Μπαίνοντας και επίσημα στη δεύτερή του δεκαετία, το MCU βρίσκεται ίσως στη κρισιμότερη καμπή του, αφού εκτός από το superhero fatigue των θεατών που το παρακολουθούν από την έναρξή του, θα πρέπει να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει και την προσεχή αλλαγή φρουράς.
Το Captain Marvel είναι η προτελευταία στάση σε αυτή τη πρώτη γενιά του και το έργο του είναι πολύ δύσκολο μιας και θα πρέπει να πείσει πως η ηρωίδα όχι μόνο άξιζε να είναι η πρώτη με solo ταινία στο εν λόγω κινηματογραφικό σύμπαν (η Black Widow ακόμα είναι στο περίμενε) αλλά δικαιούται και τα ηνία της επόμενης μέρας του.
Η Vers (Brie Larson, The Glass Castle) είναι μέλος της εξωγήινης φυλής Kree, και ειδικότερα της ελίτ ομάδας μαχητών Starforce που βρίσκεται σε πόλεμο με τους εισβολείς Skrulls.
Ο Yon-Rogg (Jude Law, Fantastic Beasts: The Crimes of Grindenwald) είναι ο διοικητής και μέντορας της που προσπαθεί να της διδάξει πως να διαχειρίζεται τις δυνάμεις της.
Σε μια αποστολή τους για την εύρεση και καταστροφή μιας εξελιγμένης τεχνολογίας που αν πέσει στα χέρια των Skrulls θα τους δώσει τεράστιο πλεονέκτημα, η Vers αποκόπτεται από την ομάδα και κυνηγώντας έναν τους, πέφτει στη Γη.
Για καλή της τύχη, πέφτει πάνω στον Nic Fury (Samuel Jackson, Glass) και τον νεαρό συνεργάτη του Phil Coulson (Clark Gregg, Spinning Man), πράκτορες της S.H.I.E.L.D.
Παρότι αδυνατούν να πιστέψουν την ιστορία της, τα γεγονότα γρήγορα τους πείθουν, με τη περιπέτειά τους για να σταματήσουν τους Skrulls να έχει αναπάντεχη εξέλιξη, όταν η Vers ανακαλύπτει την αλήθεια για το παρελθόν της.
Το Captain Marvel είναι ένα παραδοσιακό origins story, το οποίο έχει το τριπλό πλεονέκτημα να μας διηγείται μια ιστορία ενός χαρακτήρα ελάχιστα γνωστού εκτός της comic-book κοινότητας, αυτός ο χαρακτήρας να έχει μια πολύ μεγάλη εξέλιξη μέσα στο φιλμ και να καταλήγει σε μία ηρωίδα που έρχεται για να αλλάξει το… End War, και φυσικά το γεγονός ότι διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’90, με τον nostalgia factor να μπαίνει στο παιχνίδι.
Η εισαγωγή της ταινίας σε διαστημικό σκηνικό δεν είναι και το καλύτερο ορεκτικό, με τις σκηνές δράσης και διαλόγου να είναι αφόρητα κλισέ, ενώ ταυτόχρονα τα practical και digital fx ενοχλητικά generic.
Ευτυχώς όμως έρχεται η ώρα που η Carol…ε, η Vers εννοώ, πέφτει στη Γη, συναντάει σχεδόν αμέσως τον Fury με τη πλοκή να παίρνει αμέσως τα πάνω της.
Οι Ryan Fleck & Anna Boden ανέπτυξαν σίγουρα όχι ιδανικά αλλά κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς την ιστορία της ηρωίδας, με τα γεγονότα να ξεδιπλώνονται με εξαιρετικό ρυθμό, παρά τα λίγα και αδιάφορα διαλείμματα δράσης, ρίχνοντας το βάρος στις διαπροσωπικές σχέσεις, και για καλή μας τύχη αυτές δεν είναι… γκομενικές αλλά σχέσεις φιλίας, όπως αυτή που αναπτύσσεται σταδιακά μεταξύ εκείνης και του Fury αλλά και εκείνη που αναβιώνει με την χαμένη φίλη της Maria.
