Η αγάπη του Fatih Akin και του ελληνικού κοινού είναι αμοιβαία, με όλες τις νέες του ταινίες να έχουν πάντα θέση είτε στις Νύχτες Πρεμιέρας είτε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αντίθετα με το 2017 όταν έφερε στη Θεσσαλονίκη το οσκαρικό In the Fade (Aus dem Nichts), φέτος ο Γερμανο-Τούρκος δημιουργός έρχεται στην Αθήνα με κομμένα τα φτερά μιας και η νέα του ταινία Der Goldene Handschuh δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής στο περασμένο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Μήπως αδικήθηκε ή μήπως... και λίγα του έσουραν;
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Heinz Strunk το οποίο διηγείται την ιστορία του Fritz Honka, ενός serial killer που έδρασε στο Αμβούργο και κατά τη πενταετία '70-’75 δολοφόνησε τουλάχιστον 4 γυναίκες.
Ο Fritz ήταν ένα από τα 10 παιδιά μιας διαλυμένης οικογένειάς.
Ζει μόνος σε μια βρωμερή σοφίτα, “διακοσμημένη” με πορνογραφικές φωτογραφίες και παιδικές κούκλες.
Ένα ατύχημα του έχει παραμορφώσει το πρόσωπο κάτι που τον κάνει απωθητικό προς το άλλο φύλο, ακόμα και στις ιερόδουλες που συχνάζουν στο καταγώγιο
Το Χρυσό Γάντι όπου κάθε βράδυ τα πίνει.
Με δέλεαρ το αλκοόλ παρασέρνει ξεπεσμένες πόρνες στο σπίτι του όπου τις κακοποιεί, τις δολοφονεί και τις τεμαχίζει αποθηκεύοντας τα κομμάτια τους σε ένα κρυφό δωματιάκι μέσα στο τοίχο.
Παρότι προσπαθεί να σταματήσει, το πιοτό, οι αρρωστημένες ορέξεις του δεν του το επιτρέπουν και μια νεαρή κοπέλα που βλέπει τυχαία στο δρόμο τον οδηγεί στα άκρα.
Θεωρώ τον εαυτό μου έναν θεατή που δύσκολα σοκάρεται και γι' αυτό εκτιμώ το αληθινό shock value.
Ταυτόχρονα όμως δεν αντέχω τις ταινίες που έχουν το σοκ ως μοναδικό σκοπό.
Δυστυχώς το Der Goldene Handschuh αποτυγχάνει να με πείσει για την αξία του, αν υπάρχει τέτοια, ακριβώς γιατί είναι μια ταινία που έχει μοναδικό στόχο να σοκάρει και αυτό δεν το κάνει καθόλου μα καθόλου καλά.
Όλο το φιλμ δεν είναι παρά τέσσερις σεκάνς στις οποίες ο Fritz παρασέρνει ηλικιωμένες γυναίκες στο διαμέρισμά του και τις κακοποιεί με διάφορους τρόπους.
Δεν υπάρχει παρά ελάχιστη παρουσίαση του χαρακτήρα του Fritz και τις αιτίες για τις πράξεις του, ενώ και οι σκηνές κακοποίησης δεν είναι τόσο γραφικές ώστε να σοκάρουν πραγματικά.
Αυτό που κυριαρχεί στο φιλμ είναι η ασχήμια, η ασχήμια του Fritz, η ασχήμια των εν λόγω παραπεταμένων από τη κοινωνία γυναικών, η ασχήμια της ίδιας της Γερμανίας και της γενιάς που έζησε το μεγάλο πόλεμο και δε χωράει πια στη νέα “μοντέρνα” μορφή της.
Αυτή η ασχήμια αποτυπώνεται τόσο έντονα που κάνει τη ταινία πραγματικά απωθητική και μάλιστα αναίτια μιας και το σενάριο δε προσπαθεί καν να εκμεταλλευτεί αυτό το βρώμικο σκηνικό.
Με εξαίρεση κάποια διαλείμματα κατάμαυρου χιούμορ, το οποίο ευτυχώς λειτουργεί όμως είναι ελάχιστο, το Der Goldene Handschuh αποτελεί μια πραγματικά δυσάρεστη θέαση.
Δεν σοκάρει πραγματικά όσο κι αν προσπαθεί, δεν το ενδιαφέρει να αναπτύξει το υπόβαθρο της ιστορίας, δεν έχει ιδιαίτερα καλές ερμηνείες με τον αγνώριστο Jonas Dassler (Η Σιωπηλή Επανάσταση) να προσπαθεί τόσο πολύ να δείξει ανώμαλος που συχνά πυκνά γίνεται καρικατούρα, σκηνοθετικά έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον το οποίο όμως εξανεμίζεται από την ανισορροπία μεταξύ της υπερπροσπάθεια για πρόκληση σοκ αλλά και της ταυτόχρονης αυτοσυγκράτησης, με όλα αυτά να έχουν ένα τελικό αποτέλεσμα που δε βρίσκω λόγο να προταθεί σε οποιονδήποτε θεατή.
Το Χρυσό Γάντι προβλήθηκε στις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2019.
Στους κινηματογράφους από 5 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
