Ο Ari Aster εμφανίστηκε πέρυσι από το πουθενά και μας παρουσίασε όχι μόνο τη καλύτερη ταινία τρόμου αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (το Hereditary ντε).
Χωρίς να χάσει χρόνο, έβαλε μπρος το επόμενό του πόνημα, όμως το Midsommar που βγήκε αυτή τη Πέμπτη στις αίθουσες, πάει ντουγρού για την εντελώς αντίθετη λίστα του 2019!
Η Dani είναι μια ψυχολογικά τραυματισμένη νεαρή κοπέλα, η κατάσταση της οποίας επιδεινώνεται όταν η διπολική αδερφή της αυτοκτονεί παίρνοντας μαζί της και τους γονείς τους.
Έξι μήνες αργότερα και η Dani ακόμα δεν έχει συνέλθει από τη τραγωδία, με τον Christian που είναι μαζί της εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια να μην αντέχει άλλο και να μένει μόνο από λύπηση.
Ο Christian αναζητά διέξοδο, και η πρόσκληση ενός φίλου να πάνε αντροπαρέα σε ένα φολκλόρ φεστιβάλ για το θερινό ηλιοστάσιο στη Σουηδία, μοιάζει ιδανική.
Δεν του πάει όμως να την αφήσει μόνη και όλοι μαζί φτάνουν στο επαρχιακό Hälsingland.
Οι παραδοσιακές φορεσιές, τα ξύλινα σπιτάκια, οι χοροί, τα “μαγικά μανιτάρια” που κυκλοφορούν ελευθέρα, αρχικά τους γοητεύουν όμως δεν αργούν να ανακαλύψουν και τις αρρωστημένες παραδόσεις τους, των οποίων αργά ή γρήγορα θα πέσουν θύματα.
Το είδος του folk horror έζησε μεγάλες στιγμές στα τέλη των 60's με αρχές των 70's (διόλου τυχαία η περίοδος), με διασημότερο δείγμα το κλασσικό The Wicker Man, όμως τα τελευταία χρόνια μοιάζει να επανέρχεται με ταινίες όπως το Apostle και το Tuftland.
Μεγάλο μειονέκτημα του είδους, η -σε γενικές γραμμές- τυποποιημένη πλοκή, με το Midsommar να μη ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο.
Ο Aster προσπαθεί να το εμπλουτίσει με αλληγορίες γύρω από την απώλεια και τη θλίψη, όμως αυτές είναι τόσο αραιές στα 160 λεπτά του, που φτάνεις στο σημείο να μην είσαι σίγουρος καν αν υπάρχουν.
Πόσα; Τόσα!
Δυόμιση ώρες (παρά κάτι λεπτά) διαρκεί το Midsommar, χρόνος όχι απλά μεγάλος για μία τέτοια ταινία αλλά και, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τελείως άχρηστος.
Παρότι ο ρυθμός είναι γενικά αργός, αυτό δεν ενοχλεί τόσο όσο οι σκηνές κατά τις οποίες παρακολουθούμε διάφορες τελετές, από τις οποίες μόνο δύο έχουν ουσιαστική αξία στη πλοκή.
Άπλετος πεταμένος χρόνος που αν έλειπε θα είχαμε μια σφιχτοδεμένη ταινία, που θα θύμιζε και λίγο horror, γιατί με μόλις δύο γκροτέσκες σκηνές σε 2μιση ώρες, δε την λες τρόμου.
Παρότι θεματικά και σεναριακά δεν έχει να μας πει τίποτα, σκηνοθετικά ή μάλλον οπτικά, το Midsommar είναι αναμφισβήτητα αξιόλογο, με την εξαιρετική φωτογραφία και την υποβλητική μουσική να καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη κατάλληλη ατμόσφαιρα αλλά μόνη της δεν αρκεί για να γεμίσει τόσο κενό χρόνο.
Πολύ καλή η κατά κύριο λόγο σωματική ερμηνεία της Florence Pugh (The Commuter), όμως την έχουμε δει και σε καλύτερα, με τον συμπρωταγωνιστή της Jack Reynor (Kin) να απογοητεύει.
Το κυριολεκτικά γελοίο φινάλε βάζει το τελευταίο καρφί στο υπερφίαλο Midsommar που το μόνο που μας προκάλεσε είναι ανησυχία για μια νέα σεζόν που… δε ξεκίνησε καλά.
Στους κινηματογράφους από 22 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
