Το Men in Black είναι ένα franchise που ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει τη δημοφιλία που τόσο οι οπαδοί του πρωτότυπου κόμικ όσο και οι παραγωγοί πίστευαν πως μπορεί να έχει όταν το 1997 έκανε τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα.
Είμαι από τους θεατές που θεωρούν και τις τρεις πρώτες ταινίες του Barry Sonnenfeld -πάνω κάτω- εξίσου καλές, αλλά δυστυχώς όχι κάτι περισσότερο από απλά διασκεδαστικές.
Το 2012 η τριλογία ολοκληρώθηκε, και παρότι ξέραμε πως αργά ή γρήγορα, οι Άνδρες με τα Μαύρα θα επανέλθουν, ούτε περιμέναμε αλλά ούτε και θέλαμε αυτό να γίνει τόσο γρήγορα και όπως αποδείχθηκε, και τόσο βεβιασμένα.
Το Men in Black: International ήρθε και δυστυχώς δεν έχει ούτε σταλιά από τη γοητεία των προηγούμενων.
Κατ’ αρχάς, επαναλαμβάνοντας το λάθος του πρόσφατου Ghostbusters, το MIB:I προσπαθεί άχαρα, τόσο στο δημιουργικά όσο και διαφημιστικά, να είναι ταυτόχρονα και reboot και sequel.
Χωρίς να διαγράφει τη πρώτη τριλογία, κρατάει ίδιο το “σύμπαν” και προσπαθεί να παρουσιάσει σε αυτό μια τελείως ανεξάρτητη ιστορία με νέους ήρωες που θα προσπαθήσουν να γεμίσουν τα βαριά παπούτσια των πρακτόρων J και K.
Η ιστορία ξεκινάει πριν μερικά χρόνια όταν ο έμπειρος πράκτορας T μαζί με τον νέο πράκτορα H καταφέρνουν να εξολοθρεύουν στο Παρίσι την επικίνδυνη εισβολή των εξωγήινων Hive.
Αυτή η επιτυχία τους κάνει πραγματικούς θρύλους, με τον πρώτο να παίρνει τη θέση του διευθυντή των MIB Λονδίνου και τον δεύτερο να έχει “στρογγυλοκάτσει” στις δάφνες του.
Στο σήμερα, η Molly είναι μια νεαρή κοπέλα που όταν ήταν κορίτσι είχε μια… επαφή τρίτου τύπου με έναν μικρό εξωγήινο, με τους Άνδρες με τα Μαύρα να επεμβαίνουν και να διαγράφουν τις μνήμες αυτού του συμβάντος από την οικογένειά της, όμως εκείνη τους ξεφεύγει.
Έκτοτε παθιάζεται με οτιδήποτε έχει σχέση με εξωγήινους και βάζει στόχο να ενταχθεί στους MIB.
Χάρη στο πείσμα και την εξυπνάδα της, τα καταφέρνει και ως δόκιμος, αναλαμβάνει τη πρώτη της αποστολή, δίπλα στον H, να συνοδέψουν και να προστατέψουν έναν σημαντικό εξωγήινο επισκέπτη που βρίσκεται στα μέρη μας για ξεφάντωμα!
Όσο απλά ξεκινάει, τόσο στραβά καταλήγει, με τον εξωγήινο να πέφτει νεκρός μετά από ενέδρα και τους H και M να ξεκινούν ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο για να προλάβουν τα χειρότερα αλλά και να ανακαλύψουν τον προδότη ανάμεσά τους.
Η πρώτη τριλογία δεν είχε κάποια σταθερή σεναριογραφική ομάδα, έτσι η παρουσία νέων προσώπων δεν είναι απαραίτητα κακή, όμως όταν έχουμε να κάνουμε με το δίδυμο που έγραψε το Transformers: The Last Knight, σίγουρα δε ξεκινάμε καλά!
Κανένα από τα προηγούμενα MIB δεν είχε κάποια τρομερή ιστορία, μάλλον το αντίθετο, όμως ξεχώριζαν χάρη σε αυτή ακριβώς την απλοϊκότητα τους και στο ότι το βάρος έπεφτε στο παράγοντα της κωμικής, χαβαλετζίδικης περιπέτειας.
Εδώ οι κ. κ. Holloway και Marcum, παρότι έχουν μια κατ' ουσία εξίσου απλοϊκή βασική ιστορία, τη παρουσιάζουν με ανεξήγητα περίπλοκο και αφόρητα κουραστικό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα το χιούμορ τους στερείται σπιρτάδας, καταφεύγοντας σε pop culture αναφορές για να αποσπάσει από το θεατή κάποιο γελάκι.
Οι Will Smith και Tommy Lee Jones, όσο αταίριαστοι ήταν, τόση χημεία είχαν, κάτι στο οποίο βοηθούσε και το σενάριο βεβαίως βεβαίως.
Αντιθέτως, στο MIB:I παρατηρούμε το παράδοξο να έχουμε ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο, η χημεία των οποίων έχει δοκιμαστεί με μεγάλη επιτυχία στο Thor: Ragnarok, όμως εδώ να λάμπει δια της απουσίας της.
Για αυτό ευθύνεται φυσικά κατ' αρχάς το σενάριο, που δε μπόρεσε να χτίσει δύο συμπαθείς και όσο το δυνατόν ολοκληρωμένους χαρακτήρες, όπως όφειλε, οι τελείως ανέμπνευστοι διάλογοι αλλά και οι ερμηνείες ειδικά εκείνη του Chris Hemsworth, που για ακόμη μια φορά αποδεικνύει πως δεν είναι ένας ηθοποιός που μπορεί να κρατήσει στους ώμους του μια ταινία, εκτός MCU.
Όσο για την συμπαθέστατη Tessa Thompson, δυστυχώς δεν βρίσκει από πουθενά να πιαστεί για να βγάλει αυτό που έχει πραγματικά να δώσει.
Τελευταίο και καταϊδρωμένο σε αυτή τη γεμάτη προβλήματα ταινία έρχεται το στοιχείο της δράσης, το οποίο ποτέ δεν ήταν βασικό της σειράς, όμως πάντα είχε να προσφέρει κάτι.
Και σε αυτό το κομμάτι το MIB:I βρίσκει σε τοίχο, με action scenes χωρίς καμία έμπνευση και φαντασία.
Δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω ανάλυσης.
Το Men in Black: International ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία ταινιών που παρότι τυπικά έρχεται για να μας διασκεδάσει, καταλήγει πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ πιο βαρετό από ταινίες με πολύ πιο αργό ρυθμό.
Παρά τη παρουσία του καταξιωμένου F. Gary Gray (The Fate of the Furious) στη καρέκλα του σκηνοθέτη, πραγματικά τίποτα δε πήγε καλά εδώ.
Κακό σενάριο, κακή πλοκή, κακό χιούμορ, κακή δράση, κακές ερμηνείες… το MIB:I είναι μια ταινία που ανήκει στο ράφι δίπλα σε “αριστουργήματα” όπως το πρόσφατο The Mummy ή το Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer!
Μείνετε μακριά..
Στους κινηματογράφους από 13 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
