Η Jenny Gage έχει στο βιογραφικό της ως σκηνοθέτιδα ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο ‘All This Panic’ (2016) και μια τηλεοπτικής παραγωγής ταινία με τίτλο ‘Lenny’ (2018).
Δίχως περισσότερες λεπτομέρειες, έφτασε στα χέρια της το συγκεκριμένο project το οποίο έλαβε την τιμή να το σκηνοθετήσει…
Και ξαφνικά γεννήθηκε μια από τις πιο κλισέ και απίστευτα προβλέψιμες ταινίες του 21ου αιώνα που ήρθε για να μην προσθέσει απολύτως τίποτα.
Κρίμα.
Η ιστορία είναι η εξής:
Η νεαρή Tessa (Josephine Langford, Wish Upon) είναι ένα όμορφο αλλά ντροπαλό κορίτσι.
Στο πρώτο εξάμηνο στο κολέγιο όπου σπουδάζει, πηγαίνει σε ένα πάρτι με την συγκάτοικο της και εκεί γνωρίζει τον μυστηριώδη νεαρό Hardin (Hero Fiennes Tiffin, Harry Poter and the Half-Blood Prince).
Αυτή η αναπάντεχη συνάντηση θα εξελιχθεί μέρα με τη μέρα σε ένα παθιασμένο ειδύλλιο.
Η Tessa και ο Hardin είναι πια μαζί.
Όμως μια μέρα η Tessa θα μάθει από ένα κορίτσι της παρέας ένα μυστικό για τον Hardin και έτσι η σχέση τους θα ανατραπεί ξαφνικά σε μια στιγμή.
Δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε εδώ πέρα.
Είτε πάρουμε την ταινία κομμάτι-κομμάτι είτε ακόμα και την ταινία σαν σύνολο, το χρόνο μας χάνουμε.
Για να κάνουμε την αρχή, η ταινία της Jenny Gage απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε έφηβες και έφηβους κάτω των 20 ετών.
Σε κανέναν άλλο.
Με αυτή την προϋπόθεση, η ταινία πετυχαίνει το στόχο της και αντίστοιχα το κοινό θα τη βρει ενθουσιώδη και θα περάσει καλά.
Που και πάλι δεν είναι εντάξει διότι το έργο αυτό παίρνει μια τρομακτικά κλισέ συνταγή και δεν κατορθώνει να προσφέρει τίποτα καινούριο σε οποιοδήποτε επίπεδο μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Αντιθέτως, φαίνεται η σαπουνόπερα της τηλεόρασης να έχει καταβάλλει για τα καλά τις ταινίες που απευθύνονται σε νεανικό κοινό στη σημερινή Αμερική, κάτι που αποπροσανατολίζει εντελώς τους νέους σήμερα.
Κρίμα.
Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας είναι μέσα στην ψυχή του ρόλου αλλά δεν δείχνουν να πηγαίνουν την ιστορία σε άλλα μονοπάτια.
Αυτό ξεκινάει ίσως από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία αυτή.
Το ομώνυμο βιβλίο της Anna Todd, λοιπόν, αν είναι ακριβώς έτσι όπως περιγράφει τα γεγονότα η ταινία, τότε δεν σώζεται από πουθενά η κατάσταση.
Αν μονάχα λάβουμε υπόψη πως η ταινία στοχεύει σε συγκεκριμένο μονάχα κοινό – και προφανώς για οικονομικούς λόγους – τότε συγχωρείται μερικώς το ατόπημα.
Ειδάλλως δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και καμιά αξία.
Ούτε καν υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί ‘ένοχη απόλαυση’.
Είναι σα να μη συνέβη ποτέ.
Και είναι κρίμα.
Στους κινηματογράφους από 11 Απριλίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
