Marion Cotillard.
Ο παγκόσμιος κινηματογράφος είχε αρκετές δεκαετίες να γνωρίσει μια τέτοια Γαλλίδα ηθοποιό.
Εμείς τη μάθαμε αρκετά χρόνια πριν, παιδούλα στο Taxi ακόμα, όμως η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε με το La Môme.
Παρότι η φήμη της έδωσε αρκετούς και αξιόλογους ρόλους και στο Hollywood, εκείνη ποτέ δεν απαρνήθηκε το σινεμά της πατρίδας της.
Απέδειξε πολλάκις πως προτιμάει ένα δύσκολο ρόλο σε μια μικρή ταινία παρά έναν εύκολο σε ένα αμερικάνικο blockbuster, έστω κι αν αυτό της κόστισε, με κάποια από τα ρίσκα της να μην της βγαίνουν.
Δυστυχώς, το Gueule d’ Ange είναι ένα απ’ αυτά.
Σε αυτό υποδύεται την Marlène (Marion Cotillard, Μεγάλωσε αν τολμάς), μια μητέρα ενός 8χρονου κοριτσιού, της Elli, που στην αρχή του φιλμ ετοιμάζεται για τον 5ο της γάμο!
Η Marlène είναι αυτό ακριβώς που η Ελληνίδα πεθερά θα χαρακτήριζε εξώλης και προώλης!
Βρίσκεται μονίμως με ένα ποτό στο χέρι, περιφέρεται από πάρτι σε πάρτι ψάχνοντας τον επόμενο άνδρα που θα την "ταΐσει" για λίγους μήνες, χωρίς να γνωρίζει καν ποιος είναι ο πατέρας της μικρής.
Με το γαμπρό να την πιάνει… καβάλα με έναν καλεσμένο της δεξίωσης, ο γάμος τελειώνει πριν καν αρχίσει.
Ξανά μόνη και άφραγκη, αναζητά τρόπο να συνεχίσει τη ζωή της.
Η μικρή Elli σε αυτή τη ζωή παίζει ρόλο… περιφερειακό.
Η Marlène την αγαπάει, αλλά όπως λένε, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, και η μικρή δε βρίσκεται στις προτεραιότητες της μητέρας της.
Μονίμως παραμελημένη, περιμένει αγόγγυστα στη σειρά της για ένα βλέμμα της.
Μέχρι που ένα βράδυ, η Marlène γνωρίζει έναν άνδρα και χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, φεύγει μαζί του, αφήνοντας τη μικρή ολομόναχη, με την Elli να πρέπει να βρει τρόπο να επιβιώσει.
Το Gueule d’ Ange μας θυμίζει πολύ το προπέρσινο εξαιρετικό δράμα του Sean Baker, The Florida Project αλλά με κάποιες σημαντικές διαφορές που κάνουν όλη τη διαφορά.
Διηγείται και αυτό την ιστορία μιας γυναίκας που δεν είναι σε καμία περίπτωση φτιαγμένη για μάνα.
Βάζει πάνω απ' όλα τη ζωούλα της την οποία δε σκοπεύει να αλλάξει για κανέναν.
Ποια όμως είναι η αιτία;
Στη περίπτωση του The Florida Project είχαμε μια σχεδόν ανήλικη μητέρα, επαναστάτρια χωρίς αιτία, αποδιωγμένη από το σπίτι της που συμβόλιζε μια ολόκληρη χαμένη γενιά.
Εδώ;
Η σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα Vanessa Filho δυστυχώς δε δίνει απάντηση αφήνοντας την ιστορία ξεκρέμαστη.
Αυτή η έλλειψη αιτιολογίας επιδεινώνει από την επιλογή της ηλικίας της κεντρικής ηρωίδας, μιας και ο θεατής μπορεί να δικαιολογήσει μια νεαρή και άμυαλη, όμως όταν βάζεις σε αυτό το ρόλο μια ηθοποιό γύρω στα 45, τα ελαφρυντικά για τις πράξεις της δεν ισχύουν πια.
