Όταν τρεις γκάνγκστερ συλλαμβάνονται μετά από μια ληστεία, οι γυναίκες τους αποφασίζουν να αναλάβουν οι ίδιες τη δουλειά τους.
Έτσι περνάνε στον χώρο της παρανομίας, συνεχίζοντας το έργο τους και διευρύνοντας την ήδη υπάρχουσα «επιχείρηση».
Αυτό είναι εν συντομία το βασισμένο σε κόμικ στόρι της ταινίας, που μεταφέρεται σεναριακά και σκηνοθετικά (ντεμπούτο) από την Andrea Berloff.
Με άλλα λόγια έχουμε ένα καινούργιο Widows, το οποίο με μια παρόμοια αφορμή είχε καταπιαστεί με θέματα ισότητας των φύλων, και εκμετάλλευση των γυναικών στα πλαίσια του metoo.
Εκεί βέβαια υπήρχε ένας ιδιαίτερα τεχνίτης σκηνοθέτης (Steve McQueen) ο οποίος με έξυπνα πλάνα και καλό ρυθμό διατηρούσε το σασπένς στην αφήγησή του, ενώ είχε στα χέρια του και ένα αρκετά πλούσιο σενάριο με έντονες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Η Andrea Berloff εδώ όμως δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και ασχολούμενη με ένα είδος που έχει δώσει στο παρελθόν πλήθος σπουδαίων ταινιών, σε πολλά σημεία δεν καταφέρνει να πείσει.
Η είσοδος των πρωταγωνιστριών στον γκανγκστερικό χώρο γίνεται πολύ γρήγορα και απλοϊκά, δεν αναπαράγονται ρεαλιστικά τα μαφιόζικα σκηνικά, ενώ σε μεγάλο μέρος υπάρχει μια αφέλεια ως προς την άνεση με την οποία οι τρεις γυναίκες ανέρχονται και κινούνται σε ένα περιβάλλον που τους είναι άγνωστο και ισχύουν αυστηροί και αιματηροί κανόνες.
Παράλληλα τα κοινωνικά μηνύματα που θέλει να μεταδώσει για την εκμετάλλευση των γυναικών μπορεί να υπάρχουν και είναι καλοδεχούμενα, αλλά συχνά δίνονται άγαρμπα με σκηνές που μοιάζουν επιτηδευμένες.
Τουλάχιστον πολλές από αυτές ακολουθούνται από ένα πετυχημένο soundtrack που βελτιώνει το επίπεδο παρακολούθησης.
Από το προβληματικό σενάριο δεν ξεφεύγουν ούτε οι χαρακτήρες, με τις ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν να μην καταφέρνουν να τους δώσουν την απαραίτητη υπόσταση.
Οι Elizabeth Moss (Us), Melissa McCarthy (Can You Ever Forgive Me?) και Tiffany Haddish, μπορεί να έχουν αποδείξει στο παρελθόν τις ικανότητές τους, εδώ όμως από τη στιγμή που δεν έχουν στα χέρια τους ένα καλύτερα διαχειρίσιμο υλικό, παραδίδουν αρκετά μονοδιάστατα τους χαρακτήρες τους.
Το ίδιο και ακόμα περισσότερο στους αντρικούς ρόλους, με αυτόν που έχει λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του να είναι ο Domhnall Gleeson (Star Wars: The Last Jedi).
Συνολικά, μια ταινία όπου το γκανγκστερικό μέρος τείνει προς το αδιάφορο σε σύγκριση με όσα έχουμε ξαναδεί, και το κοινωνικοπολιτικό δεν καταφέρνει να πάρει μια ουσιαστική και πιο συγκροτημένη κατεύθυνση, δίνοντας ένα αποτέλεσμα το οποίο χάνεται από τη μνήμη πολύ εύκολα.
Στους κινηματογράφους από 8 Αυγούστου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
