Άντε πάλι…
Πέρυσι τέτοια εποχή είχαμε την απορία γιατί μια ταινία όπως το Escape Plan (που δεν έτυχε αξιόλογης ούτε κριτικής ούτε εμπορικής επιτυχίας) χρειαζόταν sequel, και ακόμα περισσότερο γιατί αυτό έπρεπε να βγει στις ελληνικές αίθουσες ενώ στην Αμερική κατέληξε απευθείας σε vod.
Απάντηση δε πήραμε, όμως το επόμενο sequel είχε ήδη ξεκινήσει γυρίσματα και αφού τον πιάσαμε τον αμανέ, είπαμε να το αποτελειώσουμε.
Η κόρη του Κινέζου ιδιοκτήτη της εταιρίας που κατασκεύασε τη φυλακή της πρώτης ταινίας, απάγεται και κρατείται αιχμάλωτη σε μια φυλακή στη Λετονία.
Ο πατέρας καλεί τον Ray Breslin (Sylvester Stallone, Flashback) να τη σώσει, όμως πριν προλάβει να αναλάβει δράση, απάγεται από τον ίδιο δράστη και η στενή του συνεργάτιδα, Abigail (Jaime King, Ocean's Eight).
Με τη βοήθεια των φίλων του, ο Breslin τρέχει να τις σώσει, όμως ο άνθρωπος που κρύβεται από πίσω, έχει άλλους σκοπούς.
Το Escape Plan: Hades ήταν, σκουπίδι με την τραγική σκηνοθεσία του Steven C. Miller να είναι η βασική αλλά όχι η μοναδική αιτία για αυτή την κατάντια.
Οι παραγωγοί προφανώς κατάλαβαν το λάθος τους στέλνοντας τον Miller σπίτι του και αντικαθιστώντας τον με τον βετεράνο μεν, αδιάφορο και ξεχασμένο δε, John Herzfeld (The Death and Life of Bobby Z).
Μάλιστα ο Sylvester Stallone λίγο πριν τη κυκλοφορία της ταινίας βγήκε και παραδέχτηκε ποσό κακή ήταν η προηγούμενη, τονίζοντας πως έμαθαν από τα λάθη τους, προσκαλώντας τους θεατές να τιμήσουν το The Extractors.
Δε ξέρω ποιους κατάφερε να πείσει, όμως οι δηλώσεις του αποδείχτηκαν κούφιες μιας και το αποτέλεσμα είναι και πάλι για το κάδο ανακύκλωσης.
Ο Miles Chapman που επιστρέφει στο σενάριο πραγματικά έπιασε πάτο.
Η βασική πλοκή είναι αυτό που λέμε… χαρτοπετσέτας, αδύναμη και ανέμπνευστη, χωρίς κανένα ενδιαφέρον που απλά χρησιμοποιεί ένα από τα πιο κλασικά οχήματα για sequels, την εκδίκηση για το θάνατο ενός προηγούμενου villain.
Άντε, μη πω περισσότερα γιατί θα μπω σε spoilers (γέλια κονσέρβα ακούγονται από το βάθος).
Αυτή τη πλοκή λοιπόν δε μπαίνει στο κόπο να την αναπτύξει, αντιθέτως απλά παίζει μαζί της, ανακατεύοντας τα ούτως η άλλως αδύναμα χαρτιά του, έχοντας τα αντίθετα αποτελέσματα, κάνοντάς την ενοχλητικά περίπλοκη με χαρακτήρες που δε ξέρεις τι είναι και τι ρόλο βαράνε.
Ολόκληρη η πρώτη ώρα του The Extractors περνάει σε αυτό το μοτίβο, με την ανύπαρκτη πλοκή και τους απαράδεκτους διαλόγους να παίζουν με τα νεύρα μας.
Και κάπου εκεί που πια πλησιάζουμε στο τέλος, έρχονται δυο-τρεις πραγματικά καλές -αλλά φυσικά όχι κάτι πρωτόγνωρο- σκηνές κλοτσοπατινάδας που τουλάχιστον αφήνουν μια ευχάριστη επίγευση.
Άξια αναφοράς είναι η παρουσία του Dewon Sawa που είναι πραγματικά απολαυστικός villain έστω κι αν το σενάριο δε τον βοηθάει ΚΑΘΟΛΟΥ.
Η σκηνοθεσία μπορεί να μην είναι τόσο ερασιτεχνική όπως στο Hades, όμως το σενάριο τα καταφέρνει και μόνο του, με τις σκηνές δράσης στο τέλος να είναι το μοναδικό στοιχείο που βάζει το The Extractors ένα πολύ μικρό και στη τελική χωρίς ουσία σκαλοπατάκι πάνω από το προκάτοχό του.
Στους κινηματογράφους από 1 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
