Ο Carlos Robledo Puch είναι ένας 19χρονος όμορφος ξανθός νεαρός, γιος μιας τυπικής μεσοαστικής οικογένειας της Αργεντινής.
Στις αρχές του 1971 καταγράφεται η πρώτη του ένοπλη ληστεία μετά φόνου.
Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα έχει αποκτήσει το ψευδώνυμο “Άγγελος του Θανάτου” και επίσημα κατηγορούμενος για πάνω από 10 δολοφονίες και σχεδόν τις διπλάσιες ληστείες, καθώς και ένα σωρό άλλα αδικήματα, βρίσκεται περικυκλωμένος από την αστυνομία.
Ο μάλλον άγνωστος Luis Ortega, που τα τελευταία χρόνια ανέβασε τις μετοχές του χάρη σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές της χώρας του, ανέλαβε να μεταφέρει την αληθινή ιστορία του Carlos στη μεγάλη οθόνη, και για κάποιο ανεξήγητο για μένα λόγο, το αποτέλεσμα επιλέχτηκε και ως η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για τα Όσκαρ.
Φυσικά δε μπήκε ούτε στην 9αδα…
Η ταινία πιάνει την ιστορία από λίγο νωρίτερα όταν ο Carlos είναι ένας πιτσιρικάς που μπουκάρει σε σπίτια και κλέβει μικροπράγματα, ανοίγει αυτοκίνητα, τα κάνει μια βόλτα και τα παρατάει και όλα αυτά γιατί… έτσι.
Δεν το κάνει γιατί επαναστατεί απέναντι σε κάτι, δεν το κάνει γιατί είναι κλεπτομανής, ούτε γιατί έχει οικονομική ανάγκη, ούτε καν για την έξαψη της παρανομίας, το κάνει γιατί απλά μπορεί, γιατί ο Carlos είναι ένας ψυχοπαθής χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης για τις πράξεις του και τις συνέπειές τους.
Θεωρητικά η ιστορία του θα μπορούσε να φέρει κάτι στον τηλεοπτικό Dexter, όμως ο Ortega μοιάζει πραγματικά πνιγμένος αναζητώντας τα στοιχεία της ιστορίας του που θέλει να μας διηγηθεί και ποια να αφήσει έξω και καταλήγει να μη μας λέει τίποτα.
Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι πως δεν καταφέρνει να κάνει τον Carlos, όχι συμπαθή αλλά έστω μη εκνευριστικό ώστε να ενδιαφερόμαστε για το μέλλον του και να μη παρακαλάμε από το πρώτο δεκάλεπτο να τον χώσουν μέσα.
Το μισό παιχνίδι έχει ήδη χαθεί γιατί απλά δε δίνουμε φράγκο για τη πάρτη του, και έχουμε μείνει με την ελπίδα η συνέχεια να καταφέρει να μας κερδίσει το ενδιαφέρον.
Δυστυχώς το μόνο που παίρνουμε είναι μια άχαρη αποσπασματική αναφορά στις ληστείες και δολοφονίες του, με μπόλικη δόση μαύρου χιούμορ, η οποία θα μπορούσε να είναι ευεργετική αν νοιαζόμασταν για τον ήρωα, όμως γυρίζει μπούμερανγκ.
Παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες κάποιων ανούσια υπερστιλιζαρισμένων σκηνών που θεωρητικά παρουσιάζουν την μπερδεμένη σεξουαλικότητά του, όμως το μόνο που μένει είναι σκέτο το στιλιζάρισμα!
Ένα στοιχείο της ταινίας που συζητήθηκε είναι η ερμηνεία του νεαρού πρωτοεμφανιζόμενου Lorenzo Ferro, ο οποίος μπορεί να έχει το ιδανικό φυσίκ και την πειστική φυσιογνωμία για να υποδυθεί έναν “διαβολικό άγγελό”, όμως δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι περισσότερο από απλά ικανοποιητικός μιας και είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην επίδοσή του, ενώ είχε και έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του που θα μπορούσε να απογειώσει και δεν τα κατάφερε.
Δυστυχώς το μόνο καλό που μπορώ να πω για το El Ángel είναι πως από τη μέση περίπου και μετά απλά βλέπεται, γιατί μέχρι τότε είναι βασανιστικά αδιάφορο.
Δεν καταφέρνει να μας διηγηθεί μια αληθινή και (φαντάζομαι) ενδιαφέρουσα βιογραφική ιστορία, δεν έχει συνοχή, δεν έχει ρυθμό, τα σκηνοθετικά τρικς περιορίζονται ακριβώς σε αυτό, να είναι απλά τρικς.
Προτείνεται μόνο σε θεατές που ως μοναδική εναλλακτική έχουν να χαζεύουν έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο να στεγνώνει…
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