Με άλλα λόγια, στο Gueule d’ Ange μη ψάχνετε κοινωνικές προεκτάσεις γιατί θα απογοητευτείτε.
Στα πρώτα ⅖ περίπου της ταινίας παρακολουθούμε τη ρέμπελη ζωή της Marlène με την Elli να παρακολουθεί πάντα σε απόσταση.
Κάπου σε εκείνο το σημείο, η μητέρα κάνει τη κορυφαία εγωιστική πράξη και εγκαταλείπει τη μικρή στο έλεός της.
Η Elli δεν είναι το καπάτσο διαβολάκι που ήταν η Moonee.
Αντιθέτως είναι ένα μελαγχολικό κορίτσι που βλέπεις στο πρόσωπό της την απεγνωσμένη απορία αν αυτή είναι η πραγματική ζωή.
Δεν κλαίει, δεν ξεσπάει, δεν εκφράζει θλίψη ή νεύρο.
Μουδιασμένα προσπαθεί να βρει λίγα λεφτά για να φάει και συνεχίζει το σχολείο λέγοντας στις κακιασμένες συμμαθήτριές της πως η μητέρα της πέθανε.
Μοναδικός σύμμαχος σε αυτή την οδύσσεια ο γιος του γείτονα, ένας πρώην επαγγελματίας αθλητής των καταδύσεων που αναγκάστηκε τα παρατήσει λόγω μεταμόσχευσης καρδιάς.
Το αγγελικό προσωπάκι της Elli τον κάνει να της προσφέρει ένα παγωτό, λίγη παρέα, λίγη αγάπη.
Αυτά που δε βρήκε ποτέ από τη μητέρα της.
Η επιρροή της όμως πάνω στη μικρή έχει ήδη δείξει τα άσχημα σημάδια της, με το κορίτσι να έχει αρχίσει να εθίζεται στο αλκοόλ.
Αυτό το δεύτερο κομμάτι του φιλμ είναι και το μοναδικό που προσφέρει μια κάποια, μέσα σε πολλά εισαγωγικά, ψυχαγωγία, με την μικρή Ayline Aksoy-Etaix να μεταμορφώνεται από ένα απλό μικρό κορίτσι, σε ένα πλάσμα που θέλει να ζήσει, έστω κι αν χρειαστεί να ακολουθήσει όλα τα λάθος βήματα της μητέρας της.
Η αδιαφορία της δημιουργού για σεναριακές λεπτομέρειες δυστυχώς χτυπάει και εδώ, με την κάμερα να προτιμάει απλά να ζουμάρει στο "αγγελικό πρόσωπο" παρά να δώσει προσοχή στο ρεαλισμό, με το ποιητικό φινάλε να βάζει το τελευταίο καρφί σε ένα στόρυ που ήθελε πάρα πολύ δουλειά για να έρθει στα ίσια του.
Αντιθέτως, στα σκηνοθετικά της καθήκοντα η Filho τα πάει πολύ καλύτερα, με την camerawork να είναι εξαιρετική, παρότι κάπως επαναλαμβανόμενη, η διαχείριση των ηθοποιών άκρως ικανοποιητική και ο ρυθμός ιδιαίτερα βατός, παρά την υπερβολική διάρκεια.
Το Gueule d’ Ange δυστυχώς δε μπορεί να φτάσει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι του The Florida Project, ωστόσο δεν είναι κακή ταινία.
Είναι σίγουρα ατελής και αδούλευτη, όμως δε μπορείς να παραβλέψεις τις καλές ερμηνείες, την όμορφη σκηνοθεσία και στη τελική, ένα στόρι που τουλάχιστον διαχειρίζεται σωστά το συγκινησιακό του φορτίο.
Στους κινηματογράφους από 6 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
