Χάρη στους εφιάλτες που μου προκαλούν ακόμα και μετά από δύο δεκαετίες τα χρόνια στα θρανία, έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τις ταινίες που με επιστρέφουν έστω και εικονικά, μέσα σε αυτά τα κολαστήρια που λέγονται σχολικές αίθουσες.
Πολύ δύσκολα με κερδίζουν, ειδικά αν προσπαθούν να γίνουν διδακτικές όπως τα αφόρητα υπερτιμημένα Das Welle και Entre Les Murs, με τις ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το Razredni Sovražnik, να είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα στη συνείδησή μου.
Το L'Heure de la Sortie έκανε πρεμιέρα πριν περίπου ένα χρόνο στο φεστιβάλ της Βενετίας όπου δεν κατάφερε να ξεχωρίσει, όμως η συνέχεια ήταν καλύτερη σε πιο… genre φεστιβάλ κερδίζοντας το βραβείο Ειδικής Μνείας στο ξακουστό Sitges.
Σίγουρα δεν είναι η ταινία που έρχεται πνιγμένη στις δάφνες και τις περγαμηνές, όμως όπως αποδεικνύεται αυτά μερικές φορές δεν είναι παρά φαμφάρες…
Βρισκόμαστε σε ένα ξακουστό σχολείο της Γαλλίας.
Σε αυτό φοιτούν μερικοί από τους καλύτερους (και πλουσιότερους) μαθητές του νομού.
Η ζωή τους αναστατώνεται όταν, εν ώρα μαθήματος, ένας καθηγητής ανεβαίνει στο παράθυρο και βουτάει στο κενό.
Ο Pierre είναι ένας 40χρονος καθηγητής που προσλαμβάνεται για να καλύψει τη θέση.
Είναι προετοιμασμένος να ακούσει τις ανησυχίες των παιδιών που περιμένει να είναι σοκαρισμένα και να τους συμπαρασταθεί, όμως η κατάσταση που βρίσκει είναι τελείως διαφορετική.
Μια πειραματική “ελίτ” τάξη, με λίγους μαθητές, τους καλύτερους του σχολείου, οι οποίοι νοιάζονται μονάχα για τα μαθήματα.
Σαν μικρομέγαλα ρομποτάκια, οι μαθητές ξαφνιάζουν τον Pierre με την στάση τους, ο οποίος προσπαθεί να βγάλει άκρη τι συμβαίνει με αυτούς και αυτά που ανακαλύπτει φτάνουν τα όρια της παράνοιας.
Το L'Heure de la Sortie είναι μία από εκείνες τις ταινίες που βγαίνεις από την αίθουσα και θες να αρχίσεις να αραδιάζεις θεωρίες.
Χρησιμοποιεί μια αρκετά διαφορετική αλλά όχι και μη-ρεαλιστική σχολική μικροκοινωνία, η οποία χρησιμοποιείται ως σκηνικό μιας πρωτότυπης ιστορίας που παίζει με στοιχεία όπως το teenage angst, το μυστήριο μέχρι τη παράνοια.
Με γαργαλάει να πω περισσότερα, όμως η ταινία του Sébastien Marnier (που παρεμπιπτόντως βασίζεται στο βιβλίο του Christophe Dufosse) πραγματικά αξίζει να ξεδιπλωθεί χωρίς να γνωρίζετε το παραμικρό και να σας οδηγήσει σε ένα αποσβολωτικό φινάλε.
Δύο είναι τα μεγάλα μειονεκτήματα του φιλμ, κάποιες μικρές αλλά επαναλαμβανόμενες φλύαρες κοιλιές που κουράζουν και τα πολλά, τα πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Ειρωνικά αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα αποτελούν και ένα από τα δυνατά χαρτιά του σεναρίου, αφού είναι αυτά που κρατούν το θεατή με κομμένη την ανάσα, όμως όπως προείπα, αυτά είναι υπερβολικά πολλά, και κάποιες απαντήσεις που δεν έρχονται μοιάζουν περισσότερο με plot holes παρά με επιλογή.
Μετά τη προβολή του L'Heure de la Sortie θα βγείτε από την αίθουσα και θα θέλετε να καθίσετε για να επεξεργαστείτε τι είδατε, με διάφορες “θεωρίες συνωμοσίας” να πλημμυρίζουν τις σκέψεις σας, έχοντας όμως το τριβόλι πως αυτά που σκέφτεστε και φαντάζεστε είναι πιο ενδιαφέροντα από αυτά που πραγματικά είδατε.
Ένα genre-bending θρίλερ με αξιοσημείωτη ποιότητα και φαντασία, σίγουρα ανακηρύσσεται η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της νέας σεζόν.
Στους κινηματογράφους από 19 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
