Αφού μένει έγκυος από έναν φαρμακοποιό, βοηθό του πατέρα της, αλλά αρνείται να τον παντρευτεί, μια νεαρή γυναίκα διώχνεται από το σπίτι της και στέλνεται σε ένα αναμορφωτηριο θηλέων.
Η ταινία του 1929 με την Louise Brooks, Το Ημερολόγιο ενός Χαμένου Κοριτσιού, βασίζεται σε ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο που δημοσιεύτηκε στη Γερμανία το 1905.
Αν και λίγα είναι γνωστά, το βιβλίο έκανε λογοτεχνική αίσθηση στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και συζητήσεων μετά την έκδοσή του.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '20, είχε πουλήσει περισσότερα από 1.200.000 αντίτυπα – και συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των bestselling βιβλίων της εποχής του.
Αυτή η αμφισβητούμενη δουλειά - ένα έργο ασυνήθιστης ιστορικής σημασίας καθώς και λογοτεχνικής πολυπλοκότητας - ενέπνευσε μια συνέχεια, ένα παιχνίδι, μια παρωδία, μία ακολουθία από μιμητές και δύο σιωπηλές ταινίες.
Η καλύτερη μεταφορά του, όμως, είναι αυτή του G.W. Pabst με πρωταγωνίστρια τη Louise Brooks.
Οι περισσότεροι σκηνοθέτες στο Χόλιγουντ δεν αντιλαμβάνονται τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ των ηθοποιών.
Ο Pabst όχι μόνο τις αντιλαμβανόταν, αλλά και τις χρησιμοποιούσε για να αντλήσει ενέργεια κατά το γύρισμα.
H Louise Brooks ήταν η μόνη γυναίκα που είχε την ευχέρεια να μεταμορφώνεται -όποια κι αν ήταν η ταινία... Η ζωηρή της ομορφιά, ο απόλυτα μοναδικός τρόπος ερμηνείας της (δεν ξέρω μεγαλύτερη τραγωδό στην οθόνη) την προδιέθεταν για το υψηλότερο επίπεδο. Καμία γυναίκα δεν άσκησε περισσότερη μαγεία, καμία δεν είχε την ιδιοφυΐα της όταν έπαιζε.
Ado Kyrou, "Amour-Eroticisme au Cinema", 1957
Εάν υπήρχε ποτέ ένα πρόσωπο που θα μπορούσατε να πούμε - χωρίς δισταγμό - πως η κάμερα αγάπησε, είναι το θεϊκό πρόσωπο της Louise Brooks.
Αφού εγκατέλειψε το Χόλιγουντ το 1928, η Brooks πήγε στη Γερμανία και συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη G.W. Pabst ως Lulu στην κλασική γερμανική σιωπηλή ταινία Pandora's Box (1929).
Η μοναδική εμφάνιση και το ύφος της Brooks καταγράφηκε έξοχα στην ταινία από την Pabst, ενώ το Κουτί της Πανδώρας στιγμάτισε την προσωπικότητα της επί οθόνης της και την καθιέρωσε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το χαρακτηριστικό της καρέ, η σεξουαλική της αυτοπεποίθηση και μοναδική της στάση, αποτυπώθηκαν σε γενιές σινεφίλ που μετέπειτα στήριξαν ταινίες με ισχυρές, ανεξάρτητες γυναίκες, από την Άννα Καρίνα στο Vivre sa vie (1962) του Jean-Luc Godard και την Melanie Griffith στο Something Wild του Jonathan Demme, έως την Uma Thurman στο Pulp Fiction του Quentin Tarantino (1994).
Η Brooks είναι γνωστή κυρίως για το ρόλο της στο Κουτί της Πανδώρας, αλλά αυτό που πολλοί άνθρωποι ίσως δεν γνωρίζουν είναι ότι γρήγορα συνεργάστηκε με τον Pabst σε αυτή τη συνέχεια, τη μόνη άλλη ταινία που έκαναν μαζί.
Στο Ημερολόγιο Ενός Χαμένου Κοριτσιού, η Μπρούκς παίζει την αθώα νεαρή κόρη ενός φαρμακοποιού (Josef Rovensky) Thymiane Henning, η οποία παρασύρεται από τον αδίστακτο βοηθό του πατέρα του Meinert (Fritz Rasp) και μένει έγκυος.
