Μετά από απανωτές αναβολές, έφτασε στις ελληνικές αίθουσες με μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση η νέα ταινία του Sean Anders (Daddy's Home 2).
Ο Pete και η Ellie είναι παντρεμένοι χρόνια όμως τα παιδιά δεν έχουν έρθει, λίγο γιατί δεν έτυχε και λίγο γιατί δεν ήταν μέρος του “σχεδίου” τους.
Με τις πιέσεις από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον να αυξάνονται, και θέλοντας να προσπεράσουν τις δυσκολίες μιας εγκυμοσύνης και των πρώτων χρόνων ενός παιδιού, αποφασίζουν να κάνουν αίτηση για να γίνουν ανάδοχοι γονείς.
Η αίτησή τους γίνεται δεκτή και φτάνει η ώρα της επιλογής παιδιού.
Παρότι έχουν στο μυαλό τους κάποιο μικρότερης ηλικίας, σε μια συνάντηση τούς κερδίζει η έφηβη Lizzy.
Αυτό που μαθαίνουν όμως ότι πίσω της έχει δύο ακόμα μικρότερα αδελφάκια, τον Juan και την Lita, και μη-θέλοντας να τα χωρίσουν, αποφασίζουν να πάρουν και τα τρία.
Και αυτή είναι μόνο η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας, μιας και τα παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν, ενώ και το ζευγάρι δε νοιώθουν αυτό το “κοσμικό δέσιμο” που περίμεναν, όσο αγάπη κι αν προσπαθούν να δώσουν…
Εμπνευσμένος από τη προσωπική του εμπειρία με την υιοθεσία τριών αδερφιών, ο Anders παρουσιάζει μια παλιομοδίτικη οικογενειακή κομεντί που λες και βγήκε από τα υπόγεια της Disney.
Μοιάζοντας σχεδόν με προώθηση της υπηρεσίας αναδοχής παιδιών από ζευγάρια, το σενάριο ακολουθεί βήμα-βήμα το μονοπάτι μιας ταραχώδους σχέσης και της ένθεν κι ένθεν προσπάθειας της δημιουργίας μιας νέας οικογένειας.
Πνιγμένο στα κλισέ, οι δυο γονείς είναι τέλειοι… αλλά όχι τόσο τέλειοι, ενώ τα τρία παιδιά έχουν μοιραστεί τους ρόλους της επαναστατημένης έφηβης, του ευαίσθητου αλλά χαζούλη και ανασφαλή μεσαίου και της γκρινιάρας, πεισματάρας αλλά και αγαπησιάρας μικρής.
Δυστυχώς τα όσα συμβαίνουν μεταξύ τους πολύ συχνά δεν έχουν καμία λογική με το σενάριο να περιορίζεται σε ένα τυπικό σκωτσέζικο ντουζ συναισθημάτων μέχρι το τελικό happy end.
Οι Mark Wahlberg (Mile 22) και Rose Byrne (Juliet, Naked) είναι συμπαθείς αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη χημεία, με τους παντελώς μονοδιάστατους και ουσιαστικά άγνωστους προς τους θεατές χαρακτήρες που υποδύονται, να μας τους κάνουν αδιάφορους.
Όσο για τα παιδιά, η Isabela Moner (Sicario: Day of the Soldado) που έχει και το μεγαλύτερο ρόλο δεν καταφέρνει να μας κερδίσει, ενώ οι μικροί Gustavo Quiroz (Peppermint) και Julianna Gamiz περνάνε στα ψιλά.
Από το cast εκείνες που ξεχωρίζουν είναι οι Tig Notaro και Octavia Spencer (The Shape of Water) στο ρόλο των κοινωνικών λειτουργών που βοηθούν στη διαδικασία της αναδοχής, με την κοντρίτσα τους να είναι απολαυστική.
Ευχάριστη έκπληξη το cameo της Joan Cusack (The End of the Tour) προς το τέλος που μας κάνει να απορούμε γιατί δεν τη βλέπουμε πιο συχνά.
Το Instant Family είναι μια… nuclear family porn ταινία, που προσπαθεί να βγάλει με το στανιό ευαισθησία μέσα από κλισέ χαρακτήρες και καταστάσεις, εμπλουτισμένες με πινελιές άτοπου χιούμορ, και παρότι δεν γίνεται εκνευριστική ή βαρετή, δε λειτουργεί ως κάτι περισσότερο από διαφήμιση για τα προγράμματα αναδοχής παιδιών.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