Αρκετά καλή δουλειά έχει γίνει και στην σταδιακή αποκάλυψη του μυστηρίου, τόσο σχετικά για τη ταυτότητα της Vers όσο και για τις λεπτομέρειες γύρω από τον πόλεμο των Kree με τους Skrulls.
Εδώ δε μπορώ ωστόσο να μην αναφέρω την αδεξιότητα με την οποία υλοποιείται το κατά τ’ άλλα πολύ ενδιαφέρον twist, με το σενάριο να σου λέει, αυτό είναι πίστεψέ το!
Το να λες ότι οι σκηνές δράσης σε μια superhero ταινία είναι αδιάφορες, σίγουρα δεν ακούγεται καλό, όμως αυτό ακριβώς ισχύει στο Captain Marvel με το δίδυμο των δημιουργών να είναι εμφανές πως μάλλον άφησε αυτό το κομμάτι στον αυτόματο πιλότο, με δράση χωρίς καμία φαντασία, καμία έκπληξη και κανέναν εντυπωσιασμό, ούτε καν οπτικό μιας και για τα εφέ τα είπα παραπάνω.
Είναι η ώρα η Marvel να κάνει ένα upgrade στο λογισμικό της γιατί μας καλόμαθε και αν θέλει να συνεχίσει να μας… αποχαυνώνει, θα πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω.
Ευτυχώς αυτές είναι λίγες και μικρές σε διάρκεια, με τη ταινία ουσιαστικά να έχει το γνώθι σαυτόν και να μην περιέχει καμία επική σκηνή δράσης και μπορεί να μη προσφέρουν κάτι αλλά τουλάχιστον ούτε αφαιρούν, διακόπτοντας το ρυθμό της ιστορίας.
Ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της ταινίας ήταν η επιλογή της κατάλληλης ηθοποιού, μιας και αυτή αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα ηγετικά στελέχη των μελλοντικών Avengers.
Η Brie Larson ήταν μια επιλογή με μεγάλο ρίσκο, γιατί μπορεί να είναι μια οσκαρική ηθοποιός με εξαιρετικές ερμηνείες σε ταινίες όπως το Room και το Short Term 12, αλλά οι εμφανίσεις της σε άλλου είδους ταινίες όπως κωμωδίες και περιπέτειες, δυο βασικά genres του MCU, πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Αλήθεια είναι πως η Larson δεν έχει κάποιο… larger than life χαρακτηριστικό το οποίο μπορείς να συμπαθήσεις με τη πρώτη της κουβέντα, πρέπει να σε κερδίσει αποκλειστικά μέσα από το ρόλο και εδώ αυτό συμβαίνει αλλά παίρνει το χρόνο του.
Στο ρόλο της ως Vers, μια νεαρή άπειρη αυθάδης εξωγήινη πολεμίστρια δεν πείθει καθόλου, ενώ παρότι στη συνέχεια όταν πέφτει στη Γη και ο χαρακτήρας της παίρνει μια πιο ελάφια χροιά, αρχίζει να γίνεται συμπαθής, και πάλι αυτό το χρωστάει περισσότερο στον απολαυστικό Samuel L. Jackson.
Πρέπει να φτάσουμε στο τρίτο act, να περάσουμε το twist, να λάβουν χώρα κάποιες πιο προσωπικές, δραματικές σκηνές, ώστε η Larson να μας πείσει πραγματικά, να νοιώσουμε ότι βλέπουμε μια badass superhero που μπορεί να μας προσφέρει συναρπαστικές στιγμές.
Εικοστή-πρώτη ταινία του MCU, το Captain Marvel είναι μια κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατη origins movie που στη κατάταξη τοποθετείται προς τα μέσα της λίστας, εκεί ανάμεσα στο Doctor Strange και το Iron Man 3.
Συνολικά δεν ενθουσιάζει αλλά σίγουρα διασκεδάζει ενώ έχει και στοιχεία που δίνουν υποσχέσεις για το μέλλον.
Παρότι δε μας έκανε να μετράμε αντίστροφα για τη νέα της εμφάνιση, ήταν μια ευχάριστη προσθήκη, όχι όμως η ρηξικέλευθη που χρειαζόταν το σύμπαν.
Στους κινηματογράφους από 7 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
