Το ότι τα κανάλια βρίσκονται σε μόνιμη αναζήτηση παραγωγών για το πρόγραμμά τους βρίσκοντας συχνά την εύκολη λύση σε ήδη διάσημα ip's, είναι γνωστό και λογικό.
Εδώ όμως έχουμε μια ιδιάζουσα περίπτωση μιας και το Hanna, η κινηματογραφική ταινία του 2011 δεν υπήρξε κάποια τεράστια επιτυχία, με τις κριτικές να είναι απλά θετικές και τα ταμεία να αγκομαχούν να ισορροπήσουν το (μικρό) κόστος της.
Της άξιζε μια καλύτερη τύχη, σίγουρα, όμως ο τίτλος της δεν αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό θέλγητρο και ήταν μεγάλη έκπληξη όταν η Amazon τόλμησε να επιλέξει τη δημιουργία του David Farr για τη πλατφόρμα της.
Τα βασικά plot points της ιστορίας του Seth Lochhead, την οποία μετέτρεψε σε σενάριο ο Farr, παραμένουν στη θέση τους.
Η Hanna είναι ένα 15χρονο κορίτσι που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του κρυμμένη στα βάθη ενός δάσους (της Φινλανδίας στη ταινία, της Ρουμανίας εδώ) μόνη με τον Erik, έναν άνδρα που ισχυρίζεται πως είναι ο πατέρας της και την εκπαιδεύει να γίνει μια πραγματική πολεμική μηχανή.
Έρχεται όμως η στιγμή που οι κυνηγοί τους βρίσκουν τα ίχνη τους και αναγκάζονται να αφήσουν πίσω το καταφύγιό τους και να έρθουν αντιμέτωποι με τους ανθρώπους που τους οδήγησαν εκεί.
Οι δρόμοι τους χωρίζουν, και ενώ ο Erik προσπαθεί να δώσει ένα οριστικό τέλος σε αυτή την ιστορία, η Hanna βρίσκεται σε μια πραγματικότητα όπου το πρόβλημά της δεν είναι μόνο η μυστηριώδης οργάνωση που την κυνηγά, αλλά και τα μυστικά για το παρελθόν της που έρχονται στο φως μέσα σε έναν μπερδεμένο κόσμο ενός κοριτσιού στην εφηβεία.
Παρότι ο Farr κάνει κάποιες αλλαγές στη πλοκή, αυτές περιορίζονται στα πλαίσια της διασκευής μιας κινηματογραφικής ταινίας 110 λεπτών σε μια σειρά περίπου 400 λεπτών, με τη μεγαλύτερη επιτυχία να είναι πως αυτό το “ξεχείλωμα” γίνεται απολύτως φυσικά, χωρίς να υπάρχουν αισθητά νεκρά διαστήματα και filler episodes.
Το story arc που πλήττεται περισσότερο από αυτή τη χρονική διαστολή είναι εκείνο του Erik, με τον Farr να προσπαθεί να του δώσει λίγο βάθος προσθέτοντας νέους χαρακτήρες που συνδέονται με το παρελθόν του, όμως αυτό γίνεται τελείως επιφανειακά, και δυστυχώς αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, όμως αυτά θα τα πούμε λίγο παρακάτω.
Το Hanna έκανε μια κάκιστη επιλογή που παραλίγο να το καταστρέψει.
Η επιλογή της Sarah Adina Smith (Buster's Mal Heart) για τη σκηνοθεσία του –κρίσιμου για το συνολικό ύφος της σειράς- πιλότου αποδείχτηκε καταστροφική.
Δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω άλλη δουλειά της σκηνοθέτιδας, όμως στο βιογραφικό έχει παραγωγές που σχετίζονται περισσότερο με τη πνευματικότητα και τη ψυχολογία, και ειδικά το πρώτο επεισόδιο, χρειαζόταν κάτι τελείως διαφορετικό, με την Smith να μοιάζει τελείως έξω από τα νερά της, ανίκανη να βρει ρυθμό και προσπαθώντας μάταια να σκηνοθετήσει σκηνές δράσης σαν ένας άλλος Doug Liman, με το αποτέλεσμα να είναι τραγελαφικό.
Αν σε αυτά προσθέσουμε και το χείριστο μοντάζ, είναι απορίας άξιο γιατί έδωσα δεύτερη ευκαιρία στη σειρά.
Η ειρωνεία είναι πως στη συνέχεια, με τους ρυθμούς να πέφτουν και τις σκηνές δράσης να αραιώνουν, οι υπηρεσίες της θα ήταν πολύ χρήσιμες…αλλά όχι στον πιλότο ρε παιδιά!
Ένα από τα βασικά selling points της σειράς ήταν η επανένωση ενός αγαπημένου τηλεοπτικού διδύμου, της Mireille Enos και του Joel Kinnaman, που απολαμβάναμε επί χρόνια στο The Killing.
Δυστυχώς η εξαιρετική χημεία τους, εδώ είναι μόνο μια ανάμνηση, με τους δισδιάστατους χαρακτήρες που υποδύονται (και δεν είναι οι μόνοι) να μην τους δίνει καμία ευκαιρία να παρουσιάσουν κάτι αξιόλογο, και σα να μην έφτανε αυτό, η ερμηνεία του Kinnaman είναι πραγματικά απογοητευτική, με τον ηθοποιό να δίνει μια αίσθηση αγγαρείας.
Όσο για την Esme Creed-Miles που κέρδισε το πρωταγωνιστικό ρόλο και έχει τη δύσκολη αποστολή να γεμίσει τα παπούτσια της Saoirse Ronan, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα, με την απόκοσμη φυσιογνωμία της να είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό της που ξεχωρίζει.
Το Hanna είναι μια σειρά με πολλά προβλήματα.
Ωστόσο, με εξαίρεση τον πιλότο, αυτά δεν την εμποδίζουν από το να προσφέρει στο θεατή μερικές ψυχαγωγικές τηλεοπτικές ώρες.
Έχει ήδη ανανεωθεί, με τα τελευταία επεισόδια να μας έχουν δώσει αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη συνέχεια, χωρίς κάποια απ’ αυτές να ενθουσιάζουν με τη πρωτοτυπία τους.
Σίγουρα δεν ανυπομονώ για τα νέα επεισόδια, όμως με λίγο καλό προγραμματισμό, ίσως μπορέσουν να κερδίσουν κάτι καλύτερο.
Προς το παρόν όμως, δυστυχώς δεν είναι μια σειρά που μπορώ να προτείνω, ειδικά όταν το backlog του κάθε θεατή είναι τόσο γεμάτο.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
