H θεματική της παραγραφής του εγκλήματος έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στον κορεάτικο κινηματογράφο και ο Kim Tae-kyun την συνδυάζει με τον εγκληματολογικό όρο του τίτλου, ο οποίος αναφέρεται στο σύνολο των μη αναφερθέντων εγκλημάτων, στην προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί από την πληθώρα παρόμοιων θρίλερ που παράγει η βιομηχανία της χώρας.
Το σενάριο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και περιστρέφεται γύρω από τον Kim Hyung-min, έναν αστυνομικό της Δίωξης Ναρκωτικών και τον Kang Tae-oh, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή για φόνο.
Η ιστορία των δύο ξεκινά λίγο πιο πριν, όταν ο δεύτερος συναντά τον πρώτο για να του δώσει κάποιες πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν την δίωξη, αλλά επίσης αρχίζει να αναφέρεται σε ένα πτώμα που τεμάχισε και έθαψε κάποια χρόνια πριν.
Σχεδόν αμέσως μετά, αστυνομικοί του τμήματος Ανθρωποκτονιών συλλαμβάνουν τον Tae-oh για τον φόνο της κοπέλας του.
Λίγο αργότερα, ο συλληφθείς καλεί τον Hyung-min στην φυλακή, και μετά από κάποιες απρόσμενες δοσοληψίες, καταλήγει να ομολογεί 6 ακόμα δολοφονίες.
Ο Hyung-min αρχίζει να ερευνά, με τις υποθέσεις τελικά να γίνονται έμμονες ιδέες.
Όσο περισσότερο εντρυφά στα εγκλήματα του Tae-oh, τόσο αρχίζει να αμφιβάλλει για τα κίνητρα των αποκαλύψεων, και ένα περίεργο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι ξεκινά.
Ο Kim Tae-kyun χρησιμοποιεί την υπόθεση της ταινίας ώστε να παρουσιάσει το πορτραίτο των δύο πρωταγωνιστών, βάζοντας, ουσιαστικά, δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους να ανταγωνιστούν.
Κι αν ο Tae-oh μοιάζει σχεδόν με το αρχέτυπο του ψυχρού, βίαιου, υπολογιστικού κατά συρροή δολοφόνου, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Hyung-min, του οποίου ο χαρακτήρας είναι αυτός που χαρίζει τελικώς μια δόση διαφοροποίησης στην ταινία.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο «καλός» της υπόθεσης είναι ένας απόλυτα φυσιολογικός άνδρας (ούτε καν αλκοολικός), ο οποίος ανήκει στην μεσαία τάξη (και λίγο πιο πάνω) και του οποίου ο μόνος σκοπός είναι να εξιχνιάσει τα εγκλήματα, χωρίς όμως να χάνει τον εαυτό του σχεδόν σε κανένα σημείο.
Η εξαιρετική σκηνή της δίκης, όπου χρειάζεται να απαντήσει στα καίρια ερωτήματα του συνηγόρου υπεράσπισης, είναι ίσως το πιο απτό δείγμα, μιας και οι απαντήσεις του είναι ψύχραιμες, και σχεδόν αποστομωτικά ειλικρινείς.
Επιπλέον, και μέσω του συγκεκριμένου χαρακτήρα, ο Kim Tae-kyun αποφεύγει τον σκόπελο του μελοδράματος που τόσο ταλανίζει τον κορεάτικο κινηματογράφο, με την κάποια εστίαση στα θύματα και τους ανθρώπους που μένουν πίσω, όσο αναφορά τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα, να είναι περισσότερο ανθρωποκεντρική, παρά μια προσπάθεια επιτηδευμένης «άντλησης» συναισθήματος.
Με τους δύο χαρακτήρες να αποτελούν το αδιαμφισβήτητο επίκεντρο της αφήγησης, οι ηθοποιίες παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην οικονομία της ταινίας.
Αμφότεροι οι Kim Yoon-seok (The Chaser) και Ju Ji-hoon (Asura: City of Madness) ως αστυνομικός και εγκληματίας αντίστοιχα είναι εξαιρετικοί στους ρόλους που μόλις περιγράψαμε, με χαρακτηριστική την αίσθηση του μέτρου που τους διακατέχει στην απόδοση των ρόλων τους, σε ακόμα ένα στοιχείο που κάνει την ταινία να διαφέρει.
Προσθέστε στα παραπάνω κάποιες δόσεις χιούμορ και το σχετικά γρήγορο μοντάζ και έχετε την ραχοκοκαλιά μιας ταινίας που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους οπαδούς του κορεάτικου αστυνομικού θρίλερ.
Δεν μπορώ να πω πως είναι κάτι το πραγματικό ξεχωριστό, αλλά το εφτάρι το κερδίζει με άνεση.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
