Απαγγέλοντας Μπουκόφσκι, ο Felix van Groeningen που οι περισσότεροι γνωρίσαμε μέσα από το υποψήφιο για Όσκαρ (υπερτιμημένου) The Broken Circle Breakdown, αλλά και μετά το αδιάφορο Belgica, επιστρέφει φέτος με τη πρώτη αγγλόφωνη ταινία, ένα δυνατό ανθρώπινο δράμα, το Beautiful Boy.
Βασισμένος σε δύο βιογραφικά βιβλία, που ουσιαστικά διηγούνται τις ίδιες καταστάσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ο Βέλγος μας διηγείται την αληθινή ιστορία του Nic Sheff, ενός άνδρα που από πολύ νεαρή ηλικία εθίστηκε στα ναρκωτικά.
Ο Nic είναι παιδί χωρισμένης οικογένειας και ζει αρμονικά, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, με το πατέρα του, τη νέα του σύζυγο και τα νέα του αδέρφια.
Είναι ένας τυπικός έφηβος, άριστος μαθητής, μετρίως επαναστατημένος, ευγενικός και έχει όλη τη ζωή μπροστά του.
Όμως η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη τον μετατρέπει σε έναν τελείως άλλον άνθρωπο, βάζοντας τον ίδιο και τον πατέρα του σε μια μάχη που παρά τις ελπίδες να είναι αγώνας ταχύτητας, μοιάζει περισσότερο με μαραθώνιο του τρόμου.
Το Beautiful Boy μοιάζει αρχικά με μια παλιομοδίτικη, σχεδόν ληγμένη ταινία κατά των ναρκωτικών, όμως πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως έχεις πέσει πολύ έξω.
Ο van Groeningen δε κάνει ερωτήσεις, ούτε δίνει απαντήσεις, δεν δείχνει με το δάχτυλο ούτε έχει καμία επιθυμία να διδάξει.
Κάνοντας απλή αναφορά στο σύνολο των -με κεφαλαία- πιθανών αιτιών, δεν ασχολείται με το λόγο που ο Nic δοκίμασε και κατόπιν εθίστηκε στα ναρκωτικά, δεν τον ενδιαφέρει να κατηγορήσει τη μία ή την άλλη πλευρά για λάθη που τυχόν έγιναν, και αφαιρώντας (σχεδόν) κάθε ίχνος (μελο)δραματικότητας, μας παρουσιάζει τη σπειρωτή κάθοδο που παίρνει η ζωή ολόκληρης της οικογένειας.
Αυτή η κάθοδος δυστυχώς όμως, όσο ρεαλιστική και σκληρή κι αν είναι, δεν είναι και το καλύτερο υλικό για μια κινηματογραφική ταινία.
Ουσιαστικά ολόκληρο το φιλμ είναι τρεις λούπες, με τον Nic να αρχίζει περιστασιακά τη χρήση, αυτή να γίνεται όλο και πιο έντονη, να φτάνει στο μη περαιτέρω, τον πατέρα του να τον τρέχει στις κλινικές αποτοξίνωσης και στα νοσοκομεία, να περνάει μια καθαρή περίοδο… και πάλι απ’ την αρχή.
Το καταλαβαίνουμε, αυτή ήταν η ζωή του, όμως όταν από μια τέτοια ιστορία αφαιρείς τελείως τους συναισθηματισμούς και τις κορυφώσεις, είναι αναμενόμενο το θέαμα να κουράσει, όπως και κουράζει με το Beautiful Boy να κάνει τη μία κοιλιά μετά την επόμενη.
Τεχνικά ωστόσο, η ταινία βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Έχουμε μια πανέμορφη σκηνοθεσία, ακόμα καλύτερη φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από τον Timothée Chalamet (Hostiles) όσο και από τον Steve Carell (Vice), με τον νεαρό ανερχόμενο Καναδό (που λέγεται Τίμοθυ και όχι Τιμοτέ, όπως επιμένει να τον αναφέρει ο διανομέας) να στέκεται αντάξια απέναντι στον έμπειρο συνάδελφό του, και ένα δυναμικό αλλά προβληματικό μοντάζ, το οποίο προσπαθεί να σώσει το προαναφερόμενο θέμα της λούπας με ανακάτεμα της timeline, όμως αν και το καταφέρνει εν μέρει, συχνά χάνουμε το μπούσουλα και δε ξέρουμε πότε έγιναν αυτά που βλέπουμε, πριν ή μετά τη σκηνή που προηγήθηκε.
Παρά το αδιαμφησβήτητο ταλέντο του, ο Felix van Groeningen μας παρουσιάζει ακόμα μια μέτρια ταινία με τόσα προβλήματα που μπορεί να μην υπερκαλύπτουν τα θετικά αλλά σίγουρα δεν τα αφήνουν να λάμψουν.
Στους κινηματογράφους από 7 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
