Η σειρά “Folklore” του Ασιατικού ΗΒΟ, (θυμηθείτε την ΕΔΩ) αποτελείται από έξι ωριαία επεισόδια τα οποία λαμβάνουν χώρα σε έξι Ασιατικές χώρες –Ινδονησία, Ιαπωνία, Κορέα, Μαλαισία, Σιγκαπούρη και Ταϊλάνδη.
Κάθε επεισόδιο είναι βασισμένο σε καλά ριζωμένους μύθους και παραδόσεις της κάθε χώρας και περιλαμβάνει υπερφυσικά όντα και μυστικιστικά πιστεύω.
Όλα τα επεισόδια είναι γυρισμένα από έναν ντόπιο σκηνοθέτη, στην γλώσσα της εκάστοτε χώρας.
Στο παρών σκέλος, ο Joko Anwar καταπιάνεται με τον μύθο της Weve Combel, μια θηλυκής υπερφυσικής ύπαρξης ή φάντασμα στην ιαβανέζικη μυθολογία, η οποία απαγάγει παιδιά.
Η Murni, μια μόνη μητέρα και ο μοναχογιό της Jodi, παλεύουν να βγάλουν τα προς το ζην, λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν και τον φόβο της μητέρας ότι ο πατέρας θα απαγάγει τον γιο της, κάτι που τους έχει οδηγήσει στο να ζουν απομονωμένοι , με το παιδί να μην παρίσταται στο σχολείο ή να είναι ελεύθερο να παίζει έξω, και την μητέρα να μην έχει σχεδόν καμία πηγή εισοδήματος.
Όταν τους διώχνουν από το ρημαγμένο σπίτι στο οποίο είχαν εγκατασταθεί, αποφασίζουν να περάσουν το βράδυ σε ένα πολυτελές σπίτι, το οποίο η μητέρα επρόκειτο να καθαρίσει.
Κατόπιν, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ανακαλύπτει κάποια εγκαταλελειμμένα παιδιά κρυμμένα στη σοφίτα και τρομοκρατημένη καλεί την αστυνομία.
Τα παιδιά επιστρέφουν στις οικογένειές τους ωστόσο ο λόγος για τον οποίο βρέθηκαν εκεί, δεν αποκαλύπτεται ποτέ.
Τελικά, ανακαλύπτει πως η Weve Gombel ήταν υπεύθυνη για τις απαγωγές , ενώ το πνεύμα ήδη αναζητά εκδίκηση.
Ο Joko Anwar απέδειξε πως μπορεί να χειριστεί άψογα τον τρόμο με το Satan’s Slaves και το γεγονός αυτό είναι προφανές και σε αυτήν την περίπτωση.
Αυτήν την φορά, συνδυάζει έναν αριθμό «τρομακτικών τεχνικών» με σκοπό να παρουσιάσει μια ταινία η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ και τον πραγματικό τρόμο.
Με αυτήν τη λογική τα jump scares είναι παρόντα, (κερδίζοντας ιδιαιτέρως από την καταπληκτική δουλειά στο τμήμα του ήχου από τον Khikmawan Santosa) καθώς και η παραπλανητική αίσθηση του ότι κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό της μητέρας, με το τελευταίο να υπονοείται μέσα από κάποια σύντομα επεισόδια εδώ κι εκεί.
Και ενώ ένιωσα ότι η ανατροπή ήταν προφανής, το τέλος την ανατρέπει ακόμα κι αυτήν, καταλήγοντας σε ένα τόσο απροσδόκητο, όσο και ικανοποιητικό φινάλε, το οποίο παρουσιάζει την μητρική αγάπη σαν υπέρτατη δύναμη και προσθέτει μια αρκετά δυναμική δραματική χροιά στην ταινία, η οποία επίσης προκύπτει από το «τέρας»
Ο Anwar κάνει καταπληκτική δουλειά ξετυλίγοντας την αφήγηση, χρησιμοποιώντας τα 50 λεπτά του επεισοδίου με τον καλύτερο τρόπο, διατηρώντας το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος, ειδικά μέσα από την προαναφερθείσα σκηνή του αποπροσανατολισμού, η οποία υλοποιείται μέσα από το μοντάζ του Arifin Cuunk.
Η κινηματογράφηση του Ical Tanjung είναι επίσης αρκετά καλή, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις σκιές και το σκοτάδι και παρουσιάζει τα υπερφυσικά στοιχεία με εντυπωσιακό τρόπο.
Η Marissa Anita είναι αρκετά πειστική σαν Murni, σε έναν ρόλο που εκθέτει τόσο την αγάπη της όσο και την αγανάκτηση της, καθώς και μια ανάγκη για εκδίκηση που περιστασιακά αγγίζει τα όρια της μικροπρέπειας.
Οι σκηνές στις οποίες φτάνει στα όριά της είναι οι καλύτερες της παρουσίας της.
Ο Muzakki Ramdhan σαν Jodi είναι επίσης καλός, σε έναν ρόλο που ταλαντεύεται ανάμεσα στη θλίψη και την απόγνωση.
Η χημεία τους είναι ένα από τα ατού της ταινίας, όπως αναδεικνύεται σε μια σειρά διαλόγων, συγκεκριμένα σε αυτόν στο τραπέζι και σε αυτόν με τα σεντόνια.
Το “A Mother’s Love” είναι μια άκρως ψυχαγωγική ταινία που θα ικανοποιήσει τους φίλους του είδους και μια ένδειξη ότι το HBO ASIA έχει αρχίσει να κινείται προς μια πιο «σωστή» κατεύθυνση, όσο αναφορά το περιεχόμενο τους.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
