Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Στηβ Κρικρής μας δίνει μια ιδιαίτερη και μινιμαλιστική ταινία γύρω από το είδος του νέο-νουάρ και του υπαρξιακού θρίλερ στη σημερινή Αθήνα με πρωταγωνιστές τον Άρη Σερβετάλη και τον Γιάννη Στάνκογλου.
Η παραγωγή και το σενάριο ανήκουν στο ίδιο τον σκηνοθέτη.
Το αποτέλεσμα τραβάει την προσοχή διότι η ταινία αποτελεί μια μελέτη του κεντρικού της χαρακτήρα σε μια Αθήνα που δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Κάνοντας μια απλή και ήσυχη ζωή, ο Ρένος δουλεύει ως επαγγελματίας σερβιτόρος σε ένα μαγαζί στην Αθήνα.
Στοιχεία της καθημερινότητας του είναι η παρέα του συναδέλφου του στη δουλειά και η ενασχόληση του με τα φυτά.
Μια μέρα συνειδητοποιεί πως ο γείτονας του Μίλαν, που μένει απέναντι του, έχει καιρό να εμφανιστεί.
Το διαμέρισμά του φέρεται να το παραχώρησε σε ένα παράξενο τύπο και τη σύντροφο του.
Ο παράξενος αυτός ξανθός τύπος και η Τζίνα τον καλούν στο διαμέρισμα του Μίλαν για δείπνο και να γνωριστούν καλύτερα.
Η καθημερινότητα του Ρένου διαταράσσεται όταν ανακαλύπτει ένα πτώμα στον κάδο σκουπιδιών στο δρόμο που μένει…
Το ντεμπούτο του Στηβ Κρικρή έχει αντλήσει έμπνευση από πραγματικά γεγονότα που έχει βιώσει ο σκηνοθέτης πολλά χρόνια πριν όταν ζούσε στη Νέα Υόρκη και αυτό κάνει την ταινία να φαίνεται αληθοφανής παρόλο που το ύφος της κινείται και λίγο στη ζώνη του φανταστικού.
Ο μικρόκοσμος του Ρένου καταρρέει από δύο γεγονότα, ένα δυσάρεστο και ένα ευχάριστο: ένας φόνος συνέβη στη γειτονιά του και ο ερχομός μιας μοιραίας γυναίκας.
Ανάμεσα στις ανατροπές της ρουτίνας που βιώνει, ο Ρένος θα βρεθεί αντιμέτωπος με εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει.
Η σκηνοθεσία της ρουτίνας αποτυπώνεται πολύ καλά και δραματουργικά αλλά και αισθητικά όπως και η ήσυχη ερμηνεία του ταλαντούχου Άρη Σερβετάλη.
Επίσης καλοί είναι και ρόλοι του Γιάννη Στάνκογλου και της Chiara Gensini ως ο παράξενος ξανθός γείτονας και η σύντροφος του αντίστοιχα.
Άξιας προσοχής είναι και οι χώροι των γυρισμάτων τους οποίους τους εκμεταλλεύτηκε με αρκετά έξυπνο τρόπο ο σκηνοθέτης.
Ο αργός ρυθμός και η ελάχιστη εμφάνιση διαλόγου και δράσης δεν αφήνει την καλύτερη εντύπωση.
Και αν υπάρχει δεν λειτουργεί έστω τόσο πολύ.
Αυτό ίσως είναι ένας τρόπος ‘επικοινωνίας’ με το λεγόμενο Greek weird wave το οποίο φημίζεται για την απουσία δράσης στους χαρακτήρες του.
Ωστόσο ως πρώτη ταινία θέτει κάποιες βάσεις και δείχνει πως θέλει να πάει κάπου.
Δυσκολεύεται λίγο αλλά κάτι γίνεται.
Ο ήρωας της ταινίας έχει ανάγκη κάτι και αυτό τον βάζει να κινείται για να το πετύχει.
Ως σύνολο διαθέτει ελπίδες και στόχους και αυτό αποδεικνύεται καλό.
Στους κινηματογράφους από 4 Απριλίου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
