Μία από τις εμπορικές επιτυχίες της χειμερινής σεζόν στη Γαλλία, το Les Invisibles δε θα μπορούσε να λείψει από το ελληνικό καλεντάρι, με τη ταινία του Louis-Julien Petit σίγουρα να μην είναι το νέο Intouchables αλλά τουλάχιστον δεν θα κλαίτε το 7ευρω!
Σε μια πόλη της Βόρειας Γαλλίας λειτουργεί ένα ημερήσιο δημοτικό καταφύγιο αστέγων γυναικών.
Εκεί οι άτυχες κυρίες μπορούν να βρουν λίγο φαγητό, ένα πλυντήριο για τα ρούχα τους, ένα ντους και υποστήριξη από το προσωπικό.
Δυστυχώς το κέντρο κρίνεται αποτυχημένο μιας και δεν έχουν καταφέρει να επανεντάξουν ικανοποιητικό αριθμό εξ αυτών στο κοινωνικό σύνολο, με αποτέλεσμα να έχει παρθεί η απόφαση να κλείσει.
Οι γυναίκες είναι απελπισμένες γιατί το επόμενο πιο κοντινό καταφύγιο είναι 50 χιλιόμετρα μακριά, κι έτσι οι εργαζόμενες αποφασίζουν να σπάσουν τους κανόνες και να κάνουν ότι μπορούν για να τις αποκαταστήσουν.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες άστεγων με τον Louis-Julien Petit να τις χρησιμοποιεί περισσότερο ως έμπνευση για να διηγηθεί μια γλυκόπικρη ιστορία δεύτερης ευκαιρίας.
Κατ’ αρχάς δε μπορώ να μη δεχτώ πως η ταινία πετυχαίνει το βασικό της στόχο.
Είναι ταυτόχρονα σκληρή αλλά και γλυκιά, ευαίσθητη και αστεία.
Ο δημιουργός παίζει συνεχώς με τα συναισθήματα του θεατή κάνοντάς του απανωτά σκωτσέζικα ντους, πάντα όμως σε σωστά ρεγουλαρισμένες δόσεις, χωρίς ποτέ να φτάνει σε ακρότητες.
Η σκηνοθεσία είναι άκρως ικανοποιητική, με ωραία φωτογραφία και μοντάζ, πολύ καλό ρυθμό και ένα τσούρμο πραγματικά άστεγες γυναίκες να υποδύονται τον εαυτό τους σχεδόν απολαυστικά, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό.
Τα προβλήματα της ταινίας όμως εμφανίζονται αν αρχίσεις να ψάχνεις λογική και ρεαλισμό σε αυτά που βλέπεις, και δυστυχώς είναι πολλά.
Κατ’ αρχάς, οι υπάλληλοι του εν λόγω κέντρου παρουσιάζονται σχεδόν ως άγιες, με τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους να αποκαταστήσουν τις εν λόγω γυναίκες, να τους βρουν μια δουλειά, να τους δώσουν ένα πάτημα για να κάνουν μια νέα αρχή.
Ωστόσο, λίγο νωρίτερα ο δήμος ανακοίνωνε πως τα ποσοστά επανένταξής τους ήταν αποκαρδιωτικά!
Με άλλα λόγια, οι ίδιες υπάλληλοι τόσο καιρό δεν έκαναν τη δουλειά του, ή τουλάχιστον δεν την έκαναν σωστά, και τώρα που όλα τέλειωσαν, προσπαθούν να κάνουν ένα… ηθικό comeback.
Θα μου πείτε, δεν αξίζουν κι αυτές μια δεύτερη ευκαιρία;
Φυσικά, όμως το σενάριο κρύβει βαθιά κάτω από το χαλί τη δική τους ευθύνη για το κλείσιμο του κέντρου.
Το δεύτερο σημαντικό πρόβλημα είναι εκείνο της σχεδόν σουρεαλιστικής αισιοδοξίας.
Το Les Invisibles καταπιάνεται με ένα πολύ σκληρό θέμα, ειδικά στην Ευρώπη του σήμερα, και προσπαθεί να το διαχειριστεί με ελαφρότητα ώστε η ταινία να βγάλει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.
Δεκτό μέχρι εδώ, όμως για να τα καταφέρει, το σενάριο γίνεται τόσο αισιόδοξο που χάνει τη σοβαρότητά του.
Μάλιστα, η ευκολία με την οποία οι άστεγες γυναίκες η μία μετά την άλλη βρίσκουν το δρόμο τους, εμμέσως και άθελά της, τις κατηγορεί για την μέχρι τότε κατάστασή τους!
Το Les Invisibles μου θύμισε κάτι από το προ λίγων ετών Pride.
Καταπιάνεται με ένα πέρα για πέρα αληθινό και ιδιαιτέρως σοβαρό κοινωνικό ζήτημα και προσπαθεί να μας το παρουσιάσει ως μια feelgood κομεντί.
Αν κατεβάσεις το διακόπτη και το παρακολουθήσεις σαν έφηβος όταν πάει να δει το νέο Transformers, είναι όντως μια ιδιαιτέρως ευχάριστη και τεχνικά άρτια ταινία, όμως αν αρχίσεις να το ψειρίζεις, μπάζει από παντού.
Στους κινηματογράφους από 27 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
