Ο σπουδαίος Martin Scorsese επιστρέφει στον κινηματογράφο και στον αγαπημένο του γκανγκστερικό κόσμο, παραδίδοντας μια άκρως προσωπική (αποχαιρετιστήρια) ταινία.
Για να το κάνει αυτό συνεργάζεται ξανά με τον Robert DeNiro (24 χρόνια μετά το Casino), βγάζει από τη σύνταξη τον Joe Pesci, ξαναθυμάται τον πρώτο συνεργάτη του, Harvey Keitel, και εκπληρώνει ένα κινηματογραφικό όνειρο στρατολογώντας τον Al Pacino.
Με αυτό το all star cast στήνει μια επική ιστορία 3,5 ωρών βασισμένη σε ένα πολυεπίπεδο σενάριο που εξιστορεί τη ζωή του «Ιρλανδού» Frank Sheeran.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι βγαλμένο από το Goodfellas όπου με στρωτή και γρήγορη αφήγηση ξετυλίγεται η ιστορία ανέλιξης του πρωταγωνιστή στα κλιμάκια του γκανγκστερικού κόσμου.
Μετά από 1-1,5 ώρα προβολής η ταινία αλλάζει ύφος και γίνεται πιο… Coppola, κινούμενη πλέον σε πολιτικά παρασκήνια, παρακολουθώντας παράλληλα την ιστορία της Αμερικής τις δεκαετίες του 60 και του 70.
Κάπου εκεί παρουσιάζεται και η μοναδική ένσταση καθώς ο ρυθμός δείχνει να «σπάει», το σενάριο ελαφρώς πλατειάζει, και εμφανίζεται μια τάση προς την επανάληψη που συμβάλει σε αυτή την παραφουσκωμένη διάρκεια.
Κάθε σκηνή ατομικά παραμένει εξαιρετική, αλλά το σύνολο δεν είναι το ίδιο στιβαρό όσο άλλες κορυφαίες στιγμές του δημιουργού.
Παρόλα αυτά το φινάλε αποζημιώνει για την αναμονή.
Στο τρίτο μέρος οι αργοί ρυθμοί καθηλώνουν το μάτι, και με μια μελαγχολική νότα ο Scorsese αφήνει την προσωπική του σφραγίδα αντιμετωπίζοντας μαζί με τον ήρωά του τη φθορά του χρόνου, το ενοχικό παρελθόν, το αναπόφευκτο τέλος.
Κάπου εκεί και ο ίδιος ο σκηνοθέτης μοιάζει να αποχαιρετά έναν ολόκληρο κόσμο που έχει χτίσει κινηματογραφικά, αλλά και έχει ζήσει πραγματικά.
Και για να το πετύχει αυτό επαναχρησιμοποιεί ορισμένους από τους πλέον αγαπημένους ηθοποιούς και τακτικούς συνεργάτες του.
Οι DeNiro (Joker) και Pacino (Once Upon a Time ...in Hollywood) ξαναθυμούνται μετά από χρόνια πόσο υπέροχοι ηθοποιοί ήταν (αλλά και είναι ακόμα όπως αποδεικνύουν), o Keitel (Madame) στον μικρό χρόνο που του αναλογεί αφήνει το στίγμα του, αλλά αυτός που αξίζει μια παραπάνω αναφορά είναι ο συγκινητικός Joe Pesci (Love Ranch) ο οποίος έχοντας λείψει ουσιαστικά εδώ και μία εικοσαετία, πετυχαίνει να ταρακουνήσει την ταινία μόνο με την αύρα του.
Το αποτέλεσμα, βγαλμένο θαρρείς από προηγούμενες δεκαετίες, είναι ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα το οποίο μπορεί να είναι πυκνογραμμένο, αλλά με τόσο συναίσθημα που σε κάνει να παραβλέπεις ορισμένες «ενστάσεις» και να αγκαλιάζεις τα αγνά προσωπικά κίνητρα του δημιουργού.
Στους κινηματογράφους από 21 Νοεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
