Όλοι αναφέρονται στην επονομαζόμενη Χρυσή Εποχή του Hollywood με θαυμασμό, όμως όσα επετεύχθησαν εκείνα τα χρόνια και έμειναν κληρονομιά στις επόμενες γενιές δεν ήρθαν χωρίς θυσίες, με την Judy Garland να είναι ένα από τα διασημότερα και πιο λαμπερά θύματά της.
Η ταινία του θεατρικού σκηνοθέτη Rupert Goold, βασισμένη στη πολυβραβευμένη παράσταση End of the Rainbow του Peter Quilter, μας βάζει στη ζωή της “Baby Gumm” στη χειρότερή της περίοδο, λίγο πριν το τέλος.
Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία μας πάει στα 1968, με την Judy “ξεζουμισμένη” από τα στούντιο, χωρισμένη για 4η φορά και με δυο παιδιά στο χέρι, να βρίσκεται στα 46 της στο πάτο, άφραγκη και άστεγη, χωρίς καμία πρόταση για κάποια ταινία, βουτηγμένη στα χάπια και το αλκοόλ και με τον πρώην σύζυγο Sidney Luft να διεκδικεί την κηδεμονία των παιδιών τους.
Παρά τη θέλησή της και αποκλειστικά για βιοποριστικούς λόγους, αναγκάζεται να δεχτεί μια πρόταση για μια σειρά συναυλιών στο ξακουστό The Talk of the Town στο Λονδίνο.
Παρά τη μόνιμη κατάθλιψη η οποία επιδεινώνεται λόγω της κακής κατάστασης της υγείας της αλλά και γιατί αναγκάστηκε να αποχωριστεί τα παιδιά της, τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν καλά με τις πρώτες sold-out παραστάσεις να στέφονται με μεγάλη επιτυχία αφού η σπασμένη πια φωνή της παραμένει θεϊκή, ενώ και ένα νέο boy-toy που της κλέβει τη καρδιά, την ξανακάνει έστω και για λίγο ευτυχισμένη.
Όμως δε θέλει πολύ για να καταρρεύσουν τα πάντα και αυτή τη φορά, όπως αποδείχτηκε, οριστικά.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, Αμερικάνοι θεατές είπαν πως ήταν οι μόνοι στην αίθουσα που δεν ήταν σε μηχανική υποστήριξη!
Παρά την υπερβολή της δήλωσης, δεν είναι παράλογη αφού μιλάμε για μια ηθοποιό που έφυγε από το κινηματογραφικό προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 και η φιλμογραφία της, πέραν των ξακουστών ταινιών της που έχουν μείνει στην ιστορία, δεν είναι και τόσο πλούσια.
Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα είναι έχουμε να κάνουμε με μια βιογραφική ταινία που καταπιάνεται με την Judy Garland ως γυναίκα και όχι ως ηθοποιό, και μάλιστα σε μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής της, όταν η Judy δεν έμοιαζε πια σε τίποτα με την Baby Gumm, όταν η φωνή της είχε σπάσει από τις καταχρήσεις δεκαετιών αλλά και την αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, με το αποστεωμένο σώμα να ολοκληρώνει την εμφάνιση μιας γυναίκας φάντασμα του εαυτού της.
Όλα αυτά αποτελούν -αυτό που λέμε, τη κρυφή άγνωστη ζωή της και σίγουρα είναι πολύ ενδιαφέροντα για ανθρώπους που έζησαν εκείνη την εποχή όμως για τους νεότερους, για τους οποίους η Judy Garland δεν είναι πολλά περισσότερα από την Dorothy Gale, όλα αυτά μοιάζουν σαν κιτρινισμένα εξώφυλλα από tabloids της εποχής, ένα πικρό φινάλε μιας ιστορίας που πιθανόν να τους ήταν πιο ενδιαφέρουσα.
Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, κάποια μικρά flashbacks από την εποχή της πρώτης νιότης, όταν έπεφτε θύμα αφόρητης, σχεδόν απάνθρωπης πίεσης και καταπίεσης από τον Louis B. Mayer της MGM χωρίς να έχει καμία στήριξη από την οικογένεια, είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα, γιατί δίνουν απαντήσεις για την μετέπειτα ψυχολογική της κατάσταση.
Χωρίς να μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο πιστή διασκευή του θεατρικού είναι, το σενάριο του τηλεοπτικού Tom Edge (Lovesick) καταφέρνει και διαχειρίζεται αυτή την κατά βάση αδιάφορη ιστορία πολύ στρωτά, με σωστά τοποθετημένες εναλλαγές σε ύφος ώστε να καταφέρνει τις απαραίτητες εναλλαγές και στο συναίσθημα ακριβώς τη κατάλληλη στιγμή, πριν αρχίσουμε να κοιτάμε το ρολόι, με τη σκηνοθεσία του Goold να μην είναι κάτι το εντυπωσιακό αλλά σίγουρα να καταφέρνει να δώσει την απαραίτητη ένταση τις κατάλληλες στιγμές..
Δε νομίζω ότι πολλοί εκ των θεατών θα μπορούν να κρίνουν με επιχειρήματα την ερμηνεία της Renée Zellweger (Bridget Jones's Baby) σχετικά με τη πιστότητά της, όμως όλοι δε θα μπορέσουν παρά να χειροκροτήσουν την πειστικότητά της, με την Αμερικανίδα ηθοποιό να δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της, κλειδώνοντας τη θέση της στη 5άδα των Όσκαρ.
Για να γίνω και λίγο κακός, το γεγονός πως η σημερινή Renée Zellweger έχει καταντήσει να μη μοιάζει με την Renée Zellweger, βοηθάει αρκετά ώστε στο πανί να πιστεύουμε πως βλέπουμε πραγματικά την Judy Garland.
Με εξαίρεση την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, οι προσδοκίες μου από το Judy ήταν χαμηλές και πρέπει να ομολογήσω πως η ταινία τις ξεπέρασε.
Παρότι η ιστορία δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε, το φιλμ ήταν αξιόλογα καλοστημένο ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον, να προκαλεί συναισθήματα και στη τελική να περάσω ένα πάρα πολύ ωραίο 2ωρο.
Στους κινηματογράφους από 24 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
