Από τους Ανοιχτούς Ορίζοντες του ΦΚΘ όπου έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του, η Danaos Films ψάρεψε τη ταινία ενός νέου Γάλλου δημιουργού ονόματι Mikhaël Hers, που παρότι αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, είναι αρκετά δύσκολο να πιστέψεις πως δεν είναι η πρώτη...
Βρισκόμαστε στο Παρίσι.
Ο David είναι ένας 24χρονος νέος που (ακόμα) απολαμβάνει την ανεμελιά της νιότης του, δεν έχει σταθερή δουλειά και βγάζει τα προς το ζην κλαδεύοντας δέντρα στο πάρκο, και αντί για νοίκι βοηθάει τον ιδιοκτήτη με τη διαχείριση των διαμερισμάτων.
Παρότι τελείως διαφορετικοί, ο David έχει άριστη σχέση με τη μεγαλύτερη αδερφή του, Sandrine, μια δασκάλα αγγλικών που μεγαλώνει μόνη την 7χρονη Amanda.
Μια μέρα όμως όλα αλλάζουν, όταν η Sandrine βρίσκεται μεταξύ των θυμάτων μιας τρομοκρατικής επίθεσης και ξαφνικά ο David βρίσκεται στη δύσκολη θέση να ενηλικιωθεί απότομα ώστε να φροντίσει τη μικρή ανιψιά του.
Για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αν κάνουμε ένα gender-swapping στο πρωταγωνιστή και αλλάξουμε και κάποιες άλλες λεπτομέρειες όπως τις συνθήκες θανάτου της αδερφής και το τρόπο ζωής του νέου κηδεμόνα της μικρής, η ιστορία θυμίζει (υπερβολικά) το No Reservations του 2007.
Ωστόσο ο Hers διαχειρίζεται την ιστορία του με τελείως διαφορετικό τρόπο, και αντί για ένα straight συγκινητικό οικογενειακό δράμα, επιλέγει να βάλει στη συνταγή μεγάλες δόσεις art-house αισθητικής, ενώ παράλληλα ανακατεύει τη κληρωτίδα των plot points και αντί για μια ευθεία αφήγηση, μοιάζει να τραβάει τυχαία χαρτάκια και να μας τα ξεφουρνίζει, με αποτέλεσμα να έχουμε μια μόνιμη αίσθηση ασυνέχειας, χάνοντας την αίσθηση ρεαλισμού στη πορεία που ο άνδρας και το κορίτσι πενθούν.
Σα να μην έφτανε αυτό, από τα χαρτάκια που βγάζει “τυχαίνει” να απουσιάζουν σχεδόν όλες οι σκηνές που θα μπορούσαν να δώσουν στη ταινία ένα απαραίτητο boost, είτε αυτό είναι συναισθημάτων, είτε ανάπτυξης χαρακτήρων, είτε απλά ρυθμού, τρία στοιχεία που λάμπουν δια της απουσίας τους.
Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, όσον αφορά τις δραματικές σκηνές, καλύτερα που είναι τόσο περιορισμένες, γιατί οι 2-3 που υπάρχουν είναι τόσο άγαρμπες και κακοπαιγμένες, ειδικά από τον κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο Vincent Lacoste (που είχαμε να δούμε από το Les Beaux Gosses) αλλά και τη μικρή Isaure Multrier, που σίγουρα δεν αναμένεται να ακολουθήσει την ίδια καριέρα με την Abigail Breslin.
Το Amanda προσπάθησε τόσο να διαφοροποιηθεί από μια τυπική heart-warming γλυκόπικρη δραμεντί που κατάφερε να γίνει… τίποτα!
Καληνύχτα και καλή τύχη Αμάντα…
Στους κινηματογράφους από 11 Απριλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
