Όταν στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ο παραγωγός Gareth Neame προσέγγιζε τον σεναριογράφο Julian Fellowes με την ιδέα να αναπτύξουν μία spin-off σειρά της οσκαρικής ταινίας του Robert Altman, Gosford Park, κανείς δεν περίμενε πως αυτή η συνάντηση θα είχε ως αποτέλεσμα ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Το Downton Abbey όπως αποδείχτηκε δε χρειαζόταν να είναι spin-off καμίας ταινίας, με την επιτυχία της σειράς να είναι παγκόσμια και κυρίως αναπάντεχη ακόμα και από τους ίδιους του οπαδούς της.
Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, το Downton Abbey είναι μια ηθογραφική σαπουνόπερα πολυτελείας και στα πέντε χρόνια ζωής της σειράς, δεν ήταν λίγες οι φορές που η πλάστιγγα έγειρε λίγο περισσότερο προς τη μεριά του… σαπουνιού.
Το φινάλε της ήρθε στο κατάλληλο σημείο, όμως η κρυφή ελπίδα της επιστροφής ήταν πασιφανής, με τη συνέχεια να έρχεται σχετικά γρήγορα, μόλις 4 χρόνια μετά και μάλιστα κινηματογραφική!
Η ταινία πιάνει την ιστορία δύο περίπου χρόνια μετά το φινάλε της σειράς, και εμπνευσμένη από τις πραγματικές “βασιλικές τουρνέ” στη περιοχή, μας επιστρέφει στο Downton με αφορμή την επίσκεψη, του βασιλιά Γεωργίου Ε΄ και της βασίλισσας Μαίρης.
Οι εποχές έχουν αλλάξει, το σπίτι δεν ζει πια τις παλιές του δόξες με το προσωπικό να έχει περιοριστεί στο ελάχιστο, όμως είναι άκρως ικανό να έχει τα πάντα έτοιμα για την επίσκεψη.
Έτσι όταν εισβάλουν οι αντίστοιχοι βασιλικοί υπηρέτες και τους παραγκωνίζουν, το ζεύγος Bates με την υποστήριξη των συναδέλφων τους δε σκοπεύουν να το αφήσουν να περάσει έτσι.
Παράλληλα, στα πάνω δωμάτια, ένα νέο δράμα εξελίσσεται με την Κοντέσα Grantham να μην έχει σκοπό να αφήσει να περάσει η απόφαση της ξαδέρφης Bagshaw να αποκληρώσει τον γιο της για χάρη μιας υπηρέτριας…
Παρότι κινηματογραφική ταινία, έχουμε να κάνουμε με ένα άμεσο sequel μιας τηλεοπτικής σειράς.
Έχοντας λοιπόν ως δεδομένο πως το target group της είναι οι τηλεθεατές, τρία είναι τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.
Πρώτον, είναι ανεξάρτητη;
Εδώ η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπές όχι.
Ο Julian Fellowes που επιστρέφει στο σενάριο δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον να κάνει τη ταινία προσβάσιμη και κατανοητή σε εκείνους που δεν έχουν δει τη σειρά.
Δεν ξανασυστήνει χαρακτήρες, δεν εξηγεί σχέσεις, με δυο λόγια δεν χάνει καθόλου χρόνο για οποιαδήποτε επανάληψη.
Δεν υπάρχει κάποια περίπλοκη πλοκή που θα μπερδέψει κάποιον άσχετο, όμως σίγουρα δε πρόκειται να την απολαύσει όσο οι πιστοί τηλεθεατές.
Δεύτερον, είναι μια κινηματογραφική ταινία ή ένα ακόμα special επεισόδιο, απ’ αυτά που κάθε Χριστούγεννα απολαμβάναμε, που απλά προβάλλεται στους κινηματογράφους;
Χωρίς καθόλου αρνητική διάθεση, η απάντηση είναι πως το Downton Abbey, καλώς ή κακώς, είναι απλά ένα νέο επεισόδιο της σειράς.
Ο Fellows με τον βετεράνο σκηνοθέτη Michael Engler δε θέλησαν να διευρύνουν ούτε τους ορίζοντες της ιστορίας ούτε το μέγεθος παραγωγής.
Λίγη βασιλική αίγλη και μερικά πλάνα από drone δεν κάνουν παρά ελάχιστη διαφορά, και παρότι είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις τον επιβλητικό πύργο και να ακούς το χαρακτηριστικό theme σε μια σκοτεινή αίθουσα, η αλήθεια είναι πως το ουσιαστικό βήμα παραπάνω δεν έγινε.
Τρίτο και ίσως πιο σημαντικό ερώτημα.
Είναι το Downton Abbey αυτό που αγαπήσαμε;
Και η απάντηση εδώ είναι κατηγορηματικά και κραυγαλέα, ναι!
Όλα τα στοιχεία της σειράς επιστρέφουν όπως ακριβώς τα γνωρίζουμε, η ηθογραφία, τα white men's problems των πάνω δωματίων, οι αυθεντικές σχέσεις του κάτω ορόφου, και κυρίως οι βιτριολικές ατάκες της ανυπέρβλητης Maggie Smith (The Lady in the Van), που για μία ακόμη (και ελπίζουμε όχι τελευταία) φορά κλέβουν τη παράσταση.
Αν δεν έχετε δει ποτέ τη σειρά ή της έχετε ρίξει μια ματιά και δεν σας άρεσε, απλά αγνοήστε και τη ταινία, δεν είναι για εσάς.
Αν όμως θα θέλατε να μάθετε τα νέα της οικογένειας Crowley, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάσετε το κινηματογραφικό Downton Abbey.
Είναι ακριβώς αυτό που αγαπήσατε και μάλιστα, στα καλύτερά του!
Στους κινηματογράφους από 12 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
