Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας δίνει την αφορμή στον Κώστα Γαβρά να ασχοληθεί με το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, και έχοντας σαν οδηγό το βιβλίο του τότε Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, επιχειρεί να ρίξει φως πίσω από τις κλειστές πόρτες της περίφημης διαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους.
Η ταινία ξεκινάει από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015, και ακολουθώντας τις ενέργειες του Γιάνη Βαρουφάκη φτάνει μέχρι το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς όταν και υπογράφηκε τελικά νέο Μνημόνιο.
Με αφορμή αυτό το γεγονός, ο Γαβράς μέσα από μια σειρά συναντήσεων και συμβουλίων βρίσκει την ευκαιρία να κριτικάρει τη σύγχρονη πολιτική και οικονομική σκηνή της Ευρώπης.
Μιας Ευρώπης των τραπεζών και των γραφειοκρατών η οποία ψυχρά και υπολογιστικά λειτουργεί χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά έχοντας σαν βάση μόνο οικονομικά στοιχεία και στατιστικές μελέτες.
Απέναντι σε αυτή την Ευρώπη, η ελληνική κυβέρνηση με ουσιαστικό εκπρόσωπο τον Γιάνη Βαρουφάκη, μοιάζει να παλεύει χωρίς συμμάχους και χωρίς καμία βοήθεια να αλλάξει ένα ολόκληρο σύστημα.
Αυτή τη μοναξιά του πρωταγωνιστή θέλει να τονίσει και ο Γαβράς, φτάνοντας βέβαια μερικές φορές και στην ηρωοποίησή του, με τον Βαρουφάκη να στέκεται μόνος εναντίον όλων, τόσο εκτός (Ευρώπη) όσο και εντός (Ελλάδα αλλά και εσωκομματικά), προσπαθώντας να μείνει πιστός στην στρατηγική και στις ιδέες του μέχρι τέλος.
Όλα αυτά δίνονται από την σκοπιά του τότε Υπουργού Οικονομικών, αφήνοντας στην άκρη το πρόσωπο του πρωθυπουργό, με το προφίλ του Τσίπρα να μην παρουσιάζεται τόσο κολακευτικά.
Σε αυτό συμβάλλει και η σκιαγράφηση των δύο χαρακτήρων που ενισχύεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Στο ρόλο του Γιάνη Βαρουφάκη έχουμε τον εξαιρετικό Χρήστο Λούλη ο οποίος πετυχαίνει εμφανισιακά, λεκτικά, και κινησιολογικά όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πρώην Υπουργού, χαρίζοντας μια ερμηνεία που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον παρά τα μικρά κενά διαστήματα της ταινίας, και κάποιες υπερβολικά λυρικές ή επιφανειακά έντονες σκηνές, με αποτέλεσμα να μη διατηρείται σε όλη τη διάρκειά η βαρύτητα του εγχειρήματος.
Αντίθετα ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είτε λόγω σκηνοθετικής καθοδήγησης είτε λόγω δικής του ερμηνείας, παρουσιάζει τον Αλέξη Τσίπρα συχνά αμήχανο μπροστά στις εξελίξεις.
Τελικά αυτό που κάνει ο Γαβράς δεν είναι μια ταινία για τον ελληνικό πολιτικό χώρο, αλλά περισσότερο μια κοινωνικοοικονομική κριτική απέναντι στη σημερινή Ευρώπη, χωρίς οπαδισμούς και φανατισμούς, δίνοντας τροφή για σκέψη και αφήνοντας την ετυμηγορία της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στους θεατές και στην ιστορία.
Στους κινηματογράφους από 3 Οκτωβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
