Σε πρώτη όψη, το Last Christmas φαίνεται να προσφέρει μια ευχάριστη χριστουγεννιάτικη ιστορία, με ένα υποσχόμενο cast, μουσική από τον George Michael, και με την πολυαγαπημένη Emma Thompson στη συγγραφική ομάδα.
Ωστόσο, η ρομαντική αυτή κωμωδία δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ρομαντική, ούτε ιδιαίτερα κωμική.
Η ταινία ξεκινά με την νεαρή πρωταγωνίστρια μας, Kate (Emilia Clarke, Solo: A Star Wars Story), στην πρώην Γιουγκοσλαβία, να τραγουδάει σε μια εκκλησία, ξεκάθαρο πρότυπο στα μάτια των γονιών της.
Κάποια χρόνια αργότερα, βρίσκουμε την Kate να δουλεύει σε ένα υπερβολικά χριστουγεννιάτικο κατάστημα στο κέντρο του Λονδίνου, όπου μας φανερώνονται οι αποτυχίες της σε επαγγελματικό και οικογενειακό επίπεδο.
Ενώ η ίδια περιβάλλεται από αρκετούς φίλους δεν φαίνεται να είναι ικανή να εξασφαλίσει σταθερή κατοικία σε κάποιον από αυτούς, ενώ η σχέση της με την υπερπροστατευτική και σε κατάθλιψη μητέρα της περιορίζεται στις αμέτρητες αναπάντητες κλίσεις που η αυτή της αφήνει κάθε μέρα.
Όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν όταν η Kate γνωρίζει τον Tom (Henry Golding, A Simple Favor), ένας υπερβολικά αγαθός χαρακτήρας, του οποίου η καλοσύνη, με κάποια αρχική επιφύλαξη, θα δώσει στην Kate την ώθηση που χρειάζεται για να βρει, ή τουλάχιστον για να αρχίσει να ψάχνει, τον εαυτό της.
Κάτι σε φάση It’s a Wonderful Life.
Ο Tom ασπάζεται μια ρήση που του έλεγε η μητέρα του: πως αυτό που καθορίζει το ποιος είσαι δεν είναι τίποτα άλλο από τις πράξεις σου, κάτι που θα υιοθετήσει στη συνέχεια και η Kate.
Και ενώ δεν νομίζω πως ο Tom διαβάζει Sartre, η ταινία φαίνεται να επικεντρώνεται στη σημασία της προσωπικής ευθύνης ως καθοριστικό στοιχείο κοινωνικής ευημερίας.
Η υπαρξιστική και αντί-ντετερμινιστική φιλοσοφία απλοποιείται μπροστά στα μάτια μας, προσπαθώντας να εισαγάγει λύσεις σε περίπλοκα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά προβλήματα με αποκρουστικό τρόπο.
Όταν δηλαδή σε μια χριστουγεννιάτικη ρομαντική κωμωδία βλέπουμε αναφορές στο Brexit, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, και στην ανεργία, βλέπουμε ουσιαστικά μια αποτυχημένη προσπάθεια για εγκυρότητα και βαθύτερο νόημα.
Δεν λέω, τα Χριστούγεννα είναι πράγματι η εποχή της αγάπης και της ανεκτικότητας, αλλά η σχεδόν προσβλητική ερμηνεία της Emma Thompson (Men in Black: International), και η bourgeois αντίληψη πως με το τραγούδι και την καλοσύνη θα λυθούν τα κοινωνικά αυτά προβλήματα, καθιστούν το Last Christmas μια feel-good ταινία δίχως ουσιαστικό μήνυμα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία, παρόλα αυτά δεν επιτυγχάνεται καμία ρεαλιστική κατάληξη, κάτι που θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον.
Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος στο οποίο δουλεύει η Kate, αποτελεί μια σχεδόν μητρική φιγούρα, ένα οικογενειακό υποκατάστατο για την Kate.
Η αδελφή της, η οποία βρίσκεται σε σοβαρή ομοφυλοφιλική σχέση, κρύβει την σχέση της από τους γονείς της αφού φαίνεται πως δεν θα την ενέκριναν.
Ταυτόχρονα οι γονείς της βρίσκονται σε μια σχέση νεκρή, όπου ουσιαστικά δεν παίρνουν διαζύγιο για οικονομικούς λόγους.
Οι ανησυχίες και τα προβλήματα των χαρακτήρων αυτών επιλύονται ως δια μαγείας παράλληλα με τα προβλήματα της Kate.
Εντούτοις, το τελικό twist της ταινίας, παρόλο που είναι ξεκάθαρο σε όσους έχουν δει το trailer της, προσφέρει ένα διαφορετικό happy ending από αυτό που περιμένει κανείς από μια ταινία σαν αυτή.
Ταυτόχρονα, οι φαν των Χριστουγέννων θα απολαύσουν την ατμόσφαιρα του στολισμένου Λονδίνου, και οι φαν του Game of Thrones θα απολαύσουν την Emilia Clarke χωρίς τους δράκους της.
Στους κινηματογράφους από 14 Νοεμβρίου.
Αντριάν Σαλτέ.
1.jpg)
