Βασισμένο σε ένα βραβευμένο με Pulitzer μυθιστόρημα, σε σενάριο και σκηνοθεσία δύο υποψήφιων για Όσκαρ καλλιτεχνών, με ένα πολύ δυνατό cast, το The Goldfinch θα έλεγε κανείς πως έμοιαζε καταδικασμένο να βγει εκεί γύρω στο Νοέμβριο-Δεκέμβριο ώστε να χτυπήσει τη περίοδο των βραβεύσεων.
Όμως όχι, η Καρδερίνα μας χτύπησε τη πόρτα πολύ νωρίτερα, τη σχετικά νεκρή περίοδο, ειδικά για την αμερικάνικη αγορά, των αρχών του Σεπτεμβρίου.
Πάμε να δούμε γιατί…
Ο 13χρονος Theo βρίσκεται με τη μητέρα του στο The Met, όταν ξαφνικά μία βόμβα που εκρήγνυται στη διπλανή αίθουσα του αλλάζει τη ζωή για πάντα.
Η μητέρα του σκοτώνεται και το αγόρι καταλήγει ανάδοχος στην πλούσια οικογένεια των Barbour.
Από εκεί ξεκινάει μία απίστευτη περιπέτεια ενηλικίωσης που φέρνει στο δρόμο του τον εξαφανισμένο και ρεμάλι πατέρα του, ένα Ρώσο αλητάκο κι έναν συντηρητή αντικών, και τον οδηγεί πίσω στην Καρδερίνα, το έργο τέχνης που θαύμαζαν με τη μητέρα του στο μουσείο εκείνη τη τραγική ημέρα.
Μη ξεγελιέστε από την σύντομη σύνοψη που σας παρέθεσα, γιατί το The Goldfinch έχει μία ιδιαίτερα πολυσχιδή ιστορία, την οποία ωστόσο θεωρώ πως καλό θα είναι να μη γνωρίζετε γιατί κάθε επιπλέον λεπτομέρεια μπορεί να χαρακτηριστεί ως spoiler.
Πολυσχιδή αλλά όχι και πολύπλοκη, με την ιστορία ουσιαστικά να χωρίζεται στο coming-of-age κομμάτι της και σε ένα δεύτερο, για το οποίο θα πούμε παρακάτω.
Αυτό το πρώτο τμήμα, στο οποίο παρακολουθούμε τη πορεία του Theo στην οικογένεια των Barbour, κατόπιν τη συνάντηση με τον εξαφανισμένο πατέρα μέχρι και τη φιλία του με τον Boris, είναι εξαιρετικό.
Χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, το σενάριο ή μάλλον η διασκευή του Peter Straughan (Tinker Tailor Soldier Spy) και η σκηνοθεσία του John Crowley (Brooklyn) έχουν πιάσει το σωστό ρυθμό και μας διηγούνται τη γεμάτη συμβάντα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες ιστορία ενηλικίωσης του αγοριού, η οποία τον πλάθει στον άνδρα που γνωρίζουμε στη συνέχεια.
Κι εσείς θα με ρωτήσετε, μα τι ρόλο παίζει η Καρδερίνα και είναι και στον τίτλο.
Εδώ λοιπόν είναι που η ταινία τα κάνει ολίγον έως τελείως θάλασσα, μιας και αποτυγχάνει να αποτυπώσει τον αλληγορικό αλλά και παράλληλα καταλυτικό χαρακτήρα του εν λόγω πίνακα στην ιστορία και κατ’ επέκταση να κάνει ενδιαφέρουσα την μετέπειτα ιστορία του νεαρού άνδρα πια που βρίσκεται μπλεγμένος με εμπόριο έργων τέχνης και μία μουντή προσωπική ζωή.
Για καλή μας τύχη, αυτό το κομμάτι του φιλμ καταλαμβάνει πολύ μικρότερο χρόνο, ίσως μάλιστα γι’ αυτό δεν αναπτύσσεται και σωστά, με αποτέλεσμα να μη χαλάει ολοκληρωτικά το γλυκό, αλλά σίγουρα αφήνει μια δυσάρεστη επίγευση μιας και με αυτό τελειώνει και η ταινία.
Ερμηνευτικά, εκείνος που σίγουρα ξεχωρίζει είναι ο μικρός Oakes Fegley ο οποίος είχε ήδη αποδείξει το ταλέντο του σε ταινίες όπως Pete's Dragon και Wonderstruck, και εδώ ως νεαρός έφηβος πια, δείχνει πως συνεχίζει στο σωστό δρόμο.
Πολύ καλοί και οι Nicole Kidman (Aquaman), Finn Wolfhard (It: Chapter Two) και Jeffrey Wright (The Hunger Games: Mockingjay - Part 2), με τον Ansel Elgort (Baby Driver) να είναι ο αδύναμος κρίκος, χωρίς να είναι και απόλυτα δική του ευθύνη μιας και πρωταγωνιστεί στο πιο κακό τμήμα της ταινίας.
Το The Goldfinch δεν είχε πάρει καθόλου καλές κριτικές, εξού και η Σεπτεμβριανή πρεμιέρα, όμως δεν είναι μία κακή ταινία.
Σίγουρα δε μπορεί να συγχωρεθεί η αποτυχία να συνδέσει τον πίνακα της Καρδερίνας με τη ζωή του Theo, κάτι που άλλωστε είναι και η καρδιά της ιστορίας, όμως έστω και χωρίς αυτή, παίρνουμε μια πολύ ωραία coming-of-age δραματική ταινία, αρκετά σκληρή, χωρίς συναισθηματισμούς και μελοδράματα, η οποία όμως δεν οδηγεί τελικά πουθενά.
Στους κινηματογράφους από 19 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
