Έχοντας προβληθεί το τελευταίο χρόνο σε δυο ντουζίνες φεστιβάλ μεταξύ των οποίων οι Νύχτες Πρεμιέρας και το SXSW όπου κέρδισε και το βραβείο της κριτικής επιτροπής, το Thunder Road θεωρήθηκε πως είναι μια ταινία που αξίζει να βγει και σε κανονική διανομή στις ελληνικές αίθουσες.
Εμείς τι φταίμε;
Η ταινία ξεκινάει με τον Jim, έναν αστυνομικό που μόλις έχασε τη μητέρα του και κατά τη διάρκεια της κηδείας θεωρεί πρέπον να χορέψει το αγαπημένο της τραγούδι (το Thunder Road του Bruce Springsteen), όμως το παιδικό κασετοφωνάκι που έχει φέρει μαζί δε παίζει, και η συνέχεια είναι… θεωρητικά κωμικοτραγική.
Αυτή η δεκάλεπτη εισαγωγή είναι ουσιαστικά το μικρού μήκους φιλμ του Jim Cummings που πριν δύο περίπου χρόνια έκανε εντύπωση και κέρδισε τη δυνατότητα να το μετατρέψει σε μια full feature ταινία.
Η ιστορία που μας παρουσιάζεται εμφανίζει έναν ψυχολογικά, συναισθηματικά και κοινωνικά ασταθή και άχαρο άνδρα που βρίσκεται στη χειρότερη ίσως στιγμή της ζωής του, αφού εκτός του θανάτου της μητέρας του έχει να αντιμετωπίσει και τη γυναίκα του που ζητάει διαζύγιο και παίρνει τη κόρη τους μακριά, και όλα αυτά έχουν συνέπειες και στο επάγγελμά του, οδηγώντας τον Jim στην άκρη του γκρεμού.
Το Thunder Road τυπικά είναι μια κλασσική indie αμερικάνικη δραμεντί, όμως από το πρώτο κιόλας λεπτό καταλαβαίνεις πως έχουμε να κάνουμε με μια ταινία του weird wave.
Ο θεατής πρέπει να είναι διατεθειμένος να γελάσει, να κλάψει και να συμπάσχει με καταστάσεις που δεν είναι ούτε αστείες ούτε δραματικές, ούτε καν ρεαλιστικές.
Η ταινία μοιάζει με επεισόδιο του Arrested Development γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους Noah Baumbach και Quentin Dupieux!
Θέλει να είναι ευαίσθητη και αστεία αλλά είναι αφόρητα κακόγουστη, έως και προσβλητική.
Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που η παρακολούθησή της ήταν τόσο cringy που μου “γύρισε το στομάχι” από την αποστροφή.
Το δυσάρεστο είναι πως υπάρχουν 2-3 σκηνές που δείχνουν πως πίσω κρύβεται μια αξιόλογη δραματική ιστορία, η οποία όχι μόνο δεν αξιοποιείται αλλά και κηλιδώνεται.
Με διαφορά η χειρότερη ταινία του 2019 (μέχρι σήμερα) και με τόσο παραγεμισμένες εβδομάδες, δυστυχώς προβλέπω και φέτος να έχει μεγάλο ανταγωνισμό.
Οι φίλοι του είδους, ας ρίξουν μια ματιά στη σειρά Casual που βρίσκει στόχο εκεί ακριβώς που το Thunder Road μπουρδουκλώνεται στα πόδια του.
Φέρτε μου ένα DeLorean γιατί θέλω αυτά τα 90 λεπτά μου πίσω!
Στους κινηματογράφους από 4 Απριλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
