Ίσως επειδή εκείνα τα χρόνια ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, ίσως γιατί η απεικόνιση του σχολικού κλίματος στις ταινίες ελάχιστη σχέση έχει με τη πραγματικότητα, πόσο μάλλον με την ελληνική, ίσως γιατί γέρασα πριν της ώρας μου και αυτό το γνωστό εφηβικό χιούμορ το βρίσω πια σχεδόν ανυπόφορο, είμαι ιδιαίτερα επιλεκτικός (aka ξινός) με όλες αυτές τις coming-of-age λυκειακές ταινίες που βγαίνουν κατά καιρούς.
Το πολυτραγουδισμένο περσινό Eighth Grade είναι ένα παράδειγμα απογοήτευσης, και πρέπει να ομολογήσω πως κάτι αντίστοιχο περίμενα και από το Booksmart.
Με μεγάλη μου χαρά διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Η Amy και η Molly είναι κολλητές.
Πέρασαν μαζί όλα τα σχολικά τους χρόνια με ένα και μόνο στόχο, να περάσουν στο κολέγιο της επιλογής τους και τα κατάφεραν.
Είναι η τελευταία ημέρα του λυκείου.
Όλα έχουν κριθεί και οι δύο κοπέλες είναι περήφανες για το κατόρθωμά τους, ένα κατόρθωμα που όμως τους κόστισε κάθε σχολική τρέλα, κάθε πάρτι, και τις στιγμάτισε ως τα “φυτά” του σχολείου.
Η κομπορρημοσύνη τους όμως δέχεται ισχυρό χτύπημα όταν μαθαίνουν πως αρκετοί από τους συμμαθητές τους, από εκείνους που και γλέντησαν και διασκέδασαν, πέτυχαν και εκείνοι τους στόχους τους!
Εξαγριωμένες που σπατάλησαν τόσο χρόνια αποκλειστικά στο διάβασμα, αποφασίζουν να το ρίξουν έξω και να πάνε στο μεγάλο πάρτι που διοργανώνει ο όμορφος του σχολείου, κάτι που θα αποδειχθεί πως δεν είναι και τόσο εύκολο…
Μαγική συνταγή για μια καλή ταινία δεν υπάρχει, όμως όταν όλα τα βασικά στοιχεία της είναι αξιόλογα, το αποτέλεσμα έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι τουλάχιστον ευχάριστο.
Το σενάριο πέρασε από πολλά χέρια, με το αρχικό draft των Emily Halpern και Sarah Haskins (Trophy Wife) να περνάει στη Susanna Fogel (The Spy Who Dumped Me) για να βάλει τη δική της πινελιά και την Katie Silberman (Isn't It Romantic) που το έφτασε στη τελική του μορφή.
Οι τέσσερις κυρίες μας παρέδωσαν μία πρωτότυπη, ευαίσθητη, αστεία και -σχετικά- ρεαλιστική ιστορία, κρατώντας τα επίπεδα της “εφηβικής σαχλαμάρας” στο σωστό ακριβώς σημείο ώστε να είναι αστεία χωρίς να γίνεται cringy, με πραγματικά καλογραμμένους, έστω και λίγο “μικρομέγαλους” διαλόγους, σωστά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και, μη με θεωρήσετε πουριτανό, αλλά και πολύ σωστή χρήση της γλώσσας, μιας και η δικαιολογία του Rated-R για να παραγεμίζεις κάθε φράση με fuck, cunt και motherfucker, απλά γιατί μπορείς, έχει πια παλιώσει.
Στη καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε την Olivia Wilde, ναι τη γνωστή ηθοποιό που οι περισσότεροι γνωρίσαμε πριν περίπου μια δεκαετία μέσα από τη συμμετοχή της στη σειρά House MD, η οποία της έφερε αρκετούς (ημι)πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μεγάλες παραγωγές, όμως γρήγορα τη χάσαμε από τα ραντάρ.
Μόλις στα 35 της και με μοναδική προϋπηρεσία κάποια music videos και ένα short, κέρδισε την εμπιστοσύνη των παραγωγών να της δώσουν τα ηνία του Booksmart, και τα κατάφερε ε-ξαι-ρε-τι-κά!
Η ταινία σκηνοθετικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες παραγωγές του είδους γυρισμένες από βετεράνους.
Εντυπωσιακή και ταυτόχρονα λειτουργική camerawork, δυναμικό μοντάζ με αποτέλεσμα πολύ καλό ρυθμό με ελάχιστα νεκρά σημεία, και άριστη διαχείριση των νεαρών πρωταγωνιστών που μπορεί να μη ξεχειλίζουν από ταλέντο αλλά είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικοί, ειδικά οι δύο πρωταγωνίστριες Kaitlyn Denver (Beautiful Boy) και Beanie Feldstein (Lady Bird).
Με την σκηνοθέτιδα να είναι η μεγάλη αποκάλυψη που μας κάνει να ανυπομονούμε για το επόμενό της βήμα, το Booksmart τα κάνει (σχεδόν) όλα σωστά, είναι ευαίσθητη αλλά όχι σαχλή, είναι αστεία αλλά όχι γελοία, είναι ευχάριστη και αισιόδοξη, είναι μια λυκειακή κομεντί που το μόνο που της λείπει είναι λίγη σπιρτάδα ώστε να μπορούσε να βρεθεί στο πάνθεον του είδους δίπλα σε ταινίες όπως το Breakfast Club και το Perks of Being a Wallflower.
Στους κινηματογράφους από 13 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
