Δε μπορώ να μην αναγνωρίσω τη προσπάθεια, όμως το Amazon Prime δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει την flagship σειρά που θα το καθιερώσει στις συνειδήσεις των τηλεθεατών, “αναγκάζοντάς” τους να γίνουν συνδρομητές του.
Ρίχνοντας ΠΟΛΥ χρήμα, πίστεψαν πως αυτή θα μπορέσει να είναι το Carnival Row, όμως για μία ακόμη φορά το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο.
Το Carnival Row λοιπόν είναι μια σειρά φαντασίας τοποθετημένη σε έναν “πρωτότυπο” steampunk βικτοριανό κόσμο ο οποίος κατοικείται τόσο από ανθρώπους όσο και από μυθολογικά πλάσματα όπως νεράιδες, κένταυροι, λυκάνθρωποι και ξωτικά.
Οι δημιουργοί της σειράς έχουν πλάσει έναν… σχετικά ολοκληρωμένο κόσμο, εξαιρετικά πλούσιο αν αναλογιστούμε πως δεν είναι βασισμένος σε κάποιο βιβλίο, χωρίς ωστόσο να είναι ουσιαστικά πρωτότυπος, παρά μια μίξη fantasy στοιχείων από διάσημα IPs με διαφορετικά ονόματα και ορολογίες.
Το άλλο πρόβλημα που έχει αυτός ο κόσμος είναι πως έχει μεγάλο εύρος αλλά όχι βάθος, με τους δημιουργούς να προτιμούν μια πιο πλούσια αλλά επιφανειακή του παρουσίαση, ρίχνοντας στο παιχνίδι (υπερβολικά) πολλούς αλλά generic χαρακτήρες βουτηγμένους σε pc καταστάσεις ακολουθώντας τη χολυγουντιανή συνταγή.
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη συγγραφή βιβλίων ή σεναρίων όμως υποθέτω πως ο δημιουργός έχει μία βασική συναρπαστική ιστορία και γύρω της πλάθει τον κόσμο.
Δυστυχώς στη περίπτωση του Carnival Row, τα πράγματα φαίνεται πως έγιναν αντίστροφα, μιας και η δουλειά που έχει πέσει για να παρουσιαστεί αυτός ο πλούσιος (έστω και όχι πρωτότυπος) κόσμος είναι εμφανής, το ίδιο όμως δεν παρατηρείται και για την βασική ιστορία που θέλει η σειρά να μας διηγηθεί.
Κεντρικοί ήρωες είναι ο Rycroft Philostrate και η Vignette Stonemoss.
Εκείνος είναι επιθεωρητής της αστυνομίας που ερευνά τις πάρεργες άγριες δολοφονίες κατοίκων της πόλης του Burgue.
Εκείνη είναι μια νεράιδα που βοηθούσε τη φυλή της να ξεφύγει από την εμπόλεμη ζώνη και τα χέρια της Pact, όμως ένα ναυάγιο την στέλνει στην ίδια πόλη, όπου είναι ανεπιθύμητη.
Οι δυο τους γνωρίζονται από παλιά, όταν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου συνεργάστηκαν και ερωτεύτηκαν όμως πολλά έχουν αλλάξει από τότε.
Η ιστορία τους έχει την αναμενόμενη εξέλιξη, και μάλιστα με αρκετή καθυστέρηση και ελάχιστες εκπλήξεις.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα επεισόδια να περνούν με το θεατή να παρακολουθεί περισσότερο τις δευτερεύουσες ιστορίες, οι οποίες δεν είναι αδιάφορες και δίνουν υπόσταση στον κόσμο της σειράς αλλά καταλήγουν να τρώνε πολύ περισσότερο χρόνο απ’ όσον τους αξίζει και θα έπρεπε να τους αναλογεί.
Έχω αναφέρει αρκετές φορές τους δημιουργούς χωρίς να αναφέρω τα ονόματα και έφτασε η στιγμή.
Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Travis Beacham και René Echevarria.
Ο πρώτος έγραψε τα spec scripts των Clash of the Titans και Pacific Rim και της “αλησμόνητης” σειράς Hieroglyph που έμεινε στην ιστορία γιατί κόπηκε πριν καν προβληθεί και ο δεύτερος είναι ο δημιουργός του The 4400, ενώ έχει συμμετάσχει στα σενάρια σειρών όπως το Dark Angel και το Star Trek: Deep Space Nine.
Όπως καταλαβαίνετε, το ταλέντο δε ξεχειλίζει από τις πένες τους και αυτό φαίνεται, με το σενάριο να μην είναι κακό αλλά να μη κρύβει καμία έκπληξη όσον αφορά τη πλοκή του, με τους διαλόγους να είναι εξίσου τυποποιημένοι.
Τα προβλήματα συνεχίζονται στο cast, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο να μη φημίζεται για το ταλέντο του… και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Ο Orlando Bloom (Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales) είναι απλά ικανοποιητικός, αντίθετα με την Cara Delevingne (Tulip Fever) που μπορεί να έχει τη κατάλληλη φυσιογνωμία, όμως η ερμηνεία της μερικές φορές πονάει!
Η κατάσταση βελτιώνεται κάπως από τη παρουσία των βετεράνων Jared Harris (Allied), Simon McBurney (The Mercy) και Alice Krige (Thor: Dark World), οι οποίοι όμως έχουν αρκετά μικρούς ρόλους και δεν είναι παρά φωτεινές εξαιρέσεις.
Τη σκηνοθεσία τις σειράς έχουν μοιραστεί ανά δύο επεισόδια οι Thor Freudenthal (Percy Jackson: Sea of Monsters), Anna Foerster (Underworld: Blood Wars), Andy Goddard (A Kind of Murder) και Jon Amiel (Creation) και, χωρίς κάποιος τους να ξεχωρίζει, το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό.
Αν υπάρχει ένας τομέας που το Carnival Row παίρνει άριστα, είναι αυτός της ποιότητας παραγωγής, εκεί δηλαδή που ολοφάνερα έπεσαν και τα περισσότερα χρήματα.
Πανέμορφα, πλούσια και ποικίλα σκηνικά και κοστούμια, κινηματογραφικής ποιότητας ειδικά εφέ και μακιγιάζ, και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Το Carnival Row έχει τις καλύτερες προθέσεις όμως πάσχει σε σχεδόν όλα τα δομικά στοιχεία του.
Πλοκή, σενάριο και ερμηνείες χωλαίνουν παρασύροντας στο πάτο τον εντυπωσιακό οπτικό τομέα και τον πλούσιο νέο κόσμο του.
Λόγω μικρής διάρκειας παρακολουθείται εύκολα μέσα σε ένα Σ/Κ, όμως νομίζω πως αυτό δεν αρκεί.
Ωστόσο η ελπίδα είναι ζωντανή, μιας και τώρα που όλα τα διαδικαστικά έχουν φύγει από τη μέση, ο δεύτερος κύκλος που έχει ήδη ανακοινωθεί, ίσως μπορέσει να εκμεταλλευτεί καλύτερα τα ατού της.
Μέχρι τότε, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να βιαστείτε να τη βάλετε στην watchlist σας..
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
