Πριν λίγα χρόνια, ο ανερχόμενος Brady Corbet (Simon Killer) άφησε τη καριέρα του ως ηθοποιός και αποφάσισε να περάσει πίσω από τη κάμερα.
Η πρώτη του ταινία The Childhood of a Leader τον έβαλε στη λίστα με τους σκηνοθέτες που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσουμε στο μέλλον, χωρίς να λείπουν κάποια τρανταχτά προβλήματα που δικαιολογούνται λόγω απειρίας και που θα έπρεπε να διορθώσει.
Στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας έκανε πρεμιέρα η νέα του ταινία, Vox Lux, και έχοντας στη φαρέτρα του ένα εκλεκτό cast περιμέναμε να γίνει το μεγάλο μπαμ.
Δυστυχώς αποδείχτηκε στρακαστρούκα…
1999.
Η Celeste είναι μια 13χρονη μαθήτρια σε ένα σχολείο μιας μικρής Αμερικάνικης πόλης.
Στη τάξη της εισβάλει οπλισμένος ένας συμμαθητής της και αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως.
Το κορίτσι τραυματίζεται σοβαρά στη σπονδυλική στήλη αλλά επιβιώνει και αναρρώνει.
Στη πρώτη της δημόσια εμφάνιση, αντί να μιλήσει για τα θύματα της αποτρόπαιας πράξης αποφασίζει να τους αφιερώσει ένα τραγούδι της.
Εν μία νυκτί, το τραγούδι γίνεται hit και η μικρή Celeste ένα σύμβολο για ολόκληρη την Αμερική και ταυτόχρονα μια ανερχόμενη pop star.
17 χρόνια αργότερα, η Celeste είναι ένα παγκόσμιο αστέρι της pop και μετά από ένα σκάνδαλο, επιστρέφει με το νέο της άλμπουμ που θα παρουσιάσει με μια μεγαλειώδη συναυλία στη μικρή της πόλη.
Η εισαγωγή είναι πολλά υποσχόμενη, με τη σκηνή του μακελειού να είναι σοκαριστική παρά τη μινιμαλιστική της κινηματογράφηση.
Ο τρόπος που μια τραγωδία βάζει σε τροχιά την πραγματοποίηση ενός ανομολόγητου ονείρου ενός έφηβου κοριτσιού και ο έμμεσος επηρεασμός της προσωπικότητάς της από το ψυχολογικό και σωματικό τραύμα, δίνουν υποσχέσεις για μία ταινία που θα αποπειραθεί να αναπτύξει αυτά τα στοιχεία στη μετέπειτα ζωή μιας pop star.
Δυστυχώς όμως επιλέγει να τα αφήσει τόσο πίσω στο παρασκήνιο που πρακτικά τα ξεχνάει τελείως.
Μέχρι τα μισά της, η ταινία παραμένει στο παρελθόν με τη κάμερα να παρακολουθεί αποσπασματικά την Raffey Cassidy (The Killing of a Sacred Deer) ως νεαρή Celeste να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το δρόμο που ανοίγεται μπροστά της, να συζητά με τη δισκογραφική το μέλλον της καριέρας της, να ηχογραφεί το πρώτο της δίσκο, και ως γνήσια pop star να κάνει τις πρώτες τρέλες της με ποτά και αγόρια, έχοντας πάντα στο πλάι της τον Jude Law (Captain Marvel) ως μάνατζέρ της και την αδερφή της Eleanor (Stacy Martin, Όλα τα λεφτά του κόσμου).
Σε αυτό το κομμάτι, παρότι έχουμε ενδιαφέροντες ήρωες που θεωρητικά και σύμφωνα με το voice-over του Willem Dafoe έχουν σχέσεις αγάπης/μίσους, δε βλέπουμε τίποτα απ’ αυτά, με τη κάμερα να σπαταλάει το χρόνο μονάχα στα διαδικαστικά.
Κάπου εκεί περνάμε στο 2ο κεφάλαιο, με την Natalie Portman (Annihilation) να παίρνει τα ηνία ως ενήλικη Celeste, η οποία όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε total bitch, αλκοολικιά, που φέρεται στην αδερφή της ως δούλα και της έχει πασάρει και την ανατροφή της έφηβης κόρης της, την οποία υποδύεται πάλι η Cassidy σε ένα σκηνοθετικό τρικ που μπορεί να εντυπωσιάσει μόνο τη γιαγιά μου.
Εκτός από τα προβλήματα του πρώτου μέρους που συνεχίζονται και εδώ με την απολύτως βασική παρουσίαση χαρακτήρων και μηδαμινή ανάπτυξή τους, έχουμε και το μεγάλο ερωτηματικό της επιλογής μιας εξαιρετικής ηθοποιού όπως η Portman σε έναν ρόλο που δεν της πάει ΚΑΘΟΛΟΥ.
Παρά τις εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειές της, το Ναταλάκι δεν πείθει ως μια άλλη Lady Gaga/Madonna όσο glitter κι αν τις φόρεσαν, όσο bitchy κι αν είναι οι διάλογοι, ενώ στο τελευταίο δεκάλεπτο που την παρακολουθούμε σε ένα live gig ενώ τραγουδάει και προσπαθεί να χορέψει πρωτότυπα κομμάτια της Sia με τη δική της φωνή, το αποτέλεσμα είναι οριακά cringy.
Και φυσικά, εκείνη η τραυματική εμπειρία των νιάτων της παραμένει στο παρασκήνιο, με μια άσχετη αναφορά σε ένα άσχετο νέο τρομοκρατικό χτύπημα να μας τη θυμίζει απλά και μόνο για να το κάνει.
Όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, ο Brady Corbet απέτυχε παταγωδώς στα περισσότερα από τα καθήκοντά του ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, με μοναδική εξαίρεση τη χρήση της κάμερας, με το Vox Lux να έχει εξαιρετική φωτογραφία και τα πλάνα του να είναι συνολικά ιδιαιτέρως αξιόλογα, χωρίς να λείπουν κάποιες υπερφίαλες σκηνές που συγχωρούνται λόγω απειρίας.
Μπορεί η επιλογή της Portman για το πρωταγωνιστικό ρόλο να ήταν ο παράγοντας που έστειλε τη ταινία στις παγκόσμιες αίθουσες αντί για μια περιορισμένη φεστιβαλική πορεία και από ‘κει στα streaming, όμως ήταν και το τελικό καρφί σε ένα ούτως ή άλλως βαθιά προβληματικό φιλμ που μπορεί να μη γίνεται πραγματικά κακό αλλά είναι αφόρητα αδιάφορο.
Στους κινηματογράφους από 21 Μαρτίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
