Με την έναρξη του Σεπτεμβρίου, στο βρετανικό κανάλι iTV ξεκίνησε η προβολή της δραματικής δικαστικής σειράς A Confession η οποία πριν λίγα 24ωρα ολοκληρώθηκε και νομίζω πως αξίζει το κόπο να της αφιερώσω λίγες λέξεις.
Η σειρά όχι απλά βασίζεται αλλά, όπως ισχυρίζεται αποτυπώνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τη περίοδο 2011-2016 στο Swindon της Νοτιοδυτικής Αγγλίας και την υπόθεση δολοφονίας δύο νεαρών γυναικών, της Sian O'Callaghan και της Becky Godden που εξαφανίστηκαν από την ίδια περιοχή, με διαφορά μερικών ετών.
Επίκεντρο της ιστορίας είναι ο επιθεωρητής Steve Fulcher, που ήταν υπεύθυνος της υπόθεσης και συνέβη το παράλογο πως παρότι κατάφερε να τη διαλευκάνει και με το παραπάνω, αυτή αποτέλεσε και η αιτία της καταστροφής της καριέρας του.
Η σειρά ξαφνιάζει το θεατή αφού από το δεύτερο κιόλας επεισόδιο λύνει την υπόθεση, με τον δράστη να ομολογεί τις πράξεις του.
Ο τρόπος όμως που αποσπάστηκε αυτή ομολογία από τον Fulcher είναι και το κέντρο της πλοκής.
Παρότι η σειρά εμπεριέχει και το “ντετεκτιβίστικο” και δικαστικό και δραματικό στοιχείο, αφού καταπιάνεται αρχικά με τις έρευνες για την ανεύρεση των γυναικών, κατόπιν με τη δικαστική διαδικασία αλλά παράλληλα και με το ανθρώπινο δράμα των συγγενών των θυμάτων, στη καρδιά βρίσκουμε μια ιστορία που τονίζει και κριτικάρει την αγκύλωση ενός συστήματος απονομής δικαιοσύνης, το οποίο βασίζεται ταυτόχρονα υπερβολικά και καθόλου στον ανθρώπινο παράγοντα, στο τρόπο που ένας δικαστής αγνοεί την ίδια τη λογική για να εφαρμόσει το νόμο.
Το σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ Jeff Pope (Philomena) παρότι παίρνει εμφανώς θέση υπέρ του Fulcher, φροντίζει και κρατάει τις ισορροπίες ώστε η ιστορία να μη καταλήξει ένα μανιφέστο κατά του μοντέρνου δικαίου.
Έχοντας ερευνήσει ενδελεχώς τα επίσημα έγγραφα της αστυνομίας, τις ανακρίσεις και τα πρακτικά της δίκης, ο Pope κατάφερε και βρήκε το κατάλληλο ρυθμό για να τα χωρέσει όλα μέσα σε 6 επεισόδια, με μοναδικούς “ριγμένους” κάποιους από τους συγγενείς οι οποίοι δείχνουν σημάδια πιο πολύπλοκου χαρακτήρα αλλά τελικά αυτό το κομμάτι δεν αναπτύσσεται, ίσως και σωστά μιας αποτελεί περιφερειακό στοιχείο της Ομολογίας.
Δεν υπάρχει λόγος να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, το στοιχείο που με τράβηξε κατ’ αρχάς στη σειρά ήταν η παρουσία του Martin Freeman (Ghost Stories) που συνεχίζει την εξαιρετική του πορεία σε μικρή και μεγάλη οθόνη με μία ακόμα πολύ δυνατή ερμηνεία, ενώ δίπλα του έχει μια εξίσου καλή Imelda Staunton (Downton Abbey) αλλά και μια αδικημένη Siobhan Finneran (Ο Επιφανής Άγνωστος) μιας και ο χαρακτήρας της είναι από εκείνους που μένει λίγο στο περιθώριο.
Με τον ικανό Paul Andrew Williams (Broadchurch) στη σκηνοθεσία να διαχειρίζεται με προσοχή και επιμέλεια αυτή την ευαίσθητη ιστορία, το A Confession είναι μια σειρά που σίγουρα προτείνω τονίζοντας όμως δεν θα είναι αυτό που περιμένετε και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι ανάλογα με τις ανοχές του κάθε θεατή.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
