Ο Έλληνας σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής (Polaroid, Σύμπτωμα) παρουσιάζει την πιο φιλόδοξη ταινία του, μια διεθνή παραγωγή με γυρίσματα σε Ρωσία και Λετονία.
Η ταινία παρουσιάζει ένα ζευγάρι Ελλήνων, τον Πέτρο και την Άννα, οι οποίοι μεταναστεύουν στη Σιβηρία για επαγγελματικούς λόγους.
Εκεί η Άννα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος.
Κάτι τέτοιο όμως είναι σοκαριστικό για το ζευγάρι καθώς δεν έχουν σεξουαλική επαφή για καιρό.
Αρνούμενη κάποια εξωσυζυγική σχέση, η Άννα στρέφεται στη θρησκεία ψάχνοντας εκεί ερμηνεία, με τον Πέτρο όμως να έχει τις δικές του διαφορές με την εκκλησία η οποία παρεμβαίνει στα επαγγελματικά, περιβαλλοντικά του σχέδια.
Αυτή είναι η υπόθεση της ιστορίας που επιλέγει να μας αφηγηθεί ο δημιουργός, μπαίνοντας σε αρκετά και ενδιαφέροντα παρακλάδια της πλοκής.
Σε πρώτο πλάνο εστιάζει στους κεντρικούς χαρακτήρες.
Σε καθημερινούς ανθρώπους των οποίων οι προσωπικές σχέσεις και τα επαγγελματικά όνειρα τους δοκιμάζουν και τους φθείρουν.
Έχοντας σαν σύμμαχο τα εντυπωσιακά παγωμένα τοπία της Ρωσίας, δημιουργεί άμεσα μια ψυχρή ατμόσφαιρα που συμβαδίζει με τη μοναξιά, τη θλίψη, την απόγνωση των ηρώων του.
Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό συχνά σκηνικό όμως καταφέρνει να μεταδώσει και μία νότα αισιοδοξίας από επιλεγμένες στιγμές αλληλοκατανόησης και γνήσιας ανταλλαγής συναισθημάτων, στο συνεχή αγώνα που απαιτείται για τη διατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Παράλληλα η ιστορία δίνει την ευκαιρία να ασχοληθεί έμμεσα με περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά και πολύ πιο άμεσα με την έννοια της θρησκεία.
Όχι μόνο στο κομμάτι της πίστης το οποίο είναι κάτι πολύ πιο προσωπικό και πνευματικό, αλλά στην οργάνωση της εκκλησίας, με τους φορείς να ξεχνάνε συχνά τον πραγματικό τους ρόλους εξυπηρετώντας πολιτικούς σκοπούς στο όνομα του κέρδους, της δύναμης, και της επιρροής.
Όλα αυτά μας τα δίνει μέσα από την κεντρική ιστορία η οποία μπορεί μερικές φορές να υστερεί σε ρυθμό ή να αφήνει κάποια κενά ως προς τα κίνητρα των χαρακτήρων, αλλά καταφέρνει να μεταβιβάσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του σκηνοθέτη.
Στους πρώτους ρόλους βρίσκουμε τη Κάτια Γουλιώνη και τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, με μετρημένες αλλά εύστοχες ερμηνείες να μεταδίδουν τα διλήμματα των χαρακτήρων τους, παρόλο που λείπει το σεναριακό βάθος που θα επιθυμούσαμε.
Συνολικά όμως μια πολύ προσεγμένη δουλειά, με ενδιαφέρον σενάριο και μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά που ξεχωρίζει για τα ελληνικά δεδομένα, έστω και αν γίνεται με την καλοδεχούμενη στον καλλιτεχνικό τομέα ευρωπαϊκή συνεισφορά.
Στους κινηματογράφους από 21 Μαρτίου.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
