Ως μεγάλη θαυμάστρια του Pedro Almodovar η ανυπομονησία μου να δω τη νέα του ταινία ήταν τεράστια.
Η προηγούμενη (Julieta, 2016) δεν με είχε εντυπωσιάσει και μου είχε δημιουργήσει μία ανησυχία ότι ο αγαπημένος μου Almodovar «στέρεψε», καθώς περίμενα ίσως κάτι πιο εκρηκτικό, ανατρεπτικό και βαθυστόχαστο.
Ωστόσο, πιστός στο κοινό του, επέστρεψε με μία συγκινητικά ανεπιτήδευτη και ειλικρινή δημιουργία που αποδεικνύει ότι η ώριμη περίοδος που διανύει-αν και διαφέρει λίγο από το ξεκίνημα του- έχει κάτι νέο να προσφέρει στον κινηματογράφο.
Λιτός, ευθύς αλλά βαθιά αναλυτικός, έπλασε χαρακτήρες για την ταινία του που περισσότερο μιλούν οι εκφράσεις τους παρά το ίδιο τους το στόμα.
Ο εκπληκτικός Antonio Banderas, ο οποίος δικαίως βραβεύτηκε το Μάιο στις Κάννες ως καλύτερος ηθοποιός , μοιάζει να εξαντλεί το υποκριτικό του ταλέντο στο «Πόνος και Δόξα», βιώνοντας το ρόλο του σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ποιος είναι όμως αυτός ο ρόλος;
Ο Salvador Mallo (Antonio Banderas, Security) είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Βυθισμένος στη μοναξιά του, την κατάθλιψη και τα εσωτερικά του ζητήματα ψάχνει να βρει την ευτυχία επιστρέφοντας στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας, καθώς δεν υπάρχει κάτι πλέον στη ζωή του που να τον γεμίζει και να του δίνει χαρά.
Το σώμα του τον έχει προδώσει, αφού τον ταλαιπωρούν πόνοι και προβλήματα σχεδόν παντού.
Βρίσκει, επομένως, τη διαφυγή του στις αναμνήσεις του ως παιδί και μας τις παρουσιάζει σε πολλά κρίσιμα σημεία της ταινίας σαν εγκιβωτισμένες ιστορίες.
Η πρόσκληση να παρουσιάσει μία επιτυχημένη ταινία του, την οποία είχε κάνει στο παρελθόν, θα του δημιουργήσει την ανάγκη να αναζητήσει τον πρωταγωνιστή του, Alberto Crespo (Asier Etxeandia, Ματωμένος Γάμος) και να του ζητήσει να την παρουσιάσουν μαζί.
Οι δυο τους έχουν χρόνια να μιλήσουν γιατί η σχέση τους μετά τα γυρίσματα δεν έληξε καλά.
Οι συναντήσεις τους αν και στην αρχή μοιάζουν όχι τόσο ευχάριστες, σιγά σιγά απαλύνουν τους πόνους (σωματικούς και ψυχικούς) του Salvador και γίνονται η αφορμή να γίνει και πάλι δημιουργικός.
Πρόσωπα από το κοντινό και το μακρινό παρελθόν του εμφανίζονται άμεσα ή έμμεσα στη ζωή του, τον οδηγούν πάλι πίσω στην έμπνευση και τη δημιουργία, δίνοντας έτσι νόημα σε αυτή.
Ο Almodovar για μία ακόμη φορά γεμίζει την ταινία του με προσωπικά βιώματα χωρίς όμως να σκηνοθετεί μια αυτοβιογραφία.
Είναι προφανής η ταύτιση του Salvador Mallo με τον ίδιο τον σκηνοθέτη και αυτό γίνεται εμφανές όχι μόνο από το ντύσιμο και τα μαλλιά του Antonio Banderas (μοιάζουν πραγματικά πολύ!) αλλά ακόμη και από τις κινήσεις και τον τόνο της φωνής του.
Ο Banderas υποδύεται πολύ συγκρατημένα και διακριτικά τον ίδιο τον Almodovar χτίζοντας ωστόσο το χαρακτήρα του και μέσα από τη μυθοπλασία, δημιουργώντας μία δική του εκδοχή του τελευταίου.
Οι σωματικοί πόνοι που βιώνει ο πρωταγωνιστής είναι και αυτοί εμπνευσμένοι από τα βιώματα του σκηνοθέτη όπως και σχεδόν ολόκληρη η ταινία που φωτογραφίζει την ώριμη στιγμή της δημιουργίας του.
Ο Antonio Banderas είναι εμβληματικός στην ερμηνεία του.
Ο χαρακτήρας του είναι μελετημένος σε βάθος, με απίστευτη λεπτομέρεια και δουλεμένος με θρησκευτική ευλάβεια.
Σε κερδίζει μόνο με το βλέμμα, τις κινήσεις και την απλότητα του.
Περιβάλλεται, βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, από ένα cast εξαιρετικών ηθοποιών, όπως ο Leonardo Sbaraglia (Αποκαλύψεις) σε σύντομο αλλά βαρυσήμαντο ρόλο, η Nora Navas (Ο Επιφανής Πολίτης) που υποδύεται τη φίλη και συνεργάτη που είναι πάντα δίπλα του και φυσικά η Μούσα του Almodovar, Penelope Cruz (Το Ξέρουν Όλοι) ως μητέρα του Salvador, η οποία είναι πάντα εντυπωσιακή και δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή την ταινία.
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην πλοκή, είναι η μητέρα του Salvador.
Τόσο στην παιδική του ηλικία όσο και αργότερα ο ρόλος της είναι καίριος στην εξέλιξη του ως σκηνοθέτη αλλά και ως ανθρώπου.
Η ύπαρξη της μητέρας στη ζωή του πρωταγωνιστή αλλά και η ανάμνηση της, αποτελούν μία καθοδήγηση για αυτόν, έναν δρόμο με πολλή αγάπη αλλά και πόνο.
Οι αιφνίδιες συναντήσεις με πρόσωπα από το παρελθόν του που «εισβάλουν» αναπάντεχα στη ζωή του και τα λόγια της μητέρας του, είναι τα στοιχεία που τον οδηγούν στο να γράψει και να σκηνοθετήσει ξανά, βρίσκοντας και πάλι τη ζωντάνια και την όρεξη, το νόημα στη ζωή του.
Οι συγκυρίες και οι μνήμες ζωντανεύουν και ενεργοποιούν τον παραιτημένο καλλιτέχνη που συνειδητοποιεί πως η καλύτερη ταινία του, η πιο ένδοξη, είναι η ίδια του η ζωή.
Η πλοκή μπορεί να χάνει σε ένταση, ανατρεπτικότητα και δράμα αλλά κερδίζει σε απλότητα και ευθύτητα.
Διόλου επιτηδευμένη σε κανένα της σημείο μοιάζει να ακολουθεί σιωπηλά κάθε αλλαγή στο εσωτερικό του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή, είτε αυτός είναι ο ίδιος ο Almodovar είτε είναι ο Salvador Mallo.
Χωρίς φανφάρες και φλυαρία, παρακολουθούμε το μακρύ και δύσκολο ταξίδι από την απομόνωση της παραίτησης, πίσω στην απόλαυση της δημιουργίας και τη δόξα.
Στους κινηματογράφους από 31 Οκτωβρίου.
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
