Το είδος, η πολυσυζητημένη προσωπική ζωή των καλλιτεχνών που μπαίνουν στο μικροσκόπιο, η αμφισβητούμενη επιλογή πρωταγωνιστή, ο κοινός σκηνοθέτης, η μικρή περίοδος μεταξύ των κυκλοφοριών τους…τα χαρακτηριστικά που συνδέουν το Rocketman με το Bohemian Rhapsody είναι τόσα πολλά που είναι πρακτικά αδύνατο να μην κάνουμε μία, έστω άτυπη σύγκριση της νέας βιογραφικής ταινίας του Elton John με την αντίστοιχη των Queen που είδαμε πριν λίγους μήνες.
Η ταινία πιάνει την ζωή του… Reginald Dwight (Taron Egerton, Robin Hood)από τη παιδική ηλικία, ενώ μεγαλώνει σε ένα σπίτι χωρίς αγάπη όντας το αποτέλεσμα ενός στιγμιαίου λάθους που κανείς από τους γονείς δεν ήθελε και συνεχίζουν να μη θέλουν πραγματικά.
Η έμφυτη κλίση του προς τη μουσική εμφανίζεται νωρίς, με τη γιαγιά του να τον ενθαρρύνει να τη κυνηγήσει.
Το ταλέντο του στη σύνθεση και το τραγούδι αναμφισβήτητο, και όταν γνωρίζει τον στιχουργό Bernie Taupin (Jamie Bell, Film Stars Don't Die in Liverpool), οι δυο τους γίνονται ένα από τα πιο επιτυχημένα δίδυμα στην ιστορία της μουσικής.
Ο μύθος του Elton John μόλις έχει αρχίσει να γράφεται, όμως τα ψυχολογικά τραύματα σε συνδυασμό με τη ξαφνική και τεράστια επιτυχία και τη σεξουαλική του ταυτότητα που τη βλέπει σαν βαρίδιο στην αναζήτησή του για πραγματική αγάπη, τον οδηγούν σε καταχρήσεις και σε μια κάθοδο που τον φτάνει στον πάτο.
Ευτυχώς βρίσκει τη δύναμη να αντιδράσει…
Αντίθετα με το Bohemian Rhapsody που ήταν σχεδόν μια αγιογραφία του Freddy Mercury και των Queen, ρίχνοντας όλο το βάρος στην επαγγελματική επιτυχία και στα τεράστια hits τους, κάτι για το οποίο και κατηγορήθηκε, το σενάριο του Lee Hall (Victoria & Abdul) παίρνει τελείως διαφορετικό δρόμο, παρουσιάζοντάς μας όχι τον καλλιτέχνη αλλά τον άνθρωπο Elton John και το πως αυτός επηρεάστηκε από την επαγγελματική του επιτυχία.
Παρότι τα τραγούδια του πλημμυρίζουν τη ταινία με κάθε ευκαιρία, κάποιες φορές σχεδόν αναίτια, το Rocketman δεν τα χρησιμοποιεί παρά μόνο ως περιτύλιγμα μιας δραματικής ανθρώπινης ιστορίας, την οποία όμως… έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές, μιας και η πορεία επιτυχία-χρήματα-δόξα-εθισμοί-σεξ-πτώση-πάτος είναι γνωστή στο καλλιτεχνικό χώρο.
Με εξαίρεση τη σχέση του με τους γονείς του που ήταν ένα κομμάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό και είναι και εκείνο που στιγμάτισε όσο λίγα τη ζωή του, δυστυχώς το φιλμ δεν έχει να μας πει ούτε πολλά ούτε ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα, με το θεατή να περνάει μεγάλο μέρος της ταινίας παρακολουθώντας το ίνδαλμά του στα χειρότερά του.
Δεν είναι όμως όλα μαύρα, με το σκηνοθέτη Dexter Fletcher να δίνει στο φιλμ ένα ύφος σχεδόν φαντασίας, παίζοντας με το ρεαλισμό και το ονειρικό, όχι απλά μετριάζοντας αισθητά τη μιζέρια της πλοκής αλλά δείχνοντας, επιδεικνύοντας σε κάποιες στιγμές, τις πραγματικές σκηνοθετικές του ικανότητες που δεν αποκλείεται να τον στείλουν ψηλά.
Το ίδιο εξαιρετικός και ο Taron Egerton, ένας ηθοποιός που πρέπει να ομολογήσω πως δεν πολυσυμπαθώ, όμως για μια ακόμη φορά ο νεαρός Βρετανός κλείνει στόματα με μια καταπληκτική ερμηνεία που είναι πολύ πιθανό να τον στείλει στη 5άδα των Όσκαρ.
Προσθέτοντας στη ζυγαριά και το υποκειμενικό στοιχείο πως ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος γνώστης του έργου του Elton John και η μουσική του δε μπορεί να με ξεσηκώσει, το Rocketman ήταν μια ικανοποιητική βιογραφική ταινία, άκρως κινηματογραφική, η οποία όμως στη τελική απλά δεν ήταν τόσο πολύ ενδιαφέρουσα για έναν μη φανατικό οπαδό του καλλιτέχνη, και ούτε κατάφερε να με κάνει να επιστρέψω και να θέλω να βάλω να παίζει το Best of του στο Spotify, όπως έκανε κάποια άλλη ;)
Στους κινηματογράφους από 30 Μαΐου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
