O Park Hoon-jung είναι μία από τις κυρίαρχες μορφές του σύγχρονου κορεάτικου κινηματογράφου, όντας σεναριογράφος των «I Saw The Devil», «The Unjust» και σκηνοθέτης των «New World» και «The Tiger: An Old Hunter’s Tale».
Η προηγούμενη δουλειά του πάντως, «V.I.P» δέχτηκε αρκετά πυρά για την απεικόνιση των γυναικών στην ταινία, και ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που το «The Witch» είναι το πρώτο του φιλμ όπου η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα.
Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται.
Σε ένα στυλ που θυμίζει αρκετά το «The Villainess», η ιστορία ξεκινάει με ένα αιματοβαμμένο σκηνικό σε ένα κτίριο, όπου η Δρ Baek, παρακολουθεί και καθοδηγεί την μαζική δολοφονία παιδιών ενώ ο Κύριος Choi, το δεξί της χέρι, βρίσκεται στο κατόπιν δύο ακόμα, ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, που έχουν καταφέρει να δραπετεύσουν.
Τελικώς, αυτός και οι άνδρες του καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν το αγόρι αλλά το κορίτσι ξεφεύγει και καταλήγει στην φάρμα της οικογένειας Koo, τραυματισμένη και χωρίς μνήμες από το παρελθόν, λόγω του σοκ.
Άνδρας και γυναίκα, αποφασίζουν να μεγαλώσουν το κορίτσι.
Δέκα χρόνια μετά, το κορίτσι ονομάζεται πλέον Koo Ja-yoon και περνάει το χρόνο της όπως κάθε έφηβη στην επαρχία.
«Δανείζεται» το φορτηγό του πατέρα της, εκμεταλλεύεται την ομορφιά της για να αποφεύγει τους μπελάδες, και συζητά με την κολλητή της Myung-hee για αγόρια.
Η οικογένεια όμως έχει έντονα οικονομικά προβλήματα, τα οποία επιδεινώνει το Alzheimer της θετής της μητέρας.
Έτσι, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία να κερδίζει 500.000 δολάρια μέσω ενός reality, και υπό την παρότρυνση της Myung-hee αποφασίζει να δηλώσει συμμετοχή.
Στην πρώτη της παρουσία στο σόου κλέβει την παράσταση με ένα «μαγικό», αλλά παράλληλα τραβά την προσοχή της Δρ Baek και του Κύριου Choi, που δεν σταμάτησαν ποτέ να την ψάχνουν.
Σύντομα στέλνουν τους άνδρες τους και ένα μυστηριώδης αγόρι στο κατόπιν της, ενώ παράλληλα η Ja-yoon φαίνεται να αντιμετωπίζει ένα έντονο πρόβλημα υγείας.
Ο Park Hoon-jung ακολουθεί την επιτυχημένη συνταγή των προηγούμενων παραγωγών του, όπου η δράση είναι άφθονη αλλά παράλληλα οι χαρακτήρες έχουν αρκετό βάθος, με το γεγονός πως ο τίτλος προορίζεται για τριλογία να του δίνει αρκετό χρόνο να ασχοληθεί με το δεύτερο κομμάτι.
Σε αυτό το πλαίσιο, και μέσω πληθώρας ανατροπών στο σενάριο, καταφέρνει να σκιαγραφήσει μία άκρως ενδιαφέρουσα Ja-yoon, την οποία επίσης χρησιμοποιεί ως αφορμή για μια σειρά κοινωνικών σχολίων.
Η Κ-pop και η show business, ο τρόπος που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το διαφορετικό (ο ρατσισμός αν προτιμάτε), η ευγονική και η γενικότερη χρήση της τεχνολογίας είναι τα πιο κύρια, και αυτά που δίνουν στην ταινία ένα βάθος που σπάνια συναντούμε στο είδος.
Επιπλέον, ο Park παίζει αρκετά με το όλο concept της μάγισσας, γεγονός που προσθέτει αρκετό χιούμορ στο φιλμ, αν και η κύρια πηγή κωμωδίας παραμένει η Go Min-si ως Myung-hee, η οποία είναι μάλλον η πιο ευχάριστη παρουσία στο φιλμ.
Μια κάποια υπερβολή υφίσταται βέβαια, και το σενάριο δεν είναι πάντα λογικό, μιας και η πληθώρα στοιχείων που ο Park ήθελε να συμπεριλάβει ήταν δύσκολο να παρουσιαστούν με ρεαλισμό.
Αυτή η αφέλεια κάνει το φιλμ να μοιάζει «εφηβικό» σε αρκετά σημεία, με αποκορύφωμα ίσως το casting, που προφανώς παραπέμπει σε idols.
Παρόλα αυτά, η Kim Da-mi ως Ja-yoon φαίνεται πως έχει την στόφα της σταρ καθώς παρουσιάζει τις ανατροπές του χαρακτήρα της με χαρισματικό τρόπο, τουλάχιστον στα πλαίσια του mainstream.
Από το υπόλοιπο επιτελείο ξεχωρίζουν οι δύο κακοί, Jo Min-soo ως Δρ Baek και Park Hee-soon Κύριος Choi, οι οποίοι υποδύονται τους χαρακτήρες τους με μία άκρως ταιριαστή υπερβολή.
Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως η δράση έχει παραμεληθεί.
Τουναντίον, οι χορογραφίες είναι άψογες και ο βίαιος και αιματοβαμμένος συνδυασμός μαχών με πιστόλια, μαχαίρια και σώμα με σώμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας.
Η στυλιζαρισμένη, νεο-νουάρ φωτογραφία του Kim Young-ho βρίσκει το απόγειο της σε αυτές τις σκηνές, κάτι που ισχύει και για το φρενήρη ρυθμό που υπαγορεύει το μοντάζ του Kim Chang-ju, με αυτές στο «Ίδρυμα» να αποτελούν και το απόγειο της δράσης στην παραγωγή.
Σε γενικές γραμμές, και παρά την κάποια αφέλεια και έλλειψη πρωτοτυπίας στο σενάριο, το «The Witch» παρουσιάζει έναν άκρως ψυχαγωγικό συνδυασμό δράσης, φαντασίας, θρίλερ εκδίκησης και δράματος, το οποίο σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος στους κινηματογράφους.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
