Μια ηλικιωμένη γυναίκα (Diane Keaton, Book Club) πηγαίνει σε έναν οίκο ευγηρίας, έχοντας εγκαταλείψει οποιαδήποτε άλλα σχέδια στη ζωή της.
Εκεί, μέσα από τις γνωριμίες που κάνει, θυμάται μια παλιά επιθυμία της να γίνει cheerleader.
Έτσι μαζί με άλλες γυναίκες ανάλογης ηλικίας, αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια ομάδα ηλικιωμένων cheerleaders.
Η ταινία της Zara Hayes (με παρελθόν στο χώρο του ντοκιμαντέρ), είναι μια προσπάθεια για μια κομεντί η οποία θέλει να δείξει ότι η ζωή δεν σταματάει σε καμία ηλικία, και ότι ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτά που πάντα ήθελες.
Μηνύματα τα οποία εξ ορισμού περιέχουν κάποια ουτοπικά στοιχεία, αλλά όταν δίνονται και με έναν εντελώς κλισέ και αφελή τρόπο, χάνουν την όποια αξία τους.
Και αυτό γίνεται εδώ.
Η καλογυαλισμένη hollywood-ιανή συνταγή δημιουργεί ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν είναι απλώς αφελές, αλλά συχνά και καθόλου κολακευτικό προς ανθρώπους (και ιδίως γυναίκες) τρίτης ηλικίας, μέσα από άτεχνα δοσμένες σκηνές και χαρακτήρες που τείνουν προς την καρικατούρα.
Φέρνει στο μυαλό κάτι από το Book Club που είδαμε πέρυσι, πάλι με την Diane Keaton στον πρώτο ρόλο, αλλά αν και το Book Club ήταν επίσης μια ταινία με πολλά μειονεκτήματα, το Poms αποδεικνύει ότι βρίσκεται πολλά σκαλιά πιο κάτω.
Και μπορεί θεματικά να κινούνται κοντά (και χαμηλά), αλλά εδώ δεν βοηθάει ούτε η παρουσία των αναγνωρισμένων ηθοποιών.
Η Diane Keaton σε αυτόν τον άχαρο ρόλο φαίνεται να χάνει τη ζωντάνια και την κωμική της αύρα, ενώ δίπλα της και οι υπόλοιπες κυρίες που στο παρελθόν έχουν χαρίσει πολύ ωραίες ερμηνείες [Jacki Weaver (Bird Box), Celia Weston (The Intern), Pam Grier (The Man With the Iron Fists)] συμμετέχουν αποπροσανατόλιστα, χωρίς να δίνουν πραγματική υπόσταση στους χαρακτήρες τους, εκβιάζοντας το γέλιο ή το δράμα χωρίς επιτυχία.
Μια αδιάφορη ταινία με κοινωνικά μηνύματα τα οποία χάνονται καθώς δίνονται με τον πιο τετριμμένο τρόπο, χωρίς να αφήνει τίποτα αξιομνημόνευτο.
Στους κινηματογράφους από 13 Ιουνίου.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