Διαβάζοντας το ημερολόγιο της Thymiane, η οικογένειά της ανακαλύπτει ότι ο Meinhert είναι ο πατέρας του μωρού, αλλά ούτε η Thymiane ούτε η Meinhert θέλουν να παντρευτούν ο ένας τον άλλον.
Η Thymiane αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της, να μεταφέρει το μωρό της σε μία μαία και στη συνέχεια στέλνεται σε ίδρυμα αναμορφώσεως θηλέων, όπου ο διευθυντής του σχολείου (Andrews Engelmann) και η σύζυγός του (Valeska Gert) υποβάλλουν τα κορίτσια σε αδυσώπητα βασανιστήρια.
Η Thymiane αγωνίζεται ενάντια σε αυτό το καταπιεστικό καθεστώς και δραπετεύει από το σχολείο με την φίλη της Erika (Edith Meinhard).
Ανακαλύπτοντας ότι το μωρό της πέθανε, η Thymiane περιπλανιέται στους δρόμους σε απόγνωση, μέχρι που τελικά ξαναβρίσκει την Erika, η οποία εργάζεται σε ένα πορνείο.
Η Thymiane καταλήγει να εργάζεται κι εκείνη στο πορνείο, όπου αρχίζει να ξαναχτίζει τη ζωή της και αρχίζει να ξανακερδίσει την αυτοεκτίμησή της.
Η ταινία αφορά τόσο τις κοινωνικές συνθήκες που ζει η Thymiane όσο και τον κόσμο που βλέπει γύρω της, όπως είναι η ίδια η Thymiane.
Ένα μεγάλο μέρος του Ημερολογίου Ενός Χαμένου Κοριτσιού έχει κινηματογραφηθεί πιο ρεαλιστικά από τον εξπρεσιονισμό του Κουτιού της Πανδώρας - αν και, όπως επισημαίνει ο Tom Milne, ο Pabst χρησιμοποιεί και τα δύο στυλ στο Ημερολόγιο Ενός Χαμένου Κοριτσιού, με τις αρχικές σκηνές στο φαρμακείο που παρουσιάζονται με τρόπο κοινωνικο-ρεαλισμού και τις σκηνές στο ίδρυμα χρησιμοποιώντας τεχνικές και αποδόσεις εξπρεσιονισμού.
Το Ημερολόγιο Ενός Χαμένου Κοριτσιού είναι ένα αναπόφευκτο κατηγορητήριο της κοινωνίας της εποχής και ενώ μεγάλο μέρος της ταινίας το μεταφέρει με επιτυχία αυτό οπτικά, προς το τέλος της ταινίας μεταφέρονται όλα πιο πολύ με έναν βαρύ ηθικοπλαστισμο.
Ωστόσο, η σκηνοθετική δεξιότητα του Pabst είναι εμφανής σε όλο το Ημερολόγιο Ενός Χαμένου Κοριτσιού: οι κοντινές του πλάνα και η καθυστέρησή του στη δράση τραβούν τον θεατή προς το δράμα και τον κάνουν να ταυτίζεται με την Thymiane καθ’ όλη την ταινία.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην εξαιρετική σκηνή του καφέ, όπου η Thymiane και ο πατέρας της - που δεν έχουν δει ο ένας τον άλλον για καιρό - ανταλλάσσουν μακρά, θλιβερά βλέμματα μέσα σ’ ένα γεμάτο δωμάτιο.
Με τη στιβαρή σκηνοθεσία του Pabst και τη λεπτή, αλλά εκφραστική απόδοση της Brooks, το Ημερολόγιο Ενός Χαμένου Κοριτσιού, είναι πολύ περισσότερο από μια υποσημείωση στη σταδιοδρομία του ταλαντούχου σκηνοθέτη και της εξαιρετικής πρωταγωνίστριας του και σίγουρα χρήζει επανεκτίμησης.
Στους κινηματογράφους από 13 Ιουνίου.
ΔΤ από τη NEW STAR
1.jpg)
