Καθώς το πρώτο έτος του νέου millennium πλησίαζε στο τέλος του, τον Οκτώβριο του 2000, «οι Άγγελοι του Τσάρλι» έκαναν την παρθενική εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη.
Βασισμένος στην ομώνυμη σειρά του 1976, ο σκηνοθέτης Joseph McGinty Nichol, γνωστός κυρίως ως ΜcG, επιλέγει να δημιουργήσει μία ανανεωμένη και σύγχρονη εκδοχή της επιτυχημένης σειράς, την οποία ακολούθησε και το sequel Charlie's Angels: Full Throttle του 2003.
Επιδιώκοντας να δώσει έναν αέρα φρεσκάδας στους «Αγγέλους» του και να σαγηνεύσει το κοινό, διάλεξε τρεις πραγματικά εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες: Cameron Diaz (Natalie), Drew Barrymore (Dylan) και Lucy Liu (Alex).
Παρότι η κάθε μία ξεχωριστά δείχνει ακόμη πιο εκθαμβωτική μπροστά στην κάμερα του σκηνοθέτη και η ταινία αποτελεί ευχάριστο τρόπο για να περάσεις την ώρα σου, δεν έχει να προσφέρει και πολλά παραπάνω πράγματα.
Η ιστορία γνωστή…
Ο Τσάρλι, ένας μυστηριώδης εκατομμυριούχος άνδρας, τον οποίο δε βλέπουμε ποτέ παρά μόνο ακούμε τη φωνή του από ένα ηχείο, έχει προσλάβει τρεις ταλαντούχες, εύστροφες και πανέμορφες κοπέλες, οι επονομαζόμενες «Άγγελοι», ως μυστικούς πράκτορες για να εξιχνιάζουν διάφορα εγκλήματα μαζί με τον βοηθό του John Bosley (Bill Murray).
Στην προκειμένη περίπτωση, η αποστολή τους είναι να βρουν τον Eric Knox (Sam Rockwell), μία αυθεντία στον τομέα του προγραμματισμού που έχει εφεύρει ένα μηχανισμό αναγνώρισης φωνής και έχει τη δική του εταιρία.
Ο Knox πιστεύεται ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής και οι τρεις γυναίκες χρησιμοποιώντας το μυαλό, το ταλέντο τους στις πολεμικές τέχνες και τη γοητεία τους προσπαθούν να νικήσουν τους αντιπάλους που εμφανίζονται στο δρόμο τους και να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους ερχόμενες αντιμέτωπες με αντιξοότητες και ανατροπές.
Μία κλασική περιπέτεια δράσης γεμάτη από το συνηθισμένο αμερικάνικο χιούμορ και με άφθονο ξύλο, που αυτή τη φορά όμως σκορπίζουν απλόχερα μπροστά στο ανυποψίαστο κοινό τρεις επικίνδυνα σέξι γυναίκες και όχι γυμνασμένοι μπολντιμπινταράδες με six pack.
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να προσθέσει μερικές φεμινιστικές πινελιές αλλά ως επί το πλείστον η ταινία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από τα χολιγουντιανά κλισέ.
Βλέπουμε, δηλαδή, γυναίκες αράχνες που εκμεταλλεύονται τους άνδρες χρησιμοποιώντας τη σαγήνη να μετατρέπονται σε αφελείς γυναίκες που αναζητώντας τον έρωτα πέφτουν στα δίχτυα μοχθηρών ανδρών και το αντίστροφο.
Παρόλα αυτά, όμως, δεν σταματούν να ξυλοφορτώνουν σχεδόν όλο το cast, πράγμα το οποίο είναι αρκετά διασκεδαστικό.
Θα αδικούσαμε την ταινία αν δεν παραδεχόμασταν ότι είναι εξαιρετικά ευχάριστη και αποτελεί μία όμορφη συντροφιά γεμάτη γέλιο, συγκινήσεις, δράση και κάθε λογής πεδία μάχης.
Από ελικόπτερα που εκρήγνυνται και εναέριες κλωτσιές Kung Fu σε slow motion μέχρι μονοθέσια της Formula 1 που πέφτουν στην θάλασσα, η ταινία βρίθει από εφέ εντυπωσιασμού και εξωπραγματικές σκηνές μάχης.
Ωστόσο, δε θα μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε τις καταπληκτικές μουσικές επιλογές που έχουν ενσωματωθεί με πλήρη συμβατότητα στο φιλμ, όπως το Wake Me Up Before You Go-Go των Wham!, το Smack My Bitch Up των The Prodigy, το Ya Mama του Fatboy Slim, το Song 2 των Blur και πολλά ακόμη τραγούδια που έδεσαν αξιοσημείωτα με τη δράση.
Αν και η ταινία μοιάζει να γυρίστηκε βιαστικά και ίσως- θα έλεγε κανείς- «στο πόδι», οι πρωταγωνίστριες και το cast γενικότερα έχει μία δική του δυναμική που σε κερδίζει.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τις πρώτες μέρες προβολής είχε τεράστια απήχηση, πέρα από το γεγονός της επιτυχημένης προϊστορίας της πολυαγαπημένης σειράς των 70's.
Εντούτοις, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο να ειπωθεί, παρά μόνο ότι θα παίζετε στις ελληνικές τηλεοράσεις σε επανάληψη για πολλά χρόνια ακόμη αποδεικνύοντας έτσι ότι έχει κερδίσει μία σημαντική θέση στον «Κοινό Νου».
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
