποσοστό το οποίο τους λέει τις πιθανότητες που έχουν η σχέση τους να στεριώσει, και αντίστοιχα οι εργένηδες βρίσκουν το ταίρι τους.
Το επόμενο στάδιο είναι το φαρμακευτικό, στο οποίο αναπτύσσεται ένα σκεύασμα που μπορεί να (ξανα)προκαλέσει την ευφορία και αίσθηση του πρώτου έρωτα, σχεδόν σαν ναρκωτικό.
Και τέλος υπάρχει και το τμήμα του Cole, εκεί όπου κατασκευάζονται τα “συνθετικά”, ανθρωπόμορφα ανδροειδή με αναπτυγμένη τεχνητή νοημοσύνη, αισθήματα και αναμνήσεις, που πωλούνται ως αληθινοί σύντροφοι!
Ενόσω ο Cole ετοιμάζει το νέο τους εξελιγμένο ανδροειδές,, η Zoe αποφασίζει να του εκφράσει τα συναισθήματά της, όμως ο λόγος που εκείνος δεν μπορεί να τα ανταποδώσει, θα της αλλάξει τη ζωή.
Δεν είναι εύκολο να σχολιάσεις το Zoe μιας και το μεγάλο spoiler έρχεται πάνω στο πρώτο μισάωρο και ουσιαστικά από εκείνο το σημείο και μετά η ταινία περνάει στη ουσία της, αλλά πάμε να πούμε δυο λόγια...
Το Zoe είναι μια μεταμοντέρνα παραβολή για τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις με φουτουριστικό περιτύλιγμα.
Είναι μια ιστορία για μία αγάπη τόσο έξω από τα τετριμμένα που δε ξέρει ούτε ο ίδιος ο Doremus αν είναι πραγματική ή όχι.
Η ταινία έχει πλάσει έναν εξαιρετικά περιορισμένο μικρόκοσμο μέσα στον οποίον εξελίσσεται η ιστορία, χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα δυσθεώρητα λογικά plot holes αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να μη τον ενδιαφέρουν ούτε οι απαντήσεις, θέλοντας ίσως να αφήσει τον κάθε θεατή να πάρει τη δική του θέση, κάτι όμως που είναι αδύνατο μιας και η ιστορία δεν κινείται σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο.
Η ταινία έχει τους γνωστούς αργούς ρυθμούς του Doremus που ειδικά στην αρχή μοιάζουν ανυπόφοροι, όμως η σχετικά σταθερή πλοκή κρατάει ένα κάποιο ενδιαφέρον, μέχρι το τρίτο act που το σενάριο έχει βρει τόσα αδιέξοδα που απλά… πετάει τα χαρτιά στον αέρα, χάνοντας κάθε λογική.
Αρκετά επιτυχημένο το ταίριασμα του Ewan McGregor (Beauty and the Beast) με την Léa Seydoux (Kursk), με τον πρώτο να δίνει μια πραγματικά πολύ καλή ερμηνεία, αντίθετα με την όμορφη Γαλλιδούλα που συνεχίζει να έχει θέμα με τις αγγλόφωνες ταινίες.
Άσκοπο το πολυσυζητημένο cameo της Christina Aguilera (Burlesque), με τον Theo James (Underworld: Blood Wars) αρκετά καλό σε έναν ρόλο που έμεινε αναξιοποίητος.
Το Zoe είναι μια καλή ιδέα, που αναπτύσσεται άναρχα και μένει ξεκρέμαστη, μια καλή φωτογραφία, συχνά υπερφίαλη, και με τη ράθυμη σκηνοθεσία να την αφήνει ολομόναχη να βγάλει το φίδι από τη τρύπα και έναν πολύ καλό McGregor.
Είναι μια ταινία που όταν σε ρωτάν αν είναι καλή απαντάς, 'ε, βλέπεται'.
Φτάνει αυτό;
Στους κινηματογράφους από 28 Φεβρουαρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
