Τον ιδιαίτερο αυτό τίτλο έχει η νέα ταινία του Γερμανού παραγωγού και σκηνοθέτη Veit Helmer, τον οποίο γνωρίζουμε από ταινίες όπως το ‘Tuvalu’ (1999) και το ‘Gate to Heaven’ (2003).
Για την καινούρια του δημιουργία αποφάσισε να μαζέψει ηθοποιούς που είχε συνεργαστεί στις δύο αυτές παλιές του ταινίες.
Έτσι, το καστ της ταινίας περιέχει μεταξύ άλλων τους Miki Manojlovic, Denis Lavant και Paz Vega.
Το σημαντικό εύρημα – αλλά και στοίχημα της ταινίας - είναι η έλλειψη διαλόγου σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Και λειτούργησε με εκπληκτικό τρόπο.
Ο Miki Manojlovic υποδύεται έναν οδηγό αμαξοστοιχίας που οδεύει προς την σύνταξη του.
Καθώς περνάει με το τρένο μέσα από τις φτωχογειτονιές της Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν, ένα παράξενο περιστατικό θα του συμβεί: ένα γαλάζιο σουτιέν θα προσγειωθεί στο μπροστινό μέρος του τρένου!
Το σχετικά ασήμαντο αυτό γεγονός θα κινήσει το ενδιαφέρον του ήρωα μας να βρει πάση θυσία… την κάτοχο του σουτιέν!
Με σκοπό να σπάσει την ανιαρή καθημερινότητα του, νοικιάζει λοιπόν ένα μικρό δωμάτιο στην περιοχή αυτή και το ταξίδι αναζήτησης έχει μόλις ξεκινήσει…
Σίγουρα μια ασυνήθιστη ταινία και κάτι που δεν γίνεται κάθε μέρα.
Ο Veit Helmer πραγματοποιεί ένα ενδιαφέρον πείραμα το οποίο φέρνει συζήτηση και προφανώς δε μένει εκτός της προσοχής του κοινού.
Μια γερμανική ταινία που γυρίστηκε στο Αζερμπαϊτζάν, της οποίας το καστ αποτελούν ένας Σέρβος, ένας Γάλλος και μια Ισπανίδα.
Υπάρχουν φυσικοί ήχοι αλλά όχι διάλογος.
Εντάξει, κάτι τέτοιο αποτελεί ένα πραγματικό ρίσκο για τον κινηματογράφο στις μέρες μας.
Ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό η ταινία φέρνει θετικές εντυπώσεις εξαιτίας της έξυπνης αφήγησης της μιας και κάτι τέτοιο κρύβει μια δύναμη και μια ζωντάνια.
Αυτή η παράξενη ταινία μπορεί να διαθέτει μια ‘μικρή’ σεναριακή ιδέα που όμως αναπτύσσεται σε πολλά επίπεδα.
Αρχικά, το γεγονός ότι μια ταινία δεν έχει διάλογο δε σημαίνει πως πρόκειται και για βουβή ταινία.
Το έργο ολοφάνερα κάνει καλή και έξυπνη χρήση των φυσικών ήχων της και πολύ εύστοχα συνδυάζει το δράμα με την κωμωδία.
Φυσικά σε αυτό βοηθούν και οι αντιδράσεις των ηθοποιών.
Πιθανότατα επηρεασμένος από τις κωμωδίες του σπουδαίου σκηνοθέτη Jacques Tati ως προς το ύφος και τους χαρακτήρες, ο Helmer παραδίδει μια ολοκληρωμένη δουλειά μέσα από έναν ήρωα που προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του και στην καθημερινότητα του βάζοντας στόχο εκείνο που για κάποιον άλλον μοιάζει αστείο και ασήμαντο.
Άκρως πειστική η απεικόνιση των φτωχικών γειτονιών και των ανθρώπων που ζούνε εκεί.
Επίσης, το look της ταινίας μοιάζει με ταινία γυρισμένη σε φιλμ, κάτι το οποίο δίνει μια αίσθηση νοσταλγίας και για τον ήρωα αλλά και για τον θεατή.
Και ίσως αποτελεί κάποιο αίνιγμα των δημιουργών γενικά.
Στους κινηματογράφους από 23 Μαΐου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
