Μία κριτική δε μπορεί ποτέ να είναι 100% αντικειμενική όμως γενικά… το προσπαθούμε.
Στη περίπτωση του The Lion King όμως θα πρέπει να με συγχωρέσετε γιατί μου είναι αδύνατο να είμαι αντικειμενικός όταν καταπιάνομαι με το remake του πρώτου animation που είδα ποτέ μου στο σινεμά, της ταινίας που με έκανε να πρήζω τον πατέρα μου μέχρι αηδίας για να τον πείσω να πάρουμε βίντεο και φυσικά ήταν και η πρώτη βιντεοκασέτα που αγόρασα.
Εκτός αυτών, απλά τη θεωρώ μέχρι και σήμερα τη καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων του είδους της.
Η άποψή μου για αυτό το “live-action” remake ήταν εξ αρχής κάπως.. διπολική.
Η ιδέα μου προκάλεσε αρχικά οργή, όμως το γεγονός πως τα ηνία της κρατούσε ο Jon Favreau που κατάφερε να απογειώσει το αντίστοιχο remake του The Jungle Book με έκανε αρκετά αισιόδοξο.
Ύστερα ήρθε το πρώτο teaser, άκουσα ξανά το κλασσικό intro του Circle of Life, επέστρεψα μετά από 25 χρόνια στο Pride Rock και το βρήκα όπως ακριβώς το άφησα, το έβαλα στο repeat καμιά 40αριά φορές ώσπου βαρέθηκα να βουρκώνω.
Το hype στο ταβάνι!
Ύστερα όμως ήρθε το πρώτο ολοκληρωμένο trailer και είδα τις αναμενόμενες αλλαγές και πραγματικά δεν κατάφερα καν να το δω μέχρι το τέλος.
Αυτό δεν είναι το δικό μου Lion King.
Ο καιρός έφτασε και ήρθε η στιγμή να δούμε τι ψάρια έπιασε ο Favreau κι αν κατάφερε να αναβιώσει την αγαπημένη ταινία, τουλάχιστον με σεβασμό.
Ας αρχίσω με τα εύκολα.
Η ταινία οπτικά ζαλίζει.
Έχει κερδίσει από σήμερα το Όσκαρ καλύτερων οπτικών εφέ.
Η τεχνολογία που απολαύσαμε στο Jungle Book επιστρέφει ακόμα πιο τέλεια, κάνοντας εμάς τους “ψείρες” να αναζητούμε ψεγάδι και να μη βρίσκουμε ούτε με μεγεθυντικό φακό.
Τα σκηνικά, τα ζώα, όλα φωτορεαλιστικά σε σημείο υπερβολής, σε σημείο που λες… το δικό μου το Lion King δε χρειαζόταν να είναι τόσο τέλειο!
Και περνάμε στα… περίεργα.
Κατ’ αρχάς, η ταινία είναι κατά ένα περίπου 50% ακριβές remake, σκηνή προς σκηνή, πλάνο προς πλάνο.
Εδώ όλα καλά, αχρείαστα αλλά καλά.
Από το υπόλοιπο 50%, ένα 25% είναι υπάρχουσες σκηνές ελαφρώς διαφορετικά σκηνοθετημένες και μόνο το 25% είναι νέες σκηνές, οι οποίες όμως δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα, μάλλον το αντίθετο, αφού ουσιαστικά δεν είναι παρά extended εκδόσεις των υπαρχουσών, με λίγες περισσότερες γραμμές διαλόγου ή λίγα περισσότερα δευτερόλεπτα διάρκειας.
Αυτά τα επιπλέον 30 συνολικά λεπτά κάνουν μεγάλη ζημιά, με το φιλμ να χάνει συχνά το ρυθμό του, να κάνει κοιλιές, μέχρι που γίνεται και βαρετό!
Αυτά είναι τα βασικά αλλά όχι και τα μοναδικά προβλήματα της ταινίας, με κάποιους από τους voice actors να αποδεικνύονται κακές επιλογές και να μας κάνουν να αναπολούμε τον Jeremy Irons, τον Nathan Lane και την Whoopi Goldberg.
Επίσης υπάρχουν αρκετά θέματα τόσο στον ήχο όσο και στη μουσική, με την υπόκρουση να είναι συνολικά πιο υποτονική και τα τραγούδια να έχουν υποστεί ένα ελαφρύ και παντελώς άχρηστο ρεμιξάρισμα που σε κάποια περνάει απαρατήρητο αλλά κάποια τα καταστρέφει.
Μα πως το έκαναν έτσι το Be Prepared;
Όσο για το νέο τραγούδι του Elton John, αυτό το ακούμε μονάχα στους τίτλους τέλους, και μάλλον το ετοίμαζε για κάποια άλλη ταινία και του ξέμεινε, γιατί δεν έχει καμία σχέση με το γενικό ύφος.
Όλα τα παραπάνω έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα, την καταστροφή της μαγείας.
Το νέο The Lion King είναι μια όμορφη ταινία που θα ικανοποιήσει τους νέους θεατές, όμως απέχει χιλιόμετρα από τη πρωτότυπη, αφήνοντας τους “παλιούς” με μία όχι πλήρη αλλά σίγουρα έντονη απογοήτευση.
Στους κινηματογράφους από 18 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
